In mijn nieuwe woonplaats is er nog veel dat ik ontdekken moet. Eén van de dingen waarnaar ik gezocht heb in het begin was een goede plek om Simon uit te laten. Bij mijn oude huis was een park waar we elke dag liepen maar hier was het even zoeken. Op een gegeven moment kwam ik ergens waar ik opeens groene grasvelden zag. Simon zag het ook en ging meteen een stapje harder lopen. Eenmaal op het grasveld aangekomen liep ik een stukje verder richting een paar bomen en ineens zag ik grafstenen staan… huh? was ik op een begraafplaats beland? Wat raar, er was geen hek, er lagen nergens bloemen, er stonden en lagen alleen zomaar, midden op een weide, een aantal grafstenen. Van die grijze, van boven rond en half verzakt. Ook lagen er een aantal meer prominente stenen die net boven het gras uit staken. In eerste instantie liep ik met Simon meteen weer bij dat gras weg want tja, op een begraafplaats ga je natuurlijk niet je hond uitlaten.

Toen ik later thuis was dacht ik er nog eens aan terug en bedacht me dat het er eigenlijk wel heel oud en merkwaardig had uitgezien en ik besloot de andere dag alles nog eens van wat dichterbij te bekijken. Zo gezegd, zo gedaan, de andere dag ging ik terug en toen ik de stenen beter bekeek bleken ze van rond 1845 te zijn. Hele oude graven dus op een, waarschijnlijk, voormalige begraafplaats. Ik vond het wel interessant om te bekijken. Grafstenen zomaar ergens op een mooi grasveldje…

Dode beenderen onder levend gras, een aparte gewaarwording en iets dat me aansprak. Hoe dikwijls gebeurt het dat we mensen tegenkomen die heel groen en levend lijken, maar als je even onder de oppervlakte kijkt dan is daar niet veel leven te bespeuren, dan is hun leven vaak doods en leeg. De buitenkant verhult dikwijls wat er binnenin iemand leeft. Triest maar waar. Het lijkt allemaal geweldig, helemaal sinds er zulke media zijn als instagram, Facebook en wat dies meer zij. Als je leest wat er gedeeld wordt dan lijkt het alsof mensen een superleven leiden maar hoe anders kan de realiteit soms zijn… verborgen pijn, eenzaamheid, verdriet en teleurstelling voeren in veel levens de boventoon. Het “contact” met anderen is veelal digitaal contact geworden en een levensechte warme arm om je schouder is maar al te vaak ver te zoeken.

Weet je, de mens raakt steeds meer geïsoleerd en internet en social media is daar niet vreemd aan, maar we kunnen allemaal in zo’n situatie terechtkomen waarbij we wanhopig verlangen naar een mens die naast ons wil staan, iemand die er écht voor ons wil zijn. En ja, natuurlijk is er altijd de Here God, Hij is bij ons, kent ons, weet wat er in ons omgaat en wil ons helpen, vertroosten en bemoedigen. Dat is iets om zo enorm dankbaar voor te zijn! Zeker weten! Maar daarnaast is het ó zo belangrijk om er voor elkaar te zijn. Elkaar niet voorbij te lopen maar inplaats van op ons beeldscherm te kijken eens in de ogen van de mensen te kijken, te luisteren en te bemoedigen. Ik woon nu in een complex met 14 individuele woningen en beneden zijn er 3 woongroepen. Ik heb hier al een aantal mensen ontmoet en stuk voor stuk hebben ze een stukje van hun leven verteld al bij de eerste ontmoeting. Mensen met een verhaal, mensen met een behoefte, mensen die gehoord en gezien willen worden…

Zijn wij die mensen die hen zien en horen? Ik heb echt het gevoel dat ik hier in dit complex een stukje van Gods liefde mag laten zien en brengen en ik hoop dat ik de mensen hier tot een zegen mag zijn. En zo mogen wij dat allemaal in de eerste plaats in de omgeving waar wij wonen en ook als we mensen tegenkomen. Niet zoveel praten maar juist door ons handelen, door onze daden laten zien wie Jezus is en hoeveel Hij van de mensen houdt!

Ik wens een ieder een fijne en gezegende dag toe, een dag waarin we zegen mogen ontvangen én zegen mogen uitdelen.