Als je Psalm 139 leest, dan kun je daar lezen hoe we door God zelf, in de moederschoot zijn geweven en dan staat er in vers 14: Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar  ben toebereid, wonderbaar zijn Uw werken, mijn ziel weet dat zeer wel. 

Ik vind dat zo’n mooie psalm, en heel vaak wordt deze tekst ook gebruikt op geboortekaartjes. Maar als het gaat om de praktijk van ons leven? Zijn we dan overtuigd van onze eigen “schoonheid”? Onze wáre schoonheid? Die schoonheid die door God zelf al in de moederschoot in ons gelegd is? Wat zie je bijvoorbeeld als je in de spiegel kijkt? Een wondermooie schepping van God? of iemand die nog het nodige opknapwerk kan gebruiken? God zélf heeft ons gemaakt, ons wonderbaar toebereid, maar we zijn zo gauw geneigd om onszelf te bekritiseren, en niet alleen onszelf maar ook die ander, we beoordelen de buitenkant, we zien de fouten en gebreken.

Als je iemand een prachtig, duur cadeau geeft en hij gooit het weg omdat hij de verpakking niet mooi genoeg vindt, dan zou je dat toch heel verdrietig vinden? Je zou zeggen: pak het toch uit, kijk nou toch eens wat voor moois er in die verpakking zit. Als wij de Here Jezus hebben aangenomen als onze persoonlijke Verlosser, dan maakt Hij woning in ons hart en dan hebben we een innerlijke schoonheid die álles ver te boven gaat. We mogen God danken dat we waardevol zijn in Zijn ogen, Hem loven zoals de psalm het zegt.

Natuurlijk zijn we nog niet klaar, God is nog volop met ons bezig, maar vandaag mogen we blij zijn met het tot nu toe behaalde resultaat en ondertussen wandelen we verder op de weg die Hij ons leidt. Een weg die we met vrede en blijdschap kunnen gaan wanneer we bereid zijn om alles in Zijn handen te leggen, al onze tekortkomingen die we denken te hebben, maar ook alle talenten en mogelijkheden, waar Hij zoveel mee kan- en wil doen. Wij mogen Hem de ruimte geven om Zijn werk in ons te doen, blij en dankbaar zijn, omdat Hij ons “gans wonderbaar” heeft toebereid!