Vroeger zongen we nogal eens uit de bundel van Joh.de Heer en daarin staat een lied waarvan een paar regels uit mijn herinnering naar boven kwamen. Dat zijn deze regels:
Jezus is de vaste ankergrond
waar mijn ziel de ware vrede vond.

Wat we in deze tijd juist zo hard nodig hebben, en waar menigeen naar op zoek is, dat is vrede. Vrede in ons hart, vrede en rust om ons heen die je als het ware kunt indrinken en waar je weer nieuwe kracht uit kunt putten. Tegenwoordig is het een rennen en een moeten van jewelste. Overal worden we min of meer onder druk gezet. De druk van presteren, van alles snel en nog sneller doen, haasten, rennen en vliegen er is bijna geen tijd meer om ook maar iets op je gemakje te doen. Het geduld van vele mensen is dan ook ver te zoeken, wat niet verwonderlijk is als je voortdurend opgejaagd wordt om toch maar in zo kort mogelijke tijd, zoveel mogelijk te presteren. Wij mensen zijn eigenlijk op reis, we hebben allemaal ons eigen “levensscheepje” en de levenszee waarop wij ons bevinden kan onstuimig tekeer gaan. Door de golven van het leven zijn we de ene keer hoog bovenop de golf en de andere keer worden we zo naar beneden gezwiept dat we water maken en bang zijn om te verdrinken. Wat is het dan heerlijk als je een haven binnen mag lopen en je scheepje voor anker mag laten gaan. Wanneer een schip het anker uitgooit, dan geeft men daarmee aan dat men daar wil blijven. Zo’n anker haakt zich in de bodem onder het schip en zorgt ervoor dat het schip niet meer weg kan drijven.

Hier in Zeeland kun je vanaf een aantal plaatsen nog vuurtorens zien. Vooral ’s avonds is dat heel mooi, dan zie je dat licht elke keer voorbijkomen, je ziet de lichtstraal ronddraaien. Het licht van de vuurtoren is een baken voor de schepen die op zee zijn, zo kunnen ze precies zien waar de haven is en wanneer ze zich richten op dat licht komen ze vanzelf in die haven, alwaar zij hun anker kunnen laten zakken en tot rust kunnen komen.

Wij mogen onze blik op de Here Jezus gericht houden, Hij is ons baken, ons licht en bij Hem is de plaats waar wij ons anker mogen uitgooien. En weet je, wanneer we zelf tot rust zijn gekomen dan hebben we ook tijd om naar die ander om te zien inplaats van eraan voorbij te rennen.

Misschien is het goed om ons eigen leven eens onder de loep te nemen en te zien of daar ook daadwerkelijk rust is. Zijn wijzelf in die rust gekomen, hebben wijzelf het anker laten zakken en hebben we er voor gekozen om die rust op te zoeken in ons eigen leven. Wanneer dat niet zo is, dan is het een goed idee om daar eens over na te denken. Wanneer dat wel zo is, dan is dit bij uitstek een tijd om ons licht te laten schijnen in deze duisternis. Ieder in ons eigen gezin, onze eigen familie, onze eigen straat, ons eigen dorp of onze eigen stad, gewoon op ons eigen plekje.

Ik vond bij Jezus rust en vrede,
bij Hem liet ik mijn anker neer.
Hoe hard het om mij heen kan loeien,
ik weet mij veilig bij mijn Heer.
Hij wil in deze donk’re wereld
een licht zijn, dat het schip geleidt,
zodat het dwars door stormen heen
de veilige haven binnenglijdt.