Eén mosterdzaadje

Lucas 17:5-6 : En de apostelen zeiden tot de Here: Geef ons meer geloof. De Here zeide: indien gij een geloof hadt als een mosterdzaad, gij zoudt tot deze moebeiboom zeggen; Word ontworteld en in de zee geplant, en hij zou u gehoorzamen.

Het mosterdzaadje wordt nogal eens aangehaald als het gaat om de grootte van ons geloof. Al was het maar zo groot (of klein?) als een mosterdzaadje …Een mosterdzaadje is inderdaad piepklein, ik heb er weleens eentje gehad van iemand. Maar is dát nou wel hetgeen er bedoeld wordt? Ik vraag het me af, eigenlijk denk ik zélf van niet.

Er wordt in dit stukje niet gezegd “al was uw geloof zo groot als een mosterdzaad”. Het woord “groot” of “klein” wordt er helemaal niet bij gebruikt en ik denk ook dat het formaat van het mosterdzaadje totaal irrelevant is. Ik denk dat het hier gaat om de eigenschap van het mosterdzaad zelf. De oneindigheid van het mosterdzaad. De mosterdplant is een éénjarige plant die erg snel groeit en wel tot anderhalve meter hoog kan worden. Maar wat brengt de mosterdplant voort? Mosterdzaad. Dus je zááit mosterdzaad en je óógst mosterdzaad, je zaait één zaadje en je oogst er (per plant) een heel aantal.

Als de Here Jezus hier dus zegt: “Wás jullie geloof maar zoals dat mosterdzaad” dan wil dat dus zeggen dat Hij graag zou willen dat ons geloof dezelfde éígenschap zou hebben als dat zaad. Dat we ons piepkleine geloof (want dát is het vaak wel) in ons hart zaaien, dat het daar in vruchtbare bodem valt, en dat het daar net zo snel als dat mosterdzaad zal opgroeien, én dan daaruit weer nieuw en meer geloof voortbrengt.

Dit is wel belangrijk, heel vaak is het namelijk zo dat we weliswaar geloof hebben voor bepaalde dingen, maar als er dan iets tegenzit, is ook ons geloof al snel weer verdwenen en blijft er teleurstelling over. Wanneer we dit zaad van geloof echter zaaien, dan mag dat rustig één piepklein zaadje zijn, voor één bepaalde geloofszaak. Maar het feit dát we dat zaaien, wil zeggen dat het kan wortelen in ons hart en daardoor kan gaan groeien. Vervolgens is de vrucht van dit zaad, óók weer zaad, maar veel meer dan slechts dat ene zaadje. Hierdoor kunnen we op veel meer terreinen van ons leven óók dat zaad van geloof zaaien én oogsten en zo zal ons leven uiteindelijk gaan bestaan uit het meer en meer oogsten van geloof.

Blijft nog de vraag over hoe je dat dan moet doen? Het verhaal van de zaaier leert ons dat alleen het zaad dat in vruchtbare grond viel, kon groeien. Dus het eerste belangrijke is dat ons hart ontvankelijk en vruchtbaar zal zijn. Een open en eerlijke houding naar God toe is hierin zeer belangrijk. Verder is zo’n heel klein zaadje bijvoorbeeld alleen maar een bepaalde Bijbeltekst die we tot ons nemen, en ons eigen maken, zoals bijv. de woorden die David in Psalm 23:1 uitspreekt, hij spreekt hier niet eens tégen God of mét God, maar hij spreekt hier óver God, alsof hij hiermee zichzelf moed wil inspreken en dan zegt hij: De Here is mijn Herder, mij ontbreekt niets. Op deze zelfde manier mogen ook wij onszelf moed inspreken en tegelijkertijd wéten dat dit ware woorden zijn, dát Hij daadwerkelijk zó goed voor ons zorgt en dát het ons aan niets zal ontbreken. En als de situatie dan soms in wat voor wijze dan ook, tóch penibel lijkt, dan mogen we deze woorden blijven herhalen en Hij zal ons horen. Daar mogen we vast in geloven.

De oogst…

Wát ga je dan uiteindelijk zien? Dát God inderdaad voorziet in alles wat wij nodig hebben, en dát het ons aan niets zal ontbreken. (en ik heb weleens eerder uitgelegd dat dat niet betekent dat we dan alles krijgen wat we willen hebben, maar dat we alles krijgen wat we nódig hebben, dat we nergens tekort komen).

Wat ga je zaaien? Gods voorziening, wat ga je oogsten? Gods voorziening... Zie je hoe het werkt? Die oneindigheid zoals bij dat mosterdzaad, dát is wat de Here Jezus probeerde duidelijk te maken, zó mag ons geloof óók zijn, in elke omstandigheid en in álle dingen.