II Cor.3:18 : En wij allen, die met een aangezicht, waarop geen bedekking meer is, de heerlijkheid des Heren weerspiegelen, veranderen naar hetzelfde beeld van heerlijkheid tot heerlijkheid, immers door de Here, die Geest is.

Veranderen naar hetzelfde beeld…. een zinnetje dat soms iemand schrik kan aanjagen. Toen wij nog jong waren, ik was een jaar of 10 en mijn broer 9 denk ik, gingen wij destijds samen, iedere zondag naar een bijeenkomst van de diaconessenzusters in Rotterdam. We gingen dan met een gezin mee dat bij ons in de buurt woonde. Dat kwam omdat mijn moeder daar ook altijd kwam vroeger, en daarom werden wij er ook naartoe gestuurd. Deze zusters waren erg aardig en het was er wel fijn. tótdat we op een gegeven moment de vraag kregen of wij óók een discipel van de Here Jezus wilden worden. Nou, mijn broer kreeg de schrik van zijn leven want hij dacht dat hij er dan netzo uit zou gaan zien als deze zusters…. zie je het voor je? Deze vrouwen hadden lange, zwart met wit gestippelde, jurken aan en dan hadden ze zo’n grote witte kraag en ook droegen ze (en dát vond mijn broer nog het ergste) een wit kapje dat als een harmonica in elkaar gevouwen was, met een gigantische witte strik onder hun kin. Nee, hij wilde beslist géén discipel worden

Het was echt grappig als ik eraan terugdenk, maar als er hier in dit stukje wordt gezegd dat wij allen veranderen naar hetzelfde beeld, dan denk ik niet dat het de bedoeling is dat we er allemaal hetzelfde uit zullen gaan zien (van buiten).
Als God iedereen en alles hetzelfde had willen hebben dan had Hij toch ook in de natuur wel alles hetzelfde gemaakt? Maar Hij heeft júíst zo’n verscheidenheid in alles gemaakt, de bloemen, planten, dieren, zoveel mooie kleuren en vormen, geuren en smaken. En óók de mensen heeft Hij uniek gemaakt, er zijn er geen twee hetzelfde, zelfs twee of  (nog) meerlingen zijn nooit hetzelfde, ze kunnen misschien op het eerste gezicht uiterlijk op elkaar lijken, maar innerlijk zijn er toch altijd verschillen. Wij allemaal hebben óók zogezegd onze eigen “kleur”. Wij mogen veranderen naar het beeld van God en niet naar elkaars beeld. God heeft ons allemaal uniek gemaakt, met een eigen identiteit, een eigen karakter, allemaal met onze eigen mogelijkheden.

Het is goed dat er zoveel verscheidenheid is, dat ieder mens uniek is, dat er geen twee hetzelfde zijn, want met elkaar mogen wij een kleurig, fleurig en geurend boeket vormen, we mogen als kinderen van God één geheel zijn met elkaar ieder op zijn eigen manier en op zijn eigen plekje, maar toch onmisbaar. We hoeven in geen enkel opzicht jaloers te zijn op elkaar, we hoeven níét de wens te koesteren om op die of op die te willen lijken, er is er maar Één op wie wij moeten gaan lijken, en dat is op de Here. Zijn heerlijkheid mogen wij weerspiegelen zódanig dat de mensen met wie wij in aanraking komen, het zullen opmerken. En tezamen met onze medebroeders en zusters mogen wij, dóór onze houding, dóór onze liefde voor elkander, de aandacht op een positieve manier op onszelf en dan ván onszelf naar de Here Jezus brengen.

Ik speel zelf gitaar en mijn gitaar heeft zes snaren, maar deze snaren zijn allemaal verschillend. De ene is vrij grof van structuur en de anderen worden dan wat minder grof en er zijn er ook die helemaal glad zijn. Allemaal hebben ze een eigen naam C snaar, D snaar, E snaar, noem maar op, en óók hebben ze allemaal een eigen geluid. De ene laag en de ander hoger en hoger. De ene dik en de anderen dunner en dunner. Zo zijn ze allemaal verschillend maar toch heten ze allemaal “snaar” én ze hóren stuk voor stuk op die gitaar. Als je ze van een afstand bekijkt, zie je ook eigenlijk niet veel verschil, maar het mooie is dat ze sámen een mooi geluid teweeg kunnen brengen. Daarvoor is het wél nodig dat er twee handen zijn die dit instrument bespelen. De ene hand drukt de snaren op een bepaalde manier tegen de hals van de gitaar en de andere hand beroert de snaren waardoor deze dan geluid voortbrengen. Een “harmonieus” geluid. Dit woord betekent “welluidend” en “evenwichtig”. Allemaal zijn ze nodig om een optimaal geluid uit de gitaar te krijgen. Niet één is belangrijker dan de ander en zó is het met ons ook, we zijn allemaal “mensen” maar we hebben een eigen naam en een eigen identiteit, maar allemaal behoren we bij de Here God en het zijn Zijn handen die ons beroeren en die ons willen gebruiken als een bruikbaar instrument.

Wij zullen veranderen naar datzelfde beeld, wanneer we ons aan de Here spiegelen, kijken naar wat Hij zegt en doet en vraagt. Maar die verandering is niet zozeer van buiten, (hoewel er daar óók wel wat verandert, onze uitstraling) maar juist ook vanbinnen, en van dááruit zal dan een geluid van liefde, van blijdschap, van ontferming naar buiten komen, die andere mensen tot in het diepst van hun hart zal  raken, omdat het Zijn liefde en Zijn ontferming en Zijn blijdschap is die wij uit mogen delen, samen, met elkaar.