Ik moet eraan denken dat wij, ouders, onze kinderen al vroeg waarschuwen om toch vooral geen snoepjes van vreemde mensen aan te nemen. Dit doen we om onze kinderen te beschermen omdat zo’n snoepje er altijd lekker uitziet en kinderen daardoor aangetrokken worden. Maar de gever van zo’n snoepje kan best verkeerde bedoelingen hebben met zo’n kind, het als een lokkertje gebruiken, en het kind heeft daar geen inzicht in.

Ik weet nog dat onze buurvrouw onze kinderen voor het eerst een snoepje aanbood en de kinderen kwamen vragen of ze dát dan wel mochten aannemen. Wanneer de buurvrouw je vertrouwd is en je haar kent, dan zul je tegen de kinderen zeggen dat ze van háár wel een snoepje mogen aannemen. Al snel weten ze dan dat wanneer de buurvrouw het aanbiedt, ze het met een gerust hart kunnen accepteren. Ze kennen de buurvrouw, ze weten hoe ze eruit ziet, hoe haar stem klinkt en dus kunnen ze haar herkennen. Het geheim ligt dus in het kennen van de buurvrouw en niet in het herkennen van het soort snoepjes dat zij aanbiedt…

God wil dat wij fijngevoelig zijn voor Zijn Heilige Geest, dat we Zijn stem zullen leren kennen, dat we zullen weten wie Hij is. Dan zal het niet moeilijk zijn om Hem te herkennen, om te voelen wat door Hem geïnspireerd wordt en wat niet. Maar meer en meer verdwijnt die fijngevoeligheid en dat is een groot manco. Mensen menen de Geest te herkennen aan zijn “snoepjes” die zeer aantrekkelijk zijn en waar iedereen wel graag van wil proeven, maar eigenlijk heeft men geen idee wie nou de werkelijke “gever” is. Gevaarlijk!

Ik vind het jammer dat er nog maar zo weinig terug te vinden is van de simpele dingen, het simpele evangelie. Er is veel voorspoedprediking, er moet altijd voordeel te halen zijn bij alles wat we “voor de Here”(?) doen. Er wordt ons verteld hoe we financieel en materieel voorspoedig kunnen worden, hoe we een baan, een huis, een auto, geld, gezondheid enz.enz. kunnen krijgen en hoe gelukkig we daar wel van zullen worden. Wanneer het je eens niet zo voor de wind gaat dan ben je niet goed bezig want zo hoort het niet te wezen. Mensen raken in een kramp en voelen zich tekort schieten, schuldig en uiteindelijk ook afgewezen door de Here God, want ja, die andere broeder of zuster ervaart wél voorspoed in zijn/haar leven, dus moet je wel iets verkeerd doen…….toch?

De Here God moet wel heel erg verdrietig zijn van al deze ontwikkelingen. Waar is Hij gebleven in het hele plaatje? Waar gaat het nog om? Halen, nemen, hebben, zoveel en zo vaak als het maar kan, overal waar iets te halen valt.

Waar is toch het “geven”? Geven vanuit een hart boordevol liefde voor onze hemelse Vader, het is toch het eerste en belangrijkste gebod? God liefhebben boven alles? Wanneer je iemand echt zeer liefhebt dan zul je je altijd afvragen waar je die ander blij mee kunt maken, je zult graag in zijn/haar nabijheid willen vertoeven en zoveel mogelijk tijd met elkaar willen doorbrengen. Je zult complimenten maken, dankbaar zijn voor de liefde van die ander en je zult je een bevoorrecht mens voelen. Gods liefde voor ons maakt dat wij bevoorrechte mensen zijn. Hij houdt met een onvoorwaardelijke liefde van ons, en Hij verlangt ernaar zoveel mogelijk tijd met ons door te brengen… maar helaas, het leven gaat in razend tempo voort en veel tijd lijkt er niet meer te zijn voor die échte gemeenschap met Hem….

Het is belangrijk om alert te blijven, om ons heen te kijken en te luisteren, niet alleen te zien op de uiterlijke dingen, maar vooral ook op de vruchten te letten, zijn ze echt, zijn ze blijvend en goed? Ik moet hierbij denken aan mijn eigen “kersenboom”. Toen ik hier kwam wonen had de buurvrouw tegen me gezegd dat één van de bomen in mijn tuin een kersenboom was. In het voorjaar kwam hij prachtig in de roze bloesem en nadat hij uitgebloeid was kwamen er langzaam maar zeker vruchtjes in, kleine donkerrode ronde vruchtjes, prachtige kersen… totdat mijn moeder hier kwam en mij vroeg er eens een te plukken en te proeven. Zij was de enige die steeds haar twijfels had gehad, en ze had gelijk. Ik plukte een “kers” beet erin en wat bleek? Het was (zoals mijn moeder het noemde) een houtappeltje. Het had de structuur van een appeltje maar dan piepklein en vreselijk zuur, niet te eten. Weg illusie. Een vrucht die er zo mooi uitzag…

Trouwens, begón zo de carrière van de duivel niet ooit? met een prachtige vrucht….???