Ik zat begin van de week al een keertje ’s morgens buiten te ontbijten, en naast mij op de tuintafel stond een bakje met wat viooltjes, en er hangen wat andere bloeiertjes her en der. Ik hoorde en zag hoe er een hommel kwam die neerstreek in één van de plantenbakjes. Ik was er niet bang van want ze doen niets als je ze met rust laat en in tegenstelling tot wespen komen ze ook niet hinderlijk om je heen vliegen. Ik bekeek de hommel die langs het blad de bloem inkroop en precies in het hart van de bloem bleef zitten om daar zijn voedsel uit te halen. Dit beeld sprak me wel erg aan, ik bedacht me dat zo’n hommel, of ook de gewone bijen, altijd het hart van de bloemen opzoeken, ze hebben er niets aan om op het blad te blijven zitten, weliswaar maakt zo’n blad ook deel uit van de plant waaruit de bij zijn voedsel haalt, maar echt kracht krijgt hij daar niet, daarvoor moet hij echt het hart van de bloem opzoeken. Ik bedacht me dat ik weleens spreek met mensen en als je het dan over het geloof hebt dan zegt men vaak: “ja, maar ik geloof ook hoor”. Waarmee ze dan bedoelen dat ze er ook weleens iets over gehoord hebben of wellicht ook weleens een kerkdienst bezocht hebben of ooit met het geloof zijn grootgebracht. Echter, deze mensen zijn niet krachtig, hebben in hun leven niets waaraan je kunt zien of merken dat ze christen zijn, hebben daar ook zelf geen echte houvast aan en dus heeft het “geloof” totaal geen uitwerking in hun leven.

Wat ik nou zo jammer vind is dat er ook binnen de kerken en gemeenten zoveel mensen zijn die weliswaar op de blaadjes zitten (in een kerkdienst komen) maar die nog nooit het hart van de Vader hebben gezocht, daar nog nooit zijn geweest om er hun kracht en hun voedsel te halen, waardoor er geen groei en geen vooruitgang in deze levens te bespeuren valt. Mensen die na vele jaren nog nodig hebben door anderen gedragen te worden en niet in staat zijn om zelf de weg naar Vaders hart te vinden. Het deed me verdriet om dit te bedenken, maar aan de andere kant gaf het me ook een intense vreugde omdat ik uit eigen ervaring weet hóé geweldig het is om wél dat hele persoonlijke contact van hart tot hart met de Here God, onze hemelse Vader, te mogen ervaren. Hóé opbouwend dat is en hoe sterk het je maakt, iets waar je in moeilijke situaties van je leven altijd weer houvast kunt vinden.

Ik zou het iedereen gunnen om dit heel persoonlijk te ervaren en ik wil iedereen oproepen om op zoek te gaan naar het hart van de Vader, Hij is er klaar voor en staat al met Zijn armen wijd geopend om je te ontvangen en je in Zijn intimiteit binnen te halen.

Het is ook echt zo belangrijk om dat hele persoonlijke contact te kennen met God de Vader. Soms dan zeg ik weleens, we moeten bomen zijn die in de storm van ons leven weliswaar kunnen buigen, maar niet breken, en dat kun je bereiken door je kracht te halen waar die het meest te vinden is, regelrecht uit het hart van de Vader.

Bij U, Heer, mag ik schuilen
ja, dicht bij U is het goed,
met U mag ‘k lachen en huilen,
bij U is nieuwe moed.
Uw hart dat voedt mijn ziel
geeft groei aan heel mijn wezen,
U geeft een diepe rust
die uitbant ieder vrezen.