Gabriëlle

Immanuel

Vanmorgen was ik in de samenkomst. We hadden een heerlijke zangdienst en ook de prediking was erg fijn! Vanmiddag worden er in de openlucht, in het Veerse meer, 5 mensen gedoopt en is er een bbq met iedereen die daaraan deel wil nemen, maar ik heb nu een klein hondje en voor hem zou het te lang worden als ik daar nog mee naartoe was gegaan, dus ik ben na de dienst naar huis gegaan.

Toch was het vandaag niet de prediking en niet de zangdienst die mij het meeste raakte. Wat mij echt heeft geraakt, verdrietig maakte, ontroerde, bemoedigde en vervolgens mijn hart verwarmde (in die volgorde),  was iets dat gebeurde één rij voor mij.

Daar zat een echtpaar, in eerste instantie zaten ze daar samen maar toen de zangdienst was afgelopen kwam er een jong meisje bij hen zitten. Ik schat dat ze misschien een jaar of twaalf was, misschien iets ouder. Ze ging naar haar vader toe en ging op zijn knie zitten. Vervolgens sloeg ze haar arm om zijn hals en hij sloot haar in zijn beide armen. Zo zaten ze daar, een blond en een donker hoofd. dicht tegen elkaar. Het was zo’n puur en mooi beeld, en in eerste instantie raakte me dat en werd ik er verdrietig van. Want hóé graag had ik het mijn kinderen gegund dat ze zó’n vader hadden mogen hebben. Zij zijn opgegroeid met een vader die er maar weinig, soms een paar uurtjes was, maar deze vertrouwelijke vader/kind band hebben zij nooit gehad. Nadat ik dit had bedacht en me had gerealiseerd dat dat niet meer terug te draaien is, werd ik erdoor ontroerd, want ik dacht aan onze liefdevolle, trouwe, Hemelse Vader, een Vader zoals er geen aardse bestaat, een Vader die van ons houdt met een onuitsprekelijke liefde. Bij dié Vader mogen wij, ook al zijn we al volwassen, op schoot kruipen zo vaak we willen, we mogen alles met Hem delen, we mogen onze arm om Zijn hals slaan en Hij zal de Zijne om ons heen sluiten, zeker weten! Wij mogen ons hoofd vertrouwelijk tegen het Zijne leggen en weten dat we bij Hem veilig zijn. Die gedachte vond ik zó mooi, en dát zorgde ervoor dat mijn hart vanmorgen warm werd. Wat houd ik toch van deze liefdevolle trouwe Vader, die mijn en ook jouw Vader is!

Stefanie

Ik heb mijn kinderen van jongs af aan bij de Here gebracht en stuk voor stuk hebben ze voor Hem gekozen. Ze zijn inmiddels allemaal volwassen en het huis uit en hebben ook allemaal in hun eigen leven te maken gekregen met tegenslagen, moeiten, verdriet. En daarom wil ik deze dag speciaal dit stukje voor hen schrijven, het aan hen opdragen en mijn gebed is dat mijn kinderen die warme Vaderarmen van de Here God mogen voelen, dat ze zich bij Hem geborgen mogen weten en dat Zijn warme liefde hun hele hart zal vervullen.

Joyce

Lieve Gabriëlle, Immanuel, Stefanie en Joyce, ik houd verschrikkelijk veel van jullie!!!