Maar ’t vrome volk, in U verheugd, Zal huppelen van zielevreugd,Daar zij hun wens verkrijgen; Hun blijdschap zal dan, onbepaald, Door ’t licht, dat van Zijn aanzicht straalt, Ten hoogsten toppunt stijgen. Heft Gode blijde psalmen aan; Verhoogt, verhoogt voor Hem de baan; Laat al wat leeft Hem eren; Bereidt den weg, in Hem verblijd, Die door de vlakke velden rijdt; Zijn naam is HEER der heren.  Psalm 68:2 berijmd.

Woorden die zomaar in mijn gedachten schoten. Het is geschreven in wat ouderwetse bewoordingen maar daarom niet minder mooi. Ik houd er wel van. Deze berijmde Psalm 68 bestaat uit nogal wat verzen maar de bekendste zijn het 2e, zoals hierboven en het 10e en dat zegt het volgende:

Geloofd zij God met diepst ontzag! Hij overlaadt ons, dag aan dag, Met Zijne gunstbewijzen. Die God is onze zaligheid; Wie zou die hoogste Majesteit dan niet met eerbied prijzen? Die God is ons een God van heil; Hij schenkt, uit goedheid, zonder peil, Ons ’t eeuwig, zalig leven; Hij kan, en wil, en zal in nood, Zelfs bij het naad’ren van den dood, Volkomen uitkomst geven. 10e vers. Wat een heerlijk lied en wat een liefde en warmte gaat ervan uit.

Diep ontzag voor God, is dat er nog wel tegenwoordig? Weet je, als ik de woorden van deze Psalm lees, dan spreekt er, uit de manier waarop de woorden zijn opgeschreven, al ontzag en eerbied uit. In deze tijd is er veel veranderd, alles is losser en informeler geworden en van ontzag is nog maar weinig te merken. De Here God wordt vaker als een soort maatje afgeschilderd dan als een Heilig God die met eerbied behandeld dient te worden. Dat heeft ook alles te maken met de tendens van deze tijd, er is voor ouders veelal ook geen ontzag meer, terwijl daar juist het ontzag, het leren hebben van ontzag, behoort te beginnen. En dan bedoel ik niet dat je als kind moet kruipen voor je ouders, maar dan bedoel ik dat er wel degelijk respect behoort te zijn en dat kinderen dat ook leren hebben naar God toe. Als ouder heb je hierin een enorme verantwoording. Maar ook wordt van ons, volwassenen, (met of zonder kinderen), gevraagd om een voorbeeld te zijn. Een voorbeeld voor de jongeren, voor de mensen die nog maar pas tot geloof zijn gekomen, én voor de mensen die God nog niet persoonlijk kennen. Het moet aan ons te zien en te merken zijn dat wij kinderen van de Here God zijn. Daarbij is het belangrijk dat we in de eerste plaats een stuk zelfkennis hebben en dat we ook voortdurend aan onszelf blijven werken. Dat kan natuurlijk allereerst door het lezen van Gods woord, maar ook bijvoorbeeld door de predikingen die wij horen. Een goede prediking zal nooit alleen maar een stukje informatie brengen, er zullen, als het goed is, altijd handvatten zijn waardoor je sturing aan je leven kunt geven en het is belangrijk om dat ook daadwekelijk te doen. Anders is het immers totaal zinloos? Wat heb je aan interessante woorden, gegevens, informatie, als je er niets mee doet of kunt doen? .

                                                             Jac.1:22-25:  En weest daders des woords en niet alleen hoorders: dan zoudt gij uzelf misleiden.  Want wie hoorder is van het woord en niet dader, die gelijkt op een man, die het gelaat, waarmede hij geboren is, in een spiegel beschouwt; want hij heeft zich beschouwd, is heengegaan en heeft terstond vergeten, hoe hij er uitzag. Maar wie zich verdiept in de volmaakte wet, die der vrijheid, en daarbij blijft, niet als een vergeetachtige hoorder, doch als een werkelijk dader, die zal zalig zijn in zijn doen.

Ik heb het eerder ook weleens aangehaald, iemand die vergeten is hoe hij eruitziet, die zal zichzelf dus nooit tegenkomen, met andere woorden, dat is iemand die totaal geen zelfkennis heeft, iemand die niet ziet waar hij fouten maakt, waar hij zondigt. Zo iemand zal ook nooit iets leren van een prediking want hij zal nooit die stukjes oppikken die hij in zijn persoonlijk leven kan gebruiken want hij ziet gewoonweg niet dat hij dat nodig heeft. En dan denk ik aan de brief uit Openbaringen 3:14-22, aan de gemeente te Laodicea waar de Here God zegt dat ze niet eens in de gaten hebben dat ze arm en naakt en blind zijn. Dat is de tijd waarin wij ook nu leven.

Het getuigt op zich al van respect, wanneer wij met een eerlijk hart naar onszelf willen kijken. Maar laten we toch vooral teruggaan naar die eerbied en dat ontzag wanneer we het hebben over onze hemelse Vader. Hij is het meer dan waard en dan is het mijn wens, een oproep, om iedere morgen, op het moment dat we wakker worden, als allereerste die Vader te begroeten, met Hem te spreken, Hem de lof en de dank van ons hart te brengen, Zijn woord te overdenken en dat alles met een hart dat juicht van blijdschap, dat jubelt van zielevreugd om de verlossing die Hij ons, door Zijn Zoon Jezus, heeft gegeven!