Joyce, mijn motormeisje

Ik heb 2 motormeisjes, Joyce, mijn jongste dochter heeft al zo’n 3 jaar haar motorrijbewijs maar nog geen motor. Stefanie, mijn middelste dochter heeft sinds een week of 7 haar rijbewijs en al wel een motor waar ze inmiddels al wat kilometertjes mee gemaakt heeft.  Joyce mag er ook van meegenieten en heeft er ook al een paar ritjes op zitten. Als je het mij vraagt, ik vind het 4 x niks! Tja, mijn meiden vinden het overdreven, maar moeders is bezorgd, ik houd van mijn meiskes!

Vanmorgen had Stefanie dit op haar facebook gezet: “Vandaag is helemaal voor jou……mijn allerliefste schat, wat mis ik je verschrikkelijk!!” Zoals velen weten is haar man, Matthijs, vorig jaar op 2 Maart overleden aan de gevolgen van een hersentumor. Stefanie en de kindjes missen hem nog elke dag, en ook wij missen hem nog elke dag! Maar vandaag is een bijzondere dag, want Stefanie gaat, samen met nog vele motorrijders uit heel Nederland, een sponsortocht rijden speciaal t.b.v. het onderzoek in de strijd tegen hersentumoren. Het is heel speciaal dat deze rit net nu wordt gereden nu ze net haar rijbewijs heeft en ze ervaart dit ook als heel bijzonder. Het zal een hele emotionele dag en tocht voor haar zijn maar het is ook mooi als je met zoveel mensen samen één doel nastreeft. Dat geeft ook een groot saamhorigheidsgevoel.

Ik werd er zo bij bepaald dat eigenlijk elke datum, elke dag van het jaar wel voor iemand (en meerderen uiteraard) een bijzondere dag zal zijn. De ene gedenkt fijne dingen, de ander gedenkt verdrietige dingen en zo worden onze wegen gemarkeerd door de dingen die wij meemaken. Stefanie draagt deze dag op aan Matthijs, haar geliefde, dat is mooi en ook ik word weer even terug in de tijd gebracht als ik erbij stilsta, het raakt me! Tegelijkertijd dacht ik aan de Here Jezus, Hij is ook gestorven, Hij stierf aan een kruis voor ons, en eigenlijk mag elke dag een dag zijn die we speciaal voor Hem apart zetten. Een dag waarop we mogen herdenken dat Hij voor ons die vreselijke dood is gestorven, maar tegelijkertijd een dag waarin we het leven mogen vieren dat Hij ons, door Zijn offer, heeft gebracht. Waarachtig en waardevol leven. Toch denk ik dan ook aan al die mensen die rondom ons leven, mensen die allemaal hun eigen verdriet en pijn hebben, schrijnende herinneringen aan dierbaren die ze verloren zijn. We kennen allemaal wel van deze mensen. Vanmorgen, bij het naarbuiten gaan van de kerk sprak ik nog iemand die het ook zo moeilijk heeft. Voor deze mensen mogen wij ook een stukje troost brengen. Soms hoef je niet eens iets te zeggen, gewoon stil zijn en iemand laten merken dat je hem of haar begrijpt is vaak al voldoende. Misschien ben je zelf iemand die het moeilijk heeft, in dat geval wil ik je zeggen dat je ook gewoon om hulp mag vragen, blijf niet zitten met je nood!

Mijn dappere dochter!

Galaten 6:2 zegt: Draagt elkanders lasten, en vervult alzo de wet van Christus.

En tegen mijn meisje wil ik alleen maar zeggen wat ik vanmorgen al op haar facebook schreef:

You go girl!! XXX