ALs ik met Simon bij mijn moeder ben dan krijgt Simon regelmatig botjes uit de soep om lekker op te kluiven. Ik bied ze aan op een bordje of in een bakje maar hij haalt ze er natuurlijk meteen uit om op de vloerbedekking op te eten. Nou is dat in dit geval niet zo erg omdat mijn moeder van plan is nieuwe vloerbedekking te kopen en de huidige er eentje is waar je sowieso niets op ziet. Terwijl Simon zo aan zijn botje bezig was dacht ik aan mijn eigen vloerbedekking terug.

Ik had destijds op de hele benedenverdieping van mijn huis nieuwe vloerbedekking genomen. Deze was in de aanbieding en het was precies dezelfde als die ik al had. Dezelfde kleur, hetzelfde materiaal, alles precies hetzelfde. Ik heb dit gedaan omdat deze vloerbedekking mij heel goed bevallen was. De kleur was antraciet, waardoor je er dus niets op zag, heel handig met (klein)kinderen. Je gelooft niet hóéveel er over die oude vloerbedekking gevallen is. Hoeveel drinken er overheen gegaan is, hoeveel ingetrapt eten, want hóé je ook oppast, een ongelukje is snel gebeurd. Maar omdat je er niets op zag, was de plek waar iets gevallen was zelfs bijna niet terug te vinden, dan moest je voelen waar het nat was. Dus dit was echt ideale vloerbedekking en daarom nam ik weer dezelfde. Er zat alleen één klein probleempje aan, juist omdát het dezelfde was als voorheen had ik er vaak geen erg in dat het nieuw was…

Ik betrapte mezelf er regelmatig op dat ik helemaal niet oplette, óf zelfs met gemak dingen van het aanrecht op de grond veegde enz. Weet je hoe dat kwam? Toen ik al besloten had om nieuwe vloerbedekking te kopen, ging ik er eigenlijk nóg gemakkelijker mee om, met die oude dan. Want het maakte immers toch niks meer uit of’ie nou nog een beetje vuiler werd als voorheen? Laat maar vallen, geeft niks. En dát zat gewoon nog helemaal in mijn systeem. Als ik die vloerbedekking zag, dan associeerde ik dat onbewust met “laat maar vallen”. Het was gewoon de aanblik van die vloer, die óndanks dat’ie totaal nieuw was, er gewoon nog als van ouds uitzag. Die vloer was nieuw maar mijn denken was nog oud, en die zou eigenlijk óók vernieuwd moeten worden, zodat ik met een beetje meer respect met die vloer was omgegaan.

Toen wij tot geloof gekomen zijn, zijn wij als het ware óók vernieuwd, we zijn door het bloed van de Here Jezus schoon gewassen. Al dat oude vuil mochten we bij Hem inleveren en al zien we er nog precies eender uit als vóór onze bekering, we hébben die vernieuwing van Hem mogen ontvangen. Maar net als met die vloerbedekking is het wel jammer dat we onszelf nog zo vaak associeren met ons “oude” leven. Dat leven dat tóch al vuil was en waar we een vlekje meer of minder helemaal niet opmerkten. “Laat maar vallen” dat vuil, geeft niks. We dénken nog verkeerd, we zouden ons denken moeten aanpassen aan ons nieuwe leven.

Rom.12:2 : En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.

Ons nieuwe leven moet niet gelijkvormig worden aan het oude, het mag er dan van buiten nog zo úítzien, het is toch nieuw. En hier staat ook geschreven dat het ons dénken is dat vernieuwd moet worden. Als dingen van vroeger zich aandienen, oude verleidingen, dan moet ons denken zó vernieuwd worden dat we onmiddellijk dat nieuwe in gedachten krijgen, dat mooie en schone, dat we ook graag zo mooi en schoon willen hóúden.

Er staat in dit stukje dat we “hervormd” worden door de vernieuwing van ons denken. Opnieuw gevormd, doordat we anders gaan denken. Ons oude leven nodigde uit tot onverschilligheid “ach wat maakt het ook allemaal uit”. Ons nieuwe leven echter, vraagt zorgvuldigheid, oplettendheid en discipline (om vooral niets door de vingers te zien.) Ons denken moet dúsdanig afgestemd zijn op de Here God, dat wij zullen erkénnen wat de wil van God is.”Het goede, welgevallige en volkomene”. Wist je trouwens dat het “goede” de grootste vijand is van “het beste” ? Ja, want als je iets doet en denkt: nou, dit is wel goed hoor. Dan zul je daarmee tevreden zijn en niet op jacht gaan naar dat “volkomene” dat allerbeste.

Wat is dan de wil van God? I Thess.5:16-18 : Verblijdt u te allen tijde, bidt zonder ophouden, dankt onder alles, want dat is de wil Gods in Christus Jezus ten opzichte van u.

Hier kun je lezen wat de wil van God is, maar ik ben blij dat er in dat vorige stukje wordt gesproken over “het goede, welgevallige en volkomene”. Stapjes eigenlijk, we hoeven niet in één keer volmaakt te zijn, maar we mogen het stapje voor stapje doen. Bezig zijn met de dingen die in dit woord gesproken worden en dan elke keer toch weer een stukje verder komen, vooruitgang boeken, dát is de bedoeling.