“Mama, jij weet niet dat ik een moederdag cadeautje onder mijn bed heb hè?” Mijn oudste dochter, destijds 4 jaar oud had op school een moederdag cadeau gemaakt en het mee naar huis gekregen op de vrijdag voor moederdag. Op aanraden van haar vader had ze het onder haar bed verstopt en toen ik haar ’s avonds naar bed bracht sprak ze deze woorden tegen mij. Tot dat moment wist ik niet dat ze daar haar cadeau verstopt had, maar doordat ze het zei werd mijn blik automatisch ernaartoe getrokken en zag ik inderdaad een ingepakt cadeau (in de vorm van een kleerhanger:-)) onder haar bed liggen. Ze had me zelf attent gemaakt op iets wat geheim moest zijn.

Dit is een kleine illustratie voor het volgende:

Hij (Jezus) heeft de overheden en machten ontwapend en openlijk tentoongesteld en zo over hen gezegevierd. Kol.2:15.

De machten der duisternis zijn door de Here Jezus ontwapend, Hij heeft de overwinning behaald over élke macht der duisternis. Hij heeft ze  “ontwapend”. Elk wapen dat deze machten der duisternis hadden, is ze door de Here Jezus dus afgenomen. Met lege handen zijn ze achtergebleven, openlijk tentoongesteld, met andere woorden, zó dat het zichtbaar werd voor iedereen. Als je iets tentoonstelt, dan is het de bedoeling dat het “getoond” wordt aan de mensen. Strijders zonder wapen, machteloze strijders werden er daar getoond.Dit alles is voor ons iets dat we als kennisgeving mogen aannemen, het staat er dus is het zo!

Maar wat dóén we met deze kennis? Doen we er überhaupt wel iets mee? Ik bedoel dit, hoe dikwijls hoor ik het zeggen om me heen, en hoe dikwijls heb ik deze uitspraak al zelf gedaan: ik word voortdurend aangevallen… en de rest kun je dan zelf invullen. Aangevallen, maar hoezo kun je nog aangevallen worden dan? Als elke macht der duisternis is ontwapend?

Eigenlijk is het heel simpel, wijzelf geven deze machten der duisternis opnieuw de wapens die ze nodig hebben om ons aan te vallen. Het is net als met mijn dochter, door me attent te maken op dat moederdag geschenkje onder haar bed, werd mijn blik er bijna automatisch naartoe getrokken. Zo is het ook in de geestelijke wereld, als wij bijvoorbeeld uitspreken dat we ergens angst voor hebben, dan zijn ze er als de kippen bij om daar op in te spelen. Wij géven ze de aanwijzingen die ze nodig hebben van wáár ze ons kunnen raken en ook hóé ze ons kunnen raken. Ik heb er weleens eerder over geschreven dat er kracht ligt in de woorden die wij uitspreken, zowel in het pósitieve, alsook in het négatieve, en dat is iets waar we veel meer op bedacht zouden moeten zijn.

Het begint altijd in onze gedachten, daar komen dingen binnen die we meteen zouden moeten schiften, de goede gedachten laten blijven en de verkeerde gedachten meteen eruit gooien. Wat dat betreft was David zijn tijd ver vooruit, de dingen die hij schreef zijn zo wijs en getuigen van zo’n toewijding naar de Here God toe. Eén van de dingen die mij in velerlei opzicht telkens weer aanspreekt zijn de woorden uit Psalm 19:15 : Mogen de woorden van mijn mond en de overleggingen van mijn hart U welgevallig zijn, oh Here, mijn rots en mijn verlosser.

Overleggingen, gedachten die we hebben binnengelaten en die we de ruimte geven om door te werken in ons leven, Davids verlangen is het om slechts de goede dingen te overleggen en de juiste woorden te spreken. II Kor.10:3-5 : Want al leven wij in het vlees, wij trekken niet ten strijde naar het vlees, want de wapenen van onze veldtocht zijn niet vleselijk, maar krachtig voor God tot het slechten van bolwerken, zodat wij de redeneringen en elke schans, die opgeworpen wordt tegen de kennis van God, slechten, elk bedenksel als krijgsgevangene brengen onder de gehoorzaamheid aan Christus. 

Ook hier gaat het over redeneringen en bedenksels, dingen die in onze gedachten plaatsvinden, we moeten ze krijgsgevangen maken, ze te pakken nemen en wegvoeren en ze zéker niet de ruimte geven om hun werk te doen.

Ik denk dat dit iets is waar we veel meer aan zouden moeten werken, iets waar we ons veel meer bewust van zouden moeten zijn. Ik in ieder geval wel!