Ik zat zomaar op een zaterdagmorgen, enkele jaren geleden, een documentaire te bekijken. Het ging om een jongeman, eigenlijk nog een jongen, die in de gevangenis was beland doordat hij allerlei strafbare feiten had gepleegd, inbraken e.d. Hij was verslaafd aan de drugs en was totaal ontspoord. Maar nu had hij 13 maanden in de gevangenis verbleven en was daar afgekickt van drank, waar hij ook aan verslaafd was geweest, en van de drugs. Nu stond hij op het punt om de gevangenis te verlaten en was daar heel opgewonden over. Hij was achteraf blij dat hij die tijd in de gevangenis had doorgebracht, juist omdát hij nu vrij was van zijn verslavingen.

Op het moment dat de documentaire begint, is het de vooravond van zijn vrijlating, je ziet hem bezig om zijn spullen te pakken en hij vertelt zo nog het één en ander over zijn vroegere leven. Hij spreekt de wens uit om nu zijn leven op een betere manier te mogen leven en misschien een baan en een eigen plekje om te wonen te mogen vinden. Dan wordt het de andere morgen, hij mag weg. Je ziet hem lopen, met twee armzalige plastic tasjes, waar zijn hele bezit in zit, en zo gaat hij de poort naar de vrijheid door. Daar staat hij dan, van de reclasserings ambtenaar heeft hij een adres gekregen waar hij naartoe moet, en waar ze hem een voorlopig plekje om te wonen zullen wijzen. Iets wat hij in ieder geval níét meer wil, is, bij zijn vroegere vrienden terechtkomen, omdat hij bang is door hen tóch weer in de verkeerde dingen te zullen vervallen. Zo komt hij op het adres waar hij naartoe gestuurd is, maar daar zegt men van niets te weten. Een paar telefoontjes, wat heen en weer gepraat, en uiteindelijk wordt de jongen zomaar weggestuurd. Geen plaats voor hem om te slapen, helemaal niks. Hóé kan het toch bestaan! Dan zie je hoe hij wat verloren rondloopt, hij weet zelf óók niet welke kant hij op moet. En uiteindelijk, na dagen, komt hij dan tóch weer bij zijn oude vrienden terecht, hij slaapt op een oud en vuil matras in de buitenlucht en daar eindigt op dat moment die documentaire. Ik was er helemaal kapot van, ik vond het zó verschrikkelijk dat zóiets zomaar kon gebeuren. Het heeft me heel erg bezig gehouden, ik heb voor deze jongen gebeden, dat de Here hem toch zou bewaren en beschermen, zelfs temidden van de puinhoop waar hij tóch weer in terechtgekomen was. En ’s avonds heb ik dit gedicht geschreven.

Gevangen vrijheid.

”k Zag hem vanmorgen op t.v.
hij was net vrijgekomen,
hij had twee kleine tasjes mee
een moment om van te dromen.
Na dertien maanden in een cel
de vrijheid tegemoet,
drank en drugs zei hij vaarwel,
nu werd het leven goed.

Daar stond hij buiten, wat verdwaasd,
moest hij naar links of rechts?
hij had geen thuis en haast geen geld
twee kleine tasjes slechts.
Waar moest hij heen? hij wilde ’t liefst
zijn oude vrienden mijden,
want anders zou men hem opnieuw
met drank en drugs verleiden.

Maar hoe hij naar een plekje zocht
men wilde’t hem niet geven,
hij was gedwongen om opnieuw
zomaar op straat te leven.
Die vrijheid, die zo prachtig leek
waarnaar hij kon verlangen,
diezelfde vrijheid hield hem mu
in pijn en angst gevangen.

Hier zit ik nu aan mijn bureau,
’t is avond, bijna nacht
maar deze dag heeft God in mij
iets nieuws teweeg gebracht.
‘k Ervoer vandaag heel duidelijk
een diep en warm verlangen,
om uit te delen van hetgeen
ikzelf steeds mag ontvangen.

God’s liefde, Zijn bewogenheid
voor ieder mensenleven,
warmte die’k met gulle hand
aan iedereen mag geven.
Ik buig mijn hoofd en zeg: o, Heer
neemt U met Uw erbarmen,
dit kapotte mensenkind
gevangen in Uw armen.

Maar gelukkig is dit verhaal nog niet ten einde, ik heb nog lang deze jongen op mijn hart gehad, en voor hem gebeden. Tot ik vele, vele maanden later (bij puur toeval…?) opnieuw deze jongen op de tv zag. Men had hem opnieuw opgezocht om te zien hoe zijn leven verder verlopen was. Het bleek dat hij in een opvang terecht was gekomen waar hij voor langere tijd mocht blijven. Daar had hij een goede tijd en mocht er ook een vak leren. Hij was bezig om allerlei vaardigheden te leren die hem tot een soort van onderhoudsman maakten. Hij had nu een eigen woninkje binnen deze opvang en hij had daar ook een baan. Hij mocht als onderhoudsman alle voorkomende werkzaamheden doen, voorlopig nog wel onder supervisie, maar hij werkte er hard aan om zich daar meer en meer in te bekwamen. Hij was zielsgelukkig met zijn eigen plekje en zijn baan en hij had er zelfs een vriendin leren kennen. Kortom, deze jongen was weg uit zijn vroegere omgeving en was hard bezig om een heel nieuw leven op te bouwen. Ik vond het geweldig om te zien en ik heb God ervoor gedankt. Tot op de dag van vandaag ben ik het nooit vergeten, wat is God goed! Ik denk dat er nog veel meer kinderen van God hebben gekeken naar die documentaire en voor deze jongen hebben gebeden. In ieder geval wéét ik dat er Één was die naar de jongen keek, én kijkt. Die Éne die naar ál Zijn kinderen kijkt en die ontferming hééft en geeft. Onze hemelse Vader.

Soms is gebed gewenst
gewenst door Vader God,
doordat Hij zegt: zie dat mensenkind
en trek je aan, zijn lot.
Laat het niet zomaar lángs je gaan
maar wees ermee bewogen,
open je geest en vul je hart
met Mijn liefde, Mijn mededogen.