In mijn kerstverhaal heb ik ook een stukje “prediking” geschreven. Het onderwerp van deze prediking was gelijk aan de titel van het kerstverhaal. Het ging over de schuilhoeken van het hart.

Het is eigenlijk wel mooi hoe dat verhaal ontstond. Ik had toen ik eraan begon echt geen enkel idee wat ik zou gaan schrijven of waartoe het zou leiden. Ik had ook geen enkel idee over een titel. Ik begon met de eerste regel en als vanzelf kwam de rest er achteraan, elke keer weer een stukje meer en ik was er zelf verbaasd over, ik vond het wel heel leuk om te doen. Maar omdat ik altijd graag, in alles wat ik schrijf, toch een boodschap wil leggen was ik aan het bidden of de Here het verhaal wilde  inspireren en er ook een titel aan wilde geven. Toen kwam die titel in mijn gedachten en die bleef hangen. Ik heb het verhaal dus die titel meegegeven, niet wetende hoe hij in het verhaal toegepast zou kunnen worden. Op een gegeven moment kwam ik dan bij het stukje waar ik die prediking in wilde verweven maar die moest ik nog wel eerst bedenken. Ik heb ook dat biddend gedaan en de boodschap die daar uiteindelijk uitkwam is er eentje die ik vandaag nog even terug wil halen. Niet letterlijk, maar wel gedeelten en vooral de strekking ervan.

De Here Jezus is naar deze aarde gekomen met een missie, Hij zou de zonden van ons allen op Zich nemen en de straf ontvangen die eigenlijk voor ons bestemd was. Ik heb hier weleens over nagedacht, vroeger dacht ik dat het zo was dat als wij, bij wijze van spreken, een heel A4’tje volgeschreven zouden hebben met onze zonden, de Here Jezus dat zou oppakken en verscheuren. Zo van, het is weg! Ik denk dat dat een gedachte is die veel mensen hebben. Maar zo is het niet. Als boven dat A4’tje staat: “Zonden van Ingrid” is het zo dat de Here Jezus mijn naam heeft uitgewist en die van Hem ervoor in de plaats heeft gezet. “Zonden van Jezus”! Wat is het verschil zul je denken? Nou, daar zit een heel groot verschil in. Hij heeft mijn (en jouw) zonden gedragen, hij heeft ze niet van Zich afgeworpen maar ze juist naar Zich toe gehaald. Hij kon ze niet zomaar weggooien, ze moesten betaald worden. Dit zorgde ervoor dat Vader God Hem alleen moest laten op de moeilijkste momenten van Zijn leven, en het kostte hem alles, de pijs die Hij voor ons betaalde was zó groot, wij kunnen ons daar geen voorstelling van maken.

Als ik daar dan aan denk dan is het toch vanzelfsprekend dat ik daar enorm dankbaar voor ben en dat ik op mijn beurt niets liever wil dan mijn hart, dat door dat offer van de Here Jezus gereinigd is, schoon houden? En het is jammer genoeg dat ik nog zo dikwijls de dingen verkeerd doe, maar dan mag ik weten dat ik dat elke keer opnieuw weer mag belijden bij de Here God en dat ik daarmee mijn hart schoon/rein mag houden.

Maar soms doen wij mensen weleens dingen waarvan we diep in ons hart wel weten dat het niet goed is, maar die we dan toch doen. En doordát we zo goed weten dat het niet goed is proberen we die dingen weg te stoppen. Inplaats van deze dingen te belijden, stoppen we ze weg in een verborgen hoekje van ons hart en hopen dan maar dat niemand er iets van te zien krijgt. Het kan schaamte of angst voor ontdekking zijn die ervoor zorgt dat we ze verborgen houden,  onzekerheid omdat we niet weten hoe anderen erop zullen reageren, er kunnen veel oorzaken voor zijn. In de bijbel wordt ook gesproken van verborgen plekjes. Zoals er staat in Spreuken 20:27: De geest van de mens is een lamp des Heren, doorzoekende al de schuilhoeken van het hart.

