Ik vind het jammer dat er onder christenen soms zo’n uiterlijk vertoon is van dingen, en het is moeilijk om onderscheid te kunnen maken tussen echt en onecht. Zo zijn er allerlei dingen die kunnen gebeuren zoals mensen die vallen, of spontaan beginnen te lachen of bewegen of andere dingen doen en dan is het heel moeilijk om dat goed te kunnen onderscheiden. En vaak wordt iedere zichtbare of hoorbare manifestatie een beweging van de Geest genoemd.

Weet je, ik wil heus niet beweren dat al deze dingen nou zo fout zijn, juist helemaal niet want het kan wel degelijk wél echt zijn…. Maar soms is het ook uiterlijk vertoon, sorry dat ik dat hier nu zo beweer maar het is wél zo. Ik heb het té vaak gezien en meegemaakt, dan gebeurt er van alles, maar als je achteraf kijkt, dan is er bijna geen blijvend resultaat. Wat héb je er dan aan? Helemaal niks toch? Wat heb je eraan dat je omvalt en niets ervaart en niets eraan overhoudt? Oh jawel, er zijn mensen die wél iets ervaren en dat vind ik geweldig en zeer te prijzen, en het is óók geweldig om dáárnaar te verlangen, maar verder? Kijk, weet je wat er geschreven staat van Gods Geest, wat Hij doet? Hij overtuigt van zonde. Hij wijst de zonde in ons leven aan zodat we daarmee aan de slag kunnen, dát doet Gods Geest in de eerste plaats, en als er dan een manifestatie van de Geest is, dan zouden we, wat mij betreft, huilend op de knieën moeten vallen vanwege de zonde die nog zo gemakkelijk ons leven beheerst. Ons past in de eerste plaats berouw, tranen, gejammer. Gejammer omdat wij de Allerhoogste, telkens opnieuw pijn doen, teleurstellen, verdriet toebrengen. En daarnáást past dan een diepe dankbaarheid voor het offer van de Here Jezus en als er iets te juichen valt, dan is dat het feit dat we uberhaupt gered mógen zijn door het bloed van de Here Jezus.

Het klinkt hard wat ik hier zeg, maar soms hebben we dat stukje hardheid nodig. Hard zijn is soms nodig om mensen wakker te schudden, om mezelf wakker te schudden, jazeker wel!

Gisteren heb ik gezegd dat het zo mooi is om te weten dat we kostbaar zijn in Gods ogen, dat we door Hem gemaakt zijn met een doel en júíst dát is reden om Hem groot te maken en Hem daarvoor te danken en toe te juichen. Daar kunnen we Hem nooit genoeg voor danken en prijzen en groot maken. En zoals ik zei geeft ons dat zelfbewustheid, maar daarnaast is het ook nodig om zelfkénnis te hebben.Het is goed om er bewust van te zijn dat we niets hebben om over te roemen, niets om over te lachen zolang er nog wereldgezindheid in ons leeft.Jacobus 4:8b-10: Reinigt uw handen, zondaars, en zuivert uw harten, gij, die innerlijk verdeeld zijt. Beseft uw ellende, treurt en weent; uw gelach moet veranderen in treurigheid, en uw vreugde in neerslachtigheid. Vernedert u voor de Here, en Hij zal u verhogen... Blijdschap gebaseerd op een gevoel? Gelach om de vrolijkheid van een moment? Gejuich in een opwelling van euforie…..? Het heeft geen blijvende waarde. God zoekt ware aanbidders, Ik heb weleens eerder geschreven dat “aanbidding” betekent “buigen en kussen”. Gods Geest leert ons in de eerste plaats het hoofd buigen, en wanneer je het hoofd buigt dan wordt je blik op jezelf gericht. Aanbidding is niet een opstijgen tot groter hoogten, het is een neerbuigen in een diep besef van de grootheid, de majesteit van de Here God en de  onverdiende genade en liefde van Zijn kant voor ons. Buigen wil zeggen, je klein maken, je vernederen voor de Here God, knielen aan Zijn voeten met een nederig hart en dan met een overlopende dankbaarheid Zijn voeten kussen!

Er zijn momenten dat je dit soort dingen zó diep beseft, en dan is er alleen maar een groot verlangen naar meer zuiverheid, meer reinheid, meer van Hem en minder van mezelf, véél minder! Dan zijn alle andere dingen, waar je je soms zo intens mee bezig kunt houden, totaal onbelangrijk geworden hè? Wat is onze God toch een groot God en wát een liefde heeft Hij voor ons! Ik hou van Hem!