Ik weet nog heel goed dat ik vroeger als kind, samen met mijn 1 jaar jongere broertje, elke week naar de zendings diaconessen ging in Rotterdam. We woonden toen in Hoogvliet en we mochten dan met mensen uit de buurt meerijden. Soms gingen we ook, samen met die mensen, met de bus erheen. Mijn moeder was daar zelf ook altijd geweest en zij was het die ons daarheen stuurde. We vonden het altijd wel fijn om te gaan maar we hebben er ook leuke dingen beleefd. Zo mochten we om de beurt een stukje uit de bijbel lezen. Toen mijn broertje aan de beurt was las hij over Paulus die naar “dameskus” (Damascus) ging en over  annanas en Safira. Grappig. Ook is hij een keer hevig geschrokken, één van de zusters daar vroeg hem of hij ook een discipel van de Here Jezus wilde worden waarop hij heftig nee schudde, hij keek wel uit, hij zag zichzelf in gedachten al lopen met zo’n geplooid kapje op en zo’n grote strik onder zijn kin, en dan ook nog zo’n lange zwarte stippeltjesjurk, nee hoor, niks voor hem. Hahaha, het zijn dingen waar we nu nog om lachen van tijd tot tijd als dit soort verhalen weer eens opgehaald worden.

Op één van de kerstfeesten zouden wij, de kinderen tot 12 jaar, iets opzeggen. Ook zongen we met elkaar op het podium maar dat was niet zo eng want we zongen met z’n allen. Die versjes opzeggen was wel een beetje griezeliger. Ik had het mijne goed geleerd maar toen ik aan de beurt was was ik zo zenuwachtig dat ik spontaan een black out kreeg en niets meer wist. Het erge was dat ik ook nog de grootste van het groepje kinderen was. Ik schaamde me heel erg maar één van de diaconessenzusters liet me het boekje zien waarin mijn tekst stond. Ik keek het snel door en knikte ten teken dat ik het wist… maar toen ik opnieuw een poging wilde wagen was ik het weer helemaal kwijt. Uiteindelijk mocht ik het vanuit het boekje gewoon voorlezen. Och wat heb ik me ongelukkig gevoeld op dat podium, ik had het idee dat iedereen naar me keek.

Dit doet me denken aan een verhaal dat ik weleens ergens gelezen heb. Het is waargebeurd. Een voorganger was uitgenodigd om elders te gaan spreken en hij zat op de eerste rij in de gemeente. Na het gezamenlijke zingen kwamen er twee oudere mannen naar voren die een lied ten gehore zouden brengen. De ene had een oude banjo en zou het gezang begeleiden. Ze begonnen te zingen en die voorganger schaamde zich plaatsvervangend want de mannen zongen vreselijk vals en het klonk afschuwelijk. Tot overmaat van ramp knalde er ook nog een snaar van de banjo en speelde de man, met één snaar minder, vrolijk verder. De voorganger zakte steeds verder onderuit in zijn stoel, hoe haalden die mannen het in hun hoofd om hier zo’n voorstelling te geven, wat een afgang… zo was hij bezig in zijn gedachten. Totdat de Here God tot zijn hart sprak en zei dat dit de mooiste muziek was die Hij ooit gehoord had want dat deze twee mannen werkelijk met hart en ziel en een oprecht hart voor Hem aan het zingen waren. De voorganger schaamde zich, nu niet meer voor het gezang maar voor zijn eigen gedachten. Hij was deze mannen aan het veroordelen en hij kende hun hart niet eens, ja daar schaamde deze voorganger zich voor.

Het gaat soms als vanzelf dat we anderen veroordelen om hun uiterlijk, hun (in onze ogen) karige prestaties, om een mindere opleiding, om de manier waarop zij met de dingen van God omgaan en die in onze ogen niet klopt, en nog veel meer dingen. Oordelen en veroordelen, het zit in ieder mens en dikwijls is het maar moeilijk af te leren. Toch zijn dit, zo’n verhaal over die voorganger bijvoorbeeld, de dingen die mij tot nadenken stemmen. Het zijn verhalen die blijven hangen en die dan naar boven komen op het moment dat ik in gedachten weer eens een oordeel heb over iemand anders.

Mattheüs 7:1-2: Oordeel niet over anderen; dan zal God niet oordelen over u. Want God zal u op dezelfde manier beoordelen als waarop u anderen beoordeelt, en hij zal u meten met de maat waarmee u anderen meet.

De Here God is liefdevol en Hij kijkt altijd verder dan de buitenkant, Hij ziet het hart van de mens en dat vind ik zo bijzonder. Ik ben daar dikwijls mee bezig geweest en mijn gebed was, én is, “Vader leer mij zien met Uw ogen, horen met Uw oren en voelen met Uw hart”. En weet je, dan ga je veranderen, je leert om ook de binnenkant van de mensen te zoeken, het hart, en dan word je ook bewogen en is het veel makkelijker om lief te hebben. Ik heb aan mijzelf gemerkt dat ik hierin veranderd ben, dat ik dat oordeel een stuk kwijt ben, maar ik ben er nog niet want het steekt van tijd tot tijd best de kop weer op. Toch heb ik het zelf in de gaten als dit gebeurt en dan ga ik terug naar de basis, naar de liefde die de Here God voor mij heeft, ondanks alle fouten die ik maak. Hij komt niet eerst met allerlei op- en aanmerkingen, nee Hij kijkt naar mij met zo’n liefdevolle blik en zegt: “Mijn kind, Ik hou van je”.  En weet je, als ik me dát weer opnieuw realiseer dan blijft er van een oordeel naar een ander nog maar heel weinig over

I Joh. 4:19: Wij hebben lief, omdat God ons het eerst heeft liefgehad.