Kostbaar mens.
Liefdeslied.
In de stilte van de nacht,
vlak voor ik zal gaan slapen
ben ik nog even in gesprek met U mijn Vader.
In mijn hart is er ontroering
en ik voel mijn tranen branden
als ik zachtjes in die stilte tot U nader.
—
Het is alsof de stilte mij meedraagt,
mij meevoert tot aan Uw troon,
en eerbiedig kniel ik aan Uw voeten neer.
Ik hef mijn hoofd naar U omhoog,
mijn blik ontmoet de Uwe
en ik zie alleen maar liefde… dat doet mij zeer…
—
Mijn stem doorbreekt de stilte:
“Heer ik maak toch zoveel fouten,
ik zondig elke dag en ik doe U pijn.
Maar ik houd zoveel van U
en wil niets liever dan U dienen,
ja een waardig kind van U, dát wil ik zijn.
—
U kijkt mij aan en spreekt geen woord,
maar toch kan ik U begrijpen,
Uw ogen spreken en ik voel wat U beweegt.
Ik lees de liefde in Uw blik
ik zie Uw uitgestrekte hand
die zachtjes alle tranen van mijn wangen veegt.
—
In de stilte van de nacht
rust mijn hoofd tegen het Uwe,
en Uw hand streelt mij voorzichtig door mijn haar.
Roerloos blijf ik zitten
om dit moment niet te verstoren
en stil geniet ik van deze tijd hier bij elkaar.
—
Juist deze stilte doet mij horen,
deze rust doet mij verstaan,
ik ben zo blij dat U zo heel dicht bij mij bent.
En uit de diepte van mijn wezen
klinkt een woordeloos gebed:
“Vader, dank U wel dat U mij zo goed kent”.
—
In de stilte van de nacht
wordt een liefdeslied geboren,
zonder woorden, zonder klank, maar zó intens.
In Uw armen mag ik schuilen,
aan Uw hart mijn ziel verwarmen,
en in Uw ogen lees ‘k mijn naam … “Kostbaar mens!”
Wat een mooi troostend gedicht. Wie schreef het?
Dankjewel voor je reactie Nellianne, fijn dat het gedicht je aanspreekt, ik heb het zelf geschreven 🙂