Matth. 26:47-50: En terwijl Hij nog sprak, zie, daar was Judas, één van de twaalven, en met hem een grote schare met zwaarden en stokken, gezonden vanwege de overpriesters en oudsten des volks. En die Hem overleverde had hun een teken gegeven, zeggende: Die ik zal kussen, die is het; grijpt Hem. En terstond trad hij op Jezus toe en zeide: Wees gegroet, Rabbi, en hij kuste Hem. Maar Jezus zeide tot hem: Vriend, waartoe zijt gij hier? Toen traden zij toe, sloegen de handen aan Jezus en grepen Hem.

Vriend....

“Vriend” noemt de Here Jezus Judas. Hoe vreselijk als je door je vrienden verraden wordt, mensen die van je houden, om je geven, mensen die je vertrouwt en die dan, met de arm die ze om je heen slaan om je te begroeten, meteen een mes in je rug zetten. Want zo voelt dat. Onvoorstelbaar dat iemand die al zo lang was opgetrokken met de Here Jezus, en die gezien had hoe Hij was en wat Hij deed, zoiets kon doen, en dan ook nog op zo’n verschrikkelijke manier. Hij kuste de Here Jezus. En de Here Jezus, die dit al voorzien had, noemt hem “Vriend”. Wow, wat een voorbeeld is Hij! Hij werd niet boos, Hij sloeg niet terug, niet letterlijk en niet figuurlijk, Hij deed niets ter verdediging van zichzelf. Uiteraard is er veel meer te vertellen over het gedrag van Judas, daarover kun je in hetzelfde hoofdstuk meer lezen, maar daar wil ik vandaag even niet op in gaan omdat het me nu gaat om de daad van verraad zelf.

Waarschijnlijk roept dit bij velen gedachten op aan gebeurtenissen in je leven waarin je zelf het slachtoffer werd van verraad. Wanneer dit nooit is uitgesproken en opgelost is het lastig om ermee om te gaan, je bent tot in het diepst van je ziel beschadigd en reageert in eerste instantie ook op de pijn die je voelt. Pijn die in de loop der tijd wellicht wat op de achtergrond is geraakt maar die steevast in alle hevigheid terugkeert bij specifieke gebeurtenissen of herinneringen. Als je nog worstelt met verraad dat je ooit is aangedaan en je hebt daar nog veel pijn van, is het goed om de pijn in eerste instantie los te koppelen van de “dader”. Ik heb het weleens eerder genoemd, de “dader” is iemand van buitenaf, terwijl de pijn van binnenuit komt en eigenlijk door de tijd heen een metgezel is geworden. Vergeving is hier in de eerste plaats het sleutelwoord, het vergeven van de persoon die jou zoveel pijn aangedaan heeft. Veel mensen denken dat je pas kunt vergeven als je je ernaar voelt om te vergeven, eerst het gevoel, dan de daad. Dat is veelal juist andersom. Vergeven is niet een daad van het gevoel, maar een daad van gehoorzaamheid aan Gods woord. Het is puur een keuze die je maakt, een beslissing die je vooral maakt met het verstand. Je weet dat het het enige juiste is dat je kunt doen, je weet dat het naar Gods wil en Zijn woord is, én je weet dat door deze persoon te vergeven, los te laten, jijzelf ook losgelaten zult worden. Je mag simpelweg naar de Here God toegaan en Hem zeggen dat je wilt vergeven. Je mag Hem zeggen dat je het zelf eigenlijk helemaal nog niet kunt maar dat je het wilt doen in gehoorzaamheid. Dat is al voldoende, en het gevoel komt dan later vanzelf achteraan, dat kan ook best even duren.

Maar dan is daar nog de pijn die is achtergebleven. In Gods woord staat zoiets moois: Welzalig de mensen wier sterkte in U is, in wier hart de gebaande wegen zijn. Als zij trekken door een dal van balsemstruiken, maken zij het tot een oord van bronnen; ook hult de vroege morgen het in zegeningen. Zij gaan voort van kracht tot kracht en verschijnen voor God in Sion. Psalm 84:6-8.

Er is een associatie tussen een balsemstruik en de tranen van een mens, want het kostelijke balsemsap won men per druppel door de boomstam met scherpe stenen open te snijden. Daardoor leek het alsof de balsemstruik ‘huilde’. Die druppels die dan uit de stam komen verspreiden een “welriekende geur” en tevens worden ze gebruikt als zalf. Ik vind dit zo’n prachtig beeld.

Verraad kan ook zo voelen, alsof je met scherpe stenen opengekerfd wordt, maar deze Psalm zegt dat wanneer wij onze sterkte in de Here  God zoeken, en er in ons hart gebaande wegen zijn (dat is de weg waarlangs we keer op keer naar Vader God gaan) wij dit dal mogen maken tot een oord van bronnen. Heb je dat gezien? Er staat niet dat Gód het zo maakt, nee er staat dat we het zélf zullen doen, wij mogen de pijn en de tranen maken tot iets moois, een oord van bronnen. Hoe?  o.a. door dicht bij de Here God te leven, te gehoorzamen aan Zijn woord, te vergeven daar waar wij dat nog niet gedaan hebben en door de pijn bij Hem te brengen. En in de plaats van die pijn en dat verdriet, mag er dan een bron in ons binnenste ontstaan die levend water voortbrengt. Levend water zal er uit ons binnenste vloeien, en we zullen van kracht tot kracht mogen wandelen! En tevens zal er een bron van ervaring zijn waaruit we mogen putten om daarmee anderen te helpen. Onze tranen mogen worden tot een welriekende geur en tot helende zalf om de wonden te verbinden van de mensen die op onze weg komen.

De Here Jezus is in dit alles ons grote voorbeeld en Hij is een Vriend die ons nooit zal verraden, Hij is trouw. Hij wás trouw tot in de dood, en Hij blijft trouw tot in eeuwigheid! De allerbeste Vriend die we ons ooit kunnen wensen.

Het is mijn wens en mijn gebed dat ik aan Hem net zo trouw mag zijn als Hij aan mij, Hij is het meer dan waard! En dat ik voor anderen ook een echte en waarachtig trouwe “vriend” mag zijn!