Ik moest denken aan een voorval van een aantal jaren geleden. Op een dag kreeg ik al om 10 over 7 ’s morgens, een sms-je van mijn jongste dochter, ze was met de trein van zeven uur meegegaan en toen ze juist goed en wel zat, erachter gekomen dat ze haar ov vergeten was. Ze was net aan een nieuwe studie begonnen en de school waar ze naartoe ging was in Breda. Dat is van hieraf toch wel iets meer dan een uur met de trein en dan wordt je toch wel een paar keer  gecontroleerd. Ze vroeg in haar sms-je wat ze nu moest doen, tja, gewoon maar vertellen wat er gebeurd was. Dat heeft ze ook gedaan en de conducteur heeft het haar niet moeilijk gemaakt dus dat was fijn, en op de terugweg heeft ze in Breda geïnformeerd wat ze het beste kon doen en daar adviseerde men haar om een kaartje te kopen en dit vervolgens met een begeleidend briefje op te sturen en haar geld terug te vragen. Het gebeurt wel meer dat studenten hun ov vergeten en dan mag je één keer per jaar zo’n ongelukje hebben en je geld terug vragen.

Maar nu was het volgende het geval, toen mijn dochter thuis kwam van school was mijn zus hier ook en ik vroeg mijn dochter wat ze wilde eten, nou ze wilde wel graag een frietje gaan halen. Mijn zus wilde ook wel mee en zo gingen we naar een zaakje in Middelburg. Op een gegeven moment waren we klaar met eten en mijn dochter haalt, eigenlijk een beetje gedachteloos, een briefje uit haar jaszak en scheurt het doormidden en gooit het in één van de frietbakjes waar nog behoorlijk saus in zat. En terwijl ze dat doet realiseert ze zich dat dat haar treinkaartje was wat ze op zou moeten sturen om haar geld terug te kunnen krijgen. Oeps… en wat doe je dan? Mijn zus heeft het uit de saus gehaald en wat afgeveegd, mijn dochter heeft het later weer aan elkaar geplakt en alsnog opgestuurd. Het belangrijkste was natuurlijk dat de tekst nog te lezen was, want die informatie hebben ze bij de NS wel nodig natuurlijk. Gelukkig is het allemaal nog goed gekomen

Onze brief zijt gij, geschreven in onze harten, kenbaar en leesbaar voor alle mensen, daar gij toont een brief van Christus te zijn, door onze dienst opgesteld, niet met inkt geschreven, maar met de Geest van de levende God, niet op tafelen van steen, maar op tafelen van vlees in de harten. II kor.3:2-3. Dit kwam mij zo in gedachten bij dat treinkaartje, Een brief van Christus die leesbaar moet zijn voor alle mensen. Ik vraag mijzelf af, bén ik daadwerkelijk zo’n “leesbare” brief van Christus? Een brief oké, maar leesbaar? Is het zo dat mensen aan mij kunnen zien dat de Here Jezus hét middelpunt van mijn leven is?

Als ik aan iemand een brief schrijf, dan kan ik in zo’n brief allerhande dingen duidelijk maken, ik kan mijn belevenissen opschrijven en de ander kan op die manier meegenieten van alles wat ik heb meegemaakt. Daar hoef ik dan zelf niet eens bij te zijn om tóch op zo’n manier de informatie door te geven. De Here Jezus is niet langer hier op aarde, maar Hij wil wél graag bekend worden bij alle mensen. Nu is er natuurlijk de bijbel, maar daar zullen ongelovige mensen niet snel naar grijpen. Dat is meer een handleiding, een gids, voor mensen die Hem al willen volgen. Voor de mensen die Hem nog niet kennen mogen wij dus zo’n leesbare brief zijn. Schiet me iets te binnen, ik kreeg gisteren een e-mailtje van iemand en die persoon schreef in dat e-mailtje dat ze regelmatig deze site bezoekt en dat ze me een beetje heeft leren kennen door hier te lezen wat ik over mezelf en mijn belevenissen schrijf.

Wij mogen zo’n leesbare brief zijn, wij “zijn” de bijbel die de wereld leest, en laat het dan zo zijn dat mensen daardoor een verlangen krijgen om die persoon, de Here Jezus, beter te leren kennen, want dát is toch het uiteindelijke doel, dat er een verlangen ontstaat om Hem te ontmoeten. Misschien zijn wij óók wel een beetje “in de saus” gevallen, in het “eten van de wereld”. Daardoor kan het gebeuren dat we tijdelijk wat minder leesbaar zijn. Laten we dan de saus van ons afspoelen en opnieuw zo schoon worden dat de woorden die op de tafelen van ons hart zijn geschreven, duidelijk zichtbaar mogen worden door de manier waarop wij leven, de manier waarop wij handelen, door de dingen die wij uitspreken en door onze uitstraling. Een uitdaging? Voor mij wel!