Gisteren heb ik beloofd om vandaag terug te komen op die kaart die ik ooit kreeg, een kaart waarop stond “Heer al begrijp ik U niet, ik vertrouw U wel”. Ik kreeg deze kaart van mijn zus toen ik in het ziekenhuis lag en al een heel traject van ellende had meegemaakt. Ik heb er vele jaren geleden weleens eerder iets over aangehaald denk ik maar het was, om het zo te zeggen, een traject van medische missers aan de lopende band. Je hebt tegenwoordig weleens van die programma’s waar dit aan de orde komt en daar zou mijn verhaal niet misstaan.

En toch hè, ik werd er zo bij bepaald dat je zo gemakkelijk je eigen wereld kunt kleuren. Het is maar net hoe je de dingen bekijkt, ben je een zwartkijker, iemand die overal het negatieve van ziet, of ben je iemand die overal wel een lichtpuntje ziet? Ik denk van mezelf dat ik wel bij de tweede categorie hoor, ik zie meestal toch wel de lichtpuntjes

Om er nou niet een heel erg lang verhaal van te maken zal ik alleen wat feiten (of moet ik zeggen “fouten”?) opschrijven. Ik werd opgenomen met een alvleesklierontsteking, heb een paar infusen gehad die men te lang heeft laten zitten, (10 dagen (!) waardoor ik aderontstekingen kreeg. Na een paar weken totale bedrust kreeg ik een aantal foto’s waarop men aan de hand van éérdere foto’s het besluit nam mij te opereren voor galstenen. Aangezien ze aan mijn bed stonden met die foto’s, de chirurg en de hoofdzuster, en ze er zelf niet eens goed uit konden komen, vroeg ik of ze dan voor de zekerheid niet nog een keer foto’s konden nemen, waarop de chirurg zei (midden op een zaal met 6 mensen): ” ja, we gaan nóg meer stralen door je donder jagen, nou goed?” Ik was zo geïntimideerd dat ik niets meer durfde te zeggen. Vervolgens ben ik de volgende morgen vroeg geopereerd en had toen ik uit de narcose bijkwam, ondraaglijke pijn in mijn schouders, zo erg dat ik nauwelijks adem kon halen, en dat terwijl de wond in mijn buik zat, en dat waren destijds nog grote wonden die men maakte, en ik daar dus niet over klaagde. Ik kreeg te horen dat iedereen pijn had na een operatie en ze vonden het gezeur. De hele dag hebben ze me zo laten liggen totdat het ’s nachts helemaal mis ging. Ik bleek een inwendige bloeding te hebben en dat had men onmiddellijk moeten weten door de specifieke pijnklachten die ik had. Achteraf bleek dat er tijdens de operatie per ongeluk een sneetje in de lever was gemaakt. De hele nacht 2 artsen en 2 verpleegsters aan mijn bed, 5 liter nieuw bloed waar ze zelfs donoren voor hebben opgeroepen ’s nachts, de andere dag een nieuwe operatie en tot dat moment hadden ze niemand van de familie gewaarschuwd. Ik ben die nacht echt bijna gek geworden van de pijn en daarbij bijna doodgebloed. Ik had een bloeddruk van 26! Ze hebben nog geprobeerd om bloed af te nemen toen, me overal geprikt maar nergens was meer bloed af te tappen. Er zat zo’n manchet om mijn arm die elke drie minuten automatisch mijn bloeddruk mat, ik had aan alle kanten slangetjes uit en in mijn lichaam die men aangebracht had en ik weet nu nog hóé verschrikkelijk de pijn was die ik had. En die chirurgen maar zitten aan mijn bed en als ik dan zei dat ik het niet langer vol kon houden dan zeiden ze: “ja hoor, dat lukt best, we mogen je nu geen pijnstillers geven dus nog even volhouden…” Vlak voor ik de andere morgen opnieuw naar de operatiekamer ben gebracht hebben ze dan uiteindelijk het thuisfront gewaarschuwd en nadat ik wederom geopereerd was liet één van de operatieassistenten, per ongeluk, tegen mijn man uit zijn mond vallen dat ze eigenlijk nooit hadden mogen opereren omdat het een ontsteking was en geen galstenen. Ik heb toen zelfs nog op de intensive care afdeling gelegen en lag aan allerlei slangen, infusen, noem maar op. Ik ben toen langzaam opgeknapt en mocht na 5 weken ziekenhuis weer naar huis, de chirurg heb ik nooit meer gezien, er kwam na de operatie een andere chirurg die de ronde en de controle kwam doen, en niemand heeft ooit een woord van excuus gesproken. Dus als je het over medische missers hebt………?

Toch, als ik er nu op terugkijk, dan zou ik niet meer over medische missers willen spreken, doch eerder over “Goddelijke voltreffers”. Dit is niet een ervaring die ik als “negatief” herinner, doch eerder eentje waar ik juist “positief” op terug kan kijken. Ik had een biddende familie achter mij, mijn broer heeft zelfs dagenlang gevast en gebeden en hoeveel fouten er ook gemaakt zijn toen, de Here was bij mij in dat ziekenhuis. En Hij heeft me bewaard en gespaard en Zijn grootheid laten zien, óók te midden van die omstandigheden. In één van de Psalmen staat dit: Psalm 34:20 :Talrijk zijn de rampen van de rechtvaardige, maar uit die alle redt hem de Here.

Vooral dit laatste is zo goed om te onthouden, de Here is bij ons en in welke omstandigheid we ook verkeren, Hij redt ons uit de narigheid. Ik heb het toen ervaren, maar ik heb het ook vele malen meer, in velerlei situaties, opnieuw mogen ervaren. Op dat moment, toen ik daar ’s nachts bijna ben gestorven, ervoer ik, ondanks de vreselijke pijn, toch ook zó de rust van God en op dat moment was het mij óók goed geweest als de Here me thuisgehaald had. Ik was niet bang, ik voelde dat Hij bij me was en dat was mij genoeg. Hij is ons lichtpunt, hóé donker alles ook lijkt, Hij kleurt onze dagen en geeft aan elke nieuwe dag, Zijn gouden glans, je moet het alleen wél willen zien.

In die periode was het dat ik die mooie kaart kreeg van mijn zus en ik ben nooit vergeten wat erop stond en menig maal, in menige situatie, komen deze woorden in mijn gedachten terug en dan weet ik het weer, God is te vertrouwen, altijd!