Ik zag een documentaire op de televisie, waar werd getoond- en verteld over hoe misdadigers en slachtoffers, of nabestaanden van slachtoffers, elkaar ontmoetten en hoe dat zo’n enorme impact had op beide levens en familie’s.
Zo was er een vrouw, die door 2 jonge jongens van 15 jaar, was verkracht en vermoord, terwijl ze thuis een kindje had van 5 jaar en zwanger was van de tweede. Ze had deze jongens een lift aangeboden en dat was op deze tragedie uitgelopen. Nu, 20 jaar later, wilden haar moeder én haar dochter  een ontmoeting met één van deze daders omdat ze zó graag wilden weten wát er nou eigenlijk destijds was gebeurd, daar hadden ze nooit opheldering over gekregen. Je zag deze ontmoeting, die gefilmd was, je zag hoe de man in kwestie al huilend binnenkwam. Hij zat al sinds de misdaad in de gevangenis en moest in totaal 54 jaar vol maken. Hij werd met deze mensen geconfronteerd en beantwoordde de vragen die zij hadden. Voor de moeder en de dochter was dat aan de éne kant zéér hard om te horen, maar anderzijds óók bevrijdend, omdat ze nu eindelijk wisten hoe het allemaal gelopen was.

Wat ikzelf heel erg aangrijpend vond was, dat deze jongeman vertelde dat de vrouw hem had aangekeken op het moment dat het pistool op haar gericht werd en ze wist dat ze daar de dood zou vinden, en tegen hen had gezegd: “ik vergeef je en ik wéét dat Jezus dat óók doet”. Toen boog ze haar hoofd, waarop zijn vriend de vrouw had gedood met een aantal schoten, én dus ook haar ongeboren kindje. Het feit dat deze jongeman zó’n intens berouw had van zijn daad plús het feit dat hij met geen enkel woord had getracht om zichzelf vrij te pleiten, want hij had geen schot gelost, dat droeg ertoe bij dat deze moeder en dochter van het slachtoffer deze jongen uiteindelijk konden omarmen. Ook het horen dat deze vrouw deze jongens al vergeven had nog vóórdat ze zelfs gedood was, was voor deze mensen reden om trots te zijn, maar óók reden om hetzelfde te doen als hun resp. dochter en moeder, ze konden deze man vergeven. En voor allebei de partijen had dit een vrijheid en een genezing teweeg gebracht.

Toen ik het zag moest ik zo denken aan onze hemelse Vader, hoe we dikwijls toch veel te gemakkelijk over Zijn pijn en Zijn verdriet heenlopen hè? Eigenlijk hebben we het idee dat God als het ware verheven is boven ieder gevoel, boven iedere emotie. Want als dat niet zo was dan zouden we véél meer rekening houden met Hem en Zijn gevoelens? Er was in datzelfde programma ook een jongen die zei: “de mensen die ik schade heb toegebracht hebben niets aan alleen maar mijn woorden, ze willen zíén dat ik écht wil veranderen en daarom ben ik opgehouden met alcohol, met drugs, enz.” Wij hebben nog véél te vaak alleen maar woorden voor onze Vader. Ik denk aan hóéveel trots er uit Zijn woorden sprak toen Hij zei: “Dit is mijn Zoon, Mijn geliefde, in Hem heb Ik Mijn welbehagen”. Trots en liefde, dat was wat óók de familie van de slachtoffers voelde voor hun verloren geliefde, maar ook zóveel pijn. Hóéveel pijn moet onze hemelse Vader gehad hebben bij de aanblik van Zijn Zoon daar aan dat kruis, maar ook hóéveel trots!!! Want Hij dééd het toch maar. En hóéveel goed doet het Hem als wij met oprecht berouw naar Hem toekomen en Hem laten zíén dat ook wij bereid zijn om écht te veranderen? Dat onze woorden geen lege woorden zijn, maar dat wij ze daadwerkelijk inhoud willen geven? Omdat we begrijpen hóéveel pijn wij Hem deden en dóén wanneer wij het offer van de Here Jezus met voeten treden wanneer we tóch onze eigen gang gaan, onze eigen zin doen. Óók wij waren al vergeven nog vóórdat we zondigden, Jezus hing daar voor mij en voor jou aan het kruis en Hij zei als het ware: “Met deze daad vergeef ik jouw zonden” daarna boog Hij Zijn hoofd en moest Hij sterven… 

Dit zijn dingen die wij met ons menselijk verstand nooit zullen begrijpen, we kunnen alleen maar keer op keer op keer, verschrikkelijk dankbaar zijn, voor álles wat we onverdiend, tóch gekregen hebben en nog elke dag krijgen.  Onvoorwaardelijke liefde, wij…. de daders…!