Lucas 15:11-24: Vervolgens zei hij: ‘Iemand had twee zonen. De jongste van hen zei tegen zijn vader: “Vader, geef mij het deel van uw bezit waarop ik recht heb.” De vader verdeelde zijn vermogen onder hen. Na enkele dagen verzilverde de jongste zoon zijn bezit en reisde af naar een ver land, waar hij een losbandig leven leidde en zijn vermogen verkwistte. Toen hij alles had uitgegeven, werd dat land getroffen door een zware hongersnood, en begon hij gebrek te lijden. Hij vroeg om werk bij een van de inwoners van dat land, die hem op het veld zijn varkens liet hoeden. Hij had graag zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens te eten kregen, maar niemand gaf ze hem. Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.” Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader. Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem. “Vader,” zei zijn zoon tegen hem, “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.”  Maar de vader zei tegen zijn knechten: “Haal vlug het mooiste gewaad en trek het hem aan, doe hem een ring aan zijn vinger en geef hem sandalen. Breng het gemeste kalf en slacht het. Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden.” En ze begonnen feest te vieren.

Vandaag kwam me dit verhaal, het verhaal van de verloren zoon in gedachten. Deze zoon was bij zijn vader weggegaan, had hem ook nog zijn kindsdeel van het geld gevraagd en was de wereld ingetrokken omdat hij het idee had dat hij daar gelukkig zou worden. Wanneer dan alles misloopt in zijn leven en hij helemaal geen kant meer op kan, kiest hij er uiteindelijk voor om naar zijn vader terug te gaan.

Deze vader had ondertussen op de uitkijk gestaan en zijn vaderhart sprong op van vreugde toen hij zijn zoon aan zag komen. De jongen werd met open armen ontvangen en het allerbeste werd voor hem tevoorschijn gehaald, er werd een feest gevierd omdat de zoon thuis gekomen was. Geen verwijten, geen gemopper, alleen maar blijdschap.

Dit is het beeld van God de Vader, Hij staat op de uitkijk en wacht op al Zijn kinderen, ja op ieder mensenkind dat Hij immers heeft gemaakt en gevormd, en wat is Hij blij wanneer er weer een kind is dat Zijn kant uitkomt, wanneer er weer een mens is die kiest om bij Hem te horen. En ook als wij, die al bij Hem horen, iets verkeerd doen, dan nóg is Hij er gelukkig mee wanneer we daarmee bij Hem komen. Ook bij Vader God zijn er geen verwijten die ons wachten, is er geen straf geen gemopper, alleen maar een liefdevol welkom, twee warme Vaderarmen die om je heen gelegd worden en twee ogen die je met een tedere blik aankijken. Er zijn voorzichtige vingers die je tranen zachtjes afvegen, er is Zijn hart dat vol van ontferming is. Vader God lijkt voor veel mensen vaak zo ver weg, maar voor diegenen die Hem wat beter kennen, is Hij altijd zó dichtbij, wat heerlijk. Wat zijn we rijk als we mogen weten Zijn kind te zijn.

Vader God is zo dichtbij
nooit verder dan een stil gefluister
al bij het noemen van Zijn naam
zegt Hij: ‘K ben hier Mijn kind, Ik luister.
Hij ziet de pijn van onze harten
en wordt daardoor bewogen,
het zijn Zijn handen die heel teder
onze tranen drogen.