Ons nieuwe plekje

En daar zitten we dan, Simon en ik, op ons nieuwe plekje. De verhuizing zelf is vlekkeloos verlopen. Op maandag konden we de verhuisdozen en de aanhanger halen bij de woningbouwvereniging en ‘s avonds is iedereen, na zijn/haar werk, meteen gekomen om te helpen. Mijn (schoon)kinderen, mijn broer en gezin, en een vriendin van mijn jongste dochter. En wat hébben ze ontzettend hard gewerkt met z’n allen. In 1 avond was alles over behalve 1 kledingkast die nog uit elkaar gehaald moest worden. Overal werd gewerkt en gesjouwd en alles kwam keurig op zijn nieuwe plekje. De andere morgen was mijn oudste dochter alweer vroeg hier om dozen uit te pakken en kasten in te ruimen terwijl ikzelf in het oude huis was omdat daar de inspecteur zou komen kijken. Mijn jongste dochter was ook opnieuw van de partij en mijn dochter uit ‘s-Gravendeel kwam ook al heel vroeg deze kant op en met z’n drieën hebben ze alles klaar gekregen. Alle dozen leeg, alle grofvuil weg, het oude huis zo goed als leeg, echt geweldig! En woensdagmorgen kwam mijn oudste dochter hier met een grote boormachine en heeft alles opgehangen en zat ik er al helemaal netjes bij. Wat een zegeningen allemaal!! Ik ben zó dankbaar voor alles!!

Op het moment dat ik dit zit te schrijven staat de deur naar mijn balkon lekker open, ligt Simon daar heerlijk op het kunstmatige gazonnetje en heb ik op de achtergrond mooie rustige muziek aangezet. De rust die hier heerst, de vriendelijkheid van de mensen die ik al ontmoet heb, de sfeer in het hele complex en de sfeer in deze omgeving is heerlijk. Ik woon nu in een dorp op een steenworp afstand van Middelburg en Vlissingen, precies ertussenin. Hier heb je borden langs de weg bij boeren die hun groente en fruit verkopen, een kwekerij, maar ook een lekkere bakker, supermarkt, en nog meer winkels rondom de kerk. Zelfs een doe het zelf zaak

Ach, ik kan alleen maar danken voor zoveel zegeningen en dat doe ik dan ook!!

Tegelijkertijd hoor ik de afgelopen dagen ook over de aanslagen, over 2 vermoorde meisjes en dan huilt mijn hart. Mijn oudste kleindochter is 12 en gaat na de zomer naar de middelbare school. In wat voor wereld groeien onze kinderen op, in wat voor wereld zijn we zelf terecht gekomen? En dan realiseer ik me weer eens te meer hoe belangrijk onze taak, als Gods kinderen, is en hoe nodig het is dat wij ten eerste bidden voor een wereld in nood, maar ten tweede ook de boodschap van hoop, redding en liefde doorgeven aan de mensen om ons heen…

De bijbel leert ons dat wij moeten doen wat onze hand vindt om te doen en soms bestaat dat er alleen uit dat onze ene hand de andere vindt en dat we deze samenvouwen in een gebed dat rechtstreeks vanuit ons hart wordt opgezonden naar die Vader, die met diepe ontferming bewogen is over ieder mensenkind.

Als ik mijn ogen sluit oh Heer

dan voel ik hoe mijn tranen

zich glijdend langs mijn wangen

hun eigen wegen banen.

—

Aan de ene kant is dankbaarheid

voor al Uw zegeningen,

maar aan de andere kant een groot verdriet

om al die boze dingen.

—

Heer deze wereld is in nood

en wij kunnen niet helpen,

we voelen ons vaak machteloos

niet in staat het leed te stelpen.

—

Maar wij mogen in erbarmen

onze handen vouwen,

we mogen spreken uit ons hart

en op Uw liefde bouwen.

—

Dan bid ik U Heer om Uw troost

voor elk gebroken leven,

voor harten die rondom hen staan

en stille liefde geven.

—

Waar niemand echt kan helpen,

geen woord de pijn verzacht,

bent U als enige in staat

te wonen in hun nacht.

—

Tastbaar dichtbij, voelbaar aanwezig,

zonder een stem of woord,

maar ik weet dat juist dan het hart

Uw trouwe liefde “hoort”.