Ik zag ooit een programma op de tv en dat heeft me heel erg aangesproken. Daar was een jonge vrouw en zij vertelde dat zij bezig was om te herstellen na een paar operaties waarbij tumoren uit haar lichaam verwijderd waren. En ze vertelde dat de eerste keer dat zij in bad ging na deze operaties, zij heel erg geschrokken was, haar lichaam zat vol met littekens en ze vond het afschuwelijk om ernaar te kijken. Maar haarvriend had toen tegen haar gezegd: Zo moet je dat niet zien, deze littekens hebben juist je leven gered, zonder die operaties zou je nu niet meer leven, ik houd júíst zo van deze littekens, ze zijn mij dierbaar! Dit gaf een ommekeer in haar denken, en ze zei: In de zomer zal ik met trots mijn bikini weer dragen en iedereen mag zien dat deze littekens mijn leven gered hebben.

En deze uitspraken brachten me het verhaal van Tomas in gedachten, De Here Jezus was opgestaan uit het graf en Hij was verschenen aan de discipelen, maar juist op een moment dat Tomas niet bij hen was, en toen ze hem vertelden dat ze Hem gezien hadden, wilde hij het niet geloven en hij zei:  Ik geloof het pas als ik mijn vinger in de wonden in Zijn handen heb gestoken en mijn hand in de wond in Zijn zijde. 8 Dagen later zijn ze weer bij elkaar en dan verschijnt de Here Jezus zomaar in hun midden, terwijl de deuren gesloten waren. En dát vind ik nou het bijzondere, de Here Jezus is geboren én gestorven in een menselijk lichaam, maar toen Hij is opgestaan had Hij een verheerlijkt lichaam, waarmee Hij overal zomaar kon verschijnen en waarmee Hij zelfs door de muren kon gaan. En als je dan dit stukje leest, dan verschijnt de Here Jezus daar en dan zegt Hij tegen Tomas in Joh.20:27: Breng uw vinger hier en zie Mijn handen en breng uw hand en steek die in Mijn zijde, en wees niet ongelovig maar gelovig.

Wonderlijk hè? Jezus had een verheerlijkt lichaam, géén menselijk lichaam, maar tóch waren daar de littekens van Zijn kruisdood nog wél te zien én te voelen…hoe bijzonder is dat.

En dan moet ik er zo aan denken hoe Hij daar hing, Zijn armen uitgespreid, vastgenageld aan dat hout, Hij kon niets met die armen doen, maar zoals ik weleens eerder heb gezegd, Hij symboliseerde daar wél de uitnodiging, “kom maar, kom maar bij Mij”. En dan legt Hij daar Zijn leven af, en als Hij dan is opgestaan, dan zijn óók zijn armen weer vrij om te bewegen en dan kan Hij een ieder die tot Hem is gekomen én nog zal komen in Zijn armen nemen, Hij kan Zijn armen om een ieder mensenkind heenslaan. Maar dan zijn daar in Zijn handen nog de littekens van Zijn grote offer, en die littekens draagt Hij met trots want díé littekens hebben óns het leven gered. Wat is dat mooi om te bedenken!

Uw armen waren uitgespreid
en Uw stem noemde mijn naam,
daar aan het kruis droeg U mijn schuld
en daarom treft mij nu geen blaam.
De wonden in Uw lichaam
vertellen over mij,
daarmee betaalde U de prijs
daarmee kocht U mij vrij.….