Wat gebeurt er als we de dingen laten afglijden naar de schuilhoeken van het hart? Dat gaat ons vanbinnen helemaal verteren. Het is donker in die schuilhoeken en er leven geheimen en zonden en door ze daar zo verborgen te houden worden ze alleen maar groter en gaan ons leven nog meer beheersen. Het begint altijd met een klein dingetje, maar het wordt groter en groter en al snel kunnen we aan niets anders meer denken, het neemt ons volledig in bezit. Misschien heb je zelf ooit weleens zo’n geheim gehad, of heb je het nu nog wel, dan weet je dat het steeds zwaarder gaat wegen en dat het tot een last wordt.

Die tekst uit Spreuken 20 spreekt over een lamp die die donkere schuilhoeken doorzoekt. Als wij ervoor hebben gekozen bij de Here God te  horen dan mogen we ook weten dat Hij Zijn Heilige Geest in ons hart heeft uitgestort en de bijbel leert ons dat deze Geest zich verbindt met onze geest, en dat is nou zo mooi. Als Gods Geest in ons leven komt dan brengt Hij licht mee. Als  die Geest zich verbindt met onze geest dan zal dat voor een stukje licht in ons leven zorgen, licht in ons binnenste, in onze gedachten en dan zal dat licht dus ook in die donkere schuilhoeken gaan schijnen. God’s Geest spreekt onze gedachten aan, wijst ons op de dingen die niet goed zijn en maakt ons daarvan bewust. Dan kunnen wij er op zo’n moment voor kiezen om daar iets mee te doen, of we kunnen die verkeerde dingen nóg verder wegstoppen omdat we er niet mee bezig willen zijn. Maar weet je, de dingen die we in die schuilhoeken van het hart proberen weg te stoppen zullen ons niet met rust laten, ze beroven ons van onze vrede, van onze vreugde, van onze onbevangenheid en van de liefde die wij voor de ander voelen maar óók van de liefde die wij voor onszelf mogen- en ook zouden moeten- voelen. Het is ons hart dat ons veroordeelt omdat we diep vanbinnen heel goed weten dat we met dingen bezig zijn die niet goed zijn. Dit is niet zoals de Here God het voor ons bedoeld had, want dit maakt scheiding tussen Hem en ons, terwijl het juist dat grote offer van de Here Jezus was dat ervoor gezorgd heeft dat die scheiding wegviel. De Here God houdt zo enorm veel van ons en Hij wil met eenieder van ons een heel persoonlijke relatie bouwen, maar daarvoor moet je wel dicht bij elkaar kunnen zijn, praten met elkaar, alles delen met de Here God en dan is het belangrijk dat er geen zonden tussen Hem en ons in staan.

Lied 150 uit de Joh. De Heer bundel zegt in het eerste couplet:

Welk een vriend is onze Jezus,
die in onze plaats wil staan!
Welk een voorrecht dat ik door Hem,
altijd vrij tot God mag gaan.
Dikwijls derven wij veel vrede,
dikwijls drukt ons zonde neer,
juist omdat wij ’t al niet brengen, in ’t gebed tot onze Heer.

De Here God is een Vader die van Zijn kinderen houdt. Wij mensen kunnen soms een ander overladen met verwijten als wij erachter komen dat anderen iets voor ons verzwegen hebben en dikwijls zorgen zulke dingen voor een verwijdering tussen mensen. Vader God is zo niet, Hij is verlangend naar ons en als wij onze zonde en onze geheimen bij Hem brengen zorgt dat niet voor verwijdering maar juist voor toenadering tussen Hem en ons.

De duivel is de vorst der duisternis en alles wat wij in die donkere schuilhoeken bewaren zal hij gebruiken om ons tot zijn speelbal te maken, wanneer wij echter de dingen in het licht van God brengen verliest de duisternis elke grip en komt die vrede van God terug in ons hart. Het is wel een grappige woordspeling, als we verborgen dingen in ons leven hebben dan is onze blijdschap en rust vaak alleen maar “schijn” waardoor we eigenlijk “schijnheilig” zijn, maar als we alles in het licht van God hebben gebracht dan mogen we met recht “schijn-heiligen”zijn. Kinderen van God waarvan Zijn licht en Zijn blijdschap, rust en vrede afstraalt naar alle kanten.