Vandaag is het een bijzondere dag, een dag van nationale rouw. Er wordt vandaag letterlijk stil gestaan bij wat er gebeurd is, de ramp met het vliegtuig waarbij zo velen het leven verloren.

Al dagenlang zijn we met z’n allen in de ban van deze tragedie, elke dag komt er meer informatie, komen er meer persoonlijke verhalen en beelden die ons confronteren met de gruwelijke werkelijkheid van deze ellende. Als ik er over nadenk dan bekruipt me een gevoel van machteloosheid. Wat kan ik nou eigenlijk daadwerkelijk doen om deze nabestaanden te helpen? Is er überhaupt iemand in staat om écht te helpen of is een luisterend oor en een arm om mensen heen het beste dat we te bieden hebben? Woorden zijn er immers niet voor wat er zich afspeelt in de levens van deze zo diep getroffen families en vrienden van de slachtoffers? En de komende tijd zal het alleen nog maar zwaarder worden als de slachtoffers thuis komen.

Ik weet één ding, daar waar ik niet bij machte ben om mensen te helpen ben ik wel bij machte om deze mensen, deze nabestaanden, elke dag opnieuw voor de troon van God te brengen. Hij is in staat om te vertroosten waar wij het niet kunnen en mijn gebed is het dat Hij deze mensenlevens mag aanraken met Zijn liefde en ontferming en hierin mogen wij, als kinderen van dezelfde Vader, ons eenparig aaneensluiten en zo met elkaar doen wat Gods woord ons leert nl. elkanders lasten helpen dragen.

Geen smart meer daar omhoog…..
maar hoe is ‘t hier beneden?
Er is zoveel verdriet,
er wordt zoveel geleden.

Soms wordt het haast teveel
en schreeuwt je hart van pijn,
je kunt het niet begrijpen,
waaróm moet dit zo zijn?

“God lúíster toch naar mij
ik roep nu al zó lang,
de dagen zijn onzeker
en de toekomst maakt me bang”.

Zo zal het nu tekeergaan
in menig mensenleven,
vragen zonder eind
maar geen antwoord lijkt gegeven…

Ik kan alleen maar zeggen:
wij zijn in Hem verbonden
en ons gebed wordt zéker
naar Gods troon gezonden.

Dan kunnen we tesamen
vertroosting blijven vragen
en zo dit zware leed
een beetje helpen dragen.

We bidden God om moed,
om kracht voor elke dag,
dat Hij, met Zijn ontferming
harten vertroosten mag.

We vragen Hem om hoop,
om uitzicht en erbarmen,
en dat de Vader zelf
hen zal dragen in Zijn armen.