Ik zie me nog liggen.. languit in een bed viooltjes, voor de ogen van de kinderen en pal voor het raam waarachter de onderwijzers en onderwijzeressen hun laatste hapjes van de lunch naar binnen schoven…. wat een blamage… !!

Wat was er gebeurd? Wel, de mensen van de sociale dienst hadden bedacht dat ik maar eens wat werkervaring op moest doen en aangezien ze niets beters konden vinden moest ik als vrijwilliger gaan werken op de basisschool in ons dorp, waar ook mijn dochter destijds nog in groep 8 zat. Ik was dus geen onbekende op deze school. Ik weet het nog goed, ik moest voor een eerste gesprek op school komen, maar ik had afgesproken om er net na de middagpauze te zijn. Aangezien ik een beetje vroeg was besloot ik de mensen niet in hun pauze te storen maar netjes even buiten op het schoolplein te wachten. Er was inmiddels al een heel aantal kinderen want de school zou bijna weer beginnen en terwijl ik daar stond te wachten realiseerde ik me dat ik pal voor het raam stond van het “pauzekamertje”. Ik voelde me een beetje op de kijk staan en deed een paar stapjes naar links, maar daar was een groot bloemperk met een vrij lage rand waar ik tegenaan stapte en meteen naar links kukelde, middenin de violen. Ik scháámde me, vreselijk, nu had ik nóg meer de aandacht op mezelf gericht, bovendien riepen de kinderen: oh, kijk nou, die bloemen zijn allemaal kapot en ze zitten er nog maar pas in!!! Kun je je nog belachelijker voelen dan zo??? Ik had me ook nog pijn gedaan maar dat liet ik niet merken, zo goed en zo kwaad als het ging deed ik onelegante pogingen om uit dat bloembed te komen :-)))) het moet er echt heel komisch uitgezien hebben denk ik hoor :-)))

Ach, nu kan ik er hartelijk om lachen hoor, maar op dat moment was het niet zo heel erg leuk, maar ja, echte schade heb ik er niet van ondervonden hoor :-))

Toch moest ik er vandaag zo aan denken dat als het om anderen gaat, we dikwijls zo gefocust kunnen zijn op hun daden. We zien het altijd zo goed hè? ieder foutje wordt zo opgemerkt. Ken je het gevoel bij jezelf van: oh, kijk nou, nou doet ze het wéér verkeerd terwijl de dominee er vanmorgen nog zó duidelijk over gepreekt heeft. Of, nou, nou, die moet nodig nog eens komen met z’n vrome opmerkingen, moet je zien hoe een puinhoop hij van zijn eigen leven maakt. We “zien” altijd onmiddellijk het “zichtbare” terwijl er achter de schermen vaak zóveel om kan gaan in een mensenleven. We zien de kapotte violen, maar we zien niets van de pijn die erachter schuil gaat. Paulus schrijft in zijn brief aan de Korinthiërs het volgende: Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting, die ons troost in al onze druk, zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, troosten kunnen met de troost waarmede wijzelf door God vertroost worden. II Kor.1:3-4.

Het valt me zo op in dit stukje dat Paulus zegt dat wij anderen kunnen en mogen troosten met diezelfde troost die wij óók van de Here God ontvangen. Daarvoor is het wel nodig om het verdriet en de pijn in het leven van de ander te erkennen en te herkennen, en mensen lopen niet te koop met hun problemen, dus is het anderzijds een uitdaging om erachter te komen wat mensenharten beweegt. Echte interesse en een echt luisterend hart zijn hiervoor nodig, zodat we niet uitsluitend gefocust zijn op de uiterlijkheden, doch ook op het innerlijke van de mensen. En daarbij altijd het besef in ons hart meedragend dat óók wij die troost telkens weer van de Here God mogen ontvangen. Dat is best een uitdaging hè? Zullen we hem aangaan?