Afgelopen woensdag ging om 04.45 mijn wekker af. Pffff, dat was schrikken, blijkbaar was ik nog in een diepe slaap, maar