Wat je toch zoal in de loop der jaren hoort, de ene keer hebben mensen een Mariabeeld zien huilen een andere keer is erweer iemand die een Mariabeeld heeft zien bewegen, en onmiddellijk komt er van alles op af, journalisten, bedevaartgangers, of mensen die enkel nieuwsgierig zijn. ’t Wordt gelijk groot nieuws en overal wordt het verteld. Maar, vraag ik mij af, wat heb je eraan? Stél nou dát het waar zou zijn, so what? wat kun je ermee? Dan zie je daar hele groepen mensen, die gaan zitten wachten en turen of Maria zich misschien nóg een keertje beweegt, of dat er wellicht nog een bloederige traan langs haar wang rolt, en dan…? Kan zo’n houten of stenen Maria ook maar íéts voor iemand doen? Onze vroegere voorganger had eens een gesprek met iemand die hem vertelde ook altijd tot Maria te bidden, en deze man vroeg de voorganger hoe hij daar over dacht, en onze voorganger liet hem het verhaal van de bruiloft te Kana lezen, waar de dienaren naar Maria komen om haar om raad te vragen. Maria zegt daar tegen deze dienaren: “Wat Hij (Jezus) u zegt, doet dat“. Maria zelf verwijst ze door naar Jezus, Hij is degene van wie de mensheid de redding te verwachten heeft, Hij is het waard om aanbeden te worden, Hij is degene die ons leert om Zijn Vader te aanbidden, en Hij is de Énige die ons de toegang tot God de Vader en tot het eeuwige leven kan verschaffen, niets of niemand anders!!!

Hoe komt het toch dat zo’n gebeurtenis wel de pers haalt, en als God “beweegt” niet? Ligt dat misschien aan ons? Maken wij het nog té weinig bekend? Vinden we het zelf eigenlijk nog wel belangrijk genoeg om bekend te maken? Mérken we uberhaupt nog weleens iets van een Goddelijke beweging in ons leven? Vragen die het waard zijn om eens bij stil te staan. Wat heb ik vandaag gemerkt van de Here God in mijn leven? of gisteren? of vorige week? Al die mensen die daar naar zo’n plaats afreizen om vervolgens naar een beeld te gaan kijken en te wachten of ze misschien nog een keertje iets beweegt. Hoeveel tijd nemen wij eigenlijk om te kijken en te wachten totdat God Zich in óns leven beweegt?

Misschien wel een interessante gedachte, heb je ooit weleens zo’n soort van slangen-mens  gezien die zich in zo’n piepklein glazen hokje wurmt? Helemaal opgevouwen lukt het zo iemand om in zo’n klein kastje te komen, maar wat denk je, kan hij dan nog bewegen? Nee, waarom niet? omdat hij daar totaal geen ruimte voor heeft…iets om over na te denken misschien?

Psalm 132:3-5 : Voorwaar, ik zal de tent mijner woning niet binnengaan, noch de sponde mijner legerstede beklimmen, voorwaar, ik zal aan mijn ogen geen slaap gunnen, noch sluimering aan mijn oogleden, totdat ik voor de Here een plaats gevonden heb, een woning voor de Machtige Jakobs. Deze woorden worden in deze Psalm aangehaald, het is een gelofte die David aan de Here God had gedaan, hij wilde voor de Here een tempel bouwen, een plaats waar de ark van God een plaats zou krijgen.

Maar deze wens, mag ook voor vandaag ónze wens zijn. David spreekt erover dat hij geen rust zal nemen, er staat dat hij zijn bed niet zal beklimmen, met andere woorden, hij wil zelfs niet in de verleiding komen om éventjes te gaan liggen en dan toch in slaap te vallen. Hij wil maar één ding, en dat is een tempel bouwen voor de allerhoogste God. Het is belangrijk om plaats te máken voor de Here God, plaats in ons léven te maken. God wil op de troon van ons leven zitten, Hij wil de eerste plaats innemen, Hij wil bewegen in ons hart in ons leven in onze familie in onze gemeente, maar daarvoor heeft Hij ruimte nodig. Aan ons de taak om die ruimte te maken, om alle ruimte in ons, beschikbaar te stellen aan Hem.

Toen de Here Jezus geboren moest worden, waren zijn ouders in Bethlehem, zij waren op zoek naar een plekje, maar zij moesten in een stal overnachten, en in die stal werd de Here Jezus geboren. Voor Hem was er geen plaats. Hoe is dat in ons leven? De Here Jezus wordt in ons hart geboren, en al vaak heb ik horen zeggen dat het daar ook wel een beestenstal lijkt als de Here Jezus er net binnenkomt, maar dat Hij er orde op zaken stelt, waardoor het een waardige verblijfplaats voor Hem wordt….nou nee hoor, ik dacht het niet. Op het moment dat de Here Jezus door ons wordt uitgenodigd om in ons hart binnen te komen, is het inderdaad een behoorlijk rommeltje. Maar wij zijn het die dan aan de slag moeten om daar orde in te brengen. De Here wil aanwijzingen geven en laten zien wat en hoe er veranderd kan worden, maar wij moeten wel degelijk zélf aan de slag. Een tempel is een huis, helemaal van God alleen. Een woonplaats onder de mensen. Het is een huis gebouwd door mensenhanden. Zo’n tempel mogen wij voor de Here God bereiden, een tempel gebouwd met (onze) mensenhanden, een plaats geheiligd en gereinigd van alle puinhoop en rommel, een plaats helemaal voor God alleen, waar Hij álle ruimte krijgt om Zijn werk te doen, ruimte  om in ons hart en in ons leven te bewegen. Wij willen de Here God toch niet in een klein hokje plaatsen waar Hij niet kan bewegen? Een God alleen voor de zondag, of alleen als we in de problemen zitten, of alleen….noem maar op. God is er voor elk moment van iedere dag, Hij wil in ons, door ons, aan ons en mét ons werken, geven wij Hem de ruimte?

Paulus schrijft in één van zijn brieven aan de Korinthiërs dat zijn hart wijd openstaat voor hen, maar dan zegt hij vervolgens: II Kor.6-12 : Bij ons (Paulus en Timoteüs) vindt gij niet te weinig ruimte, maar in uw binnenste is het te eng. En dan spreekt hij erover dat ze zichzelf moeten afscheiden van hun foute praktijken, dat ze zichzelf moeten reinigen van “alle bezoedelingen des vlezes en des geestes”. Ruimte maken, een tempel bouwen voor onze God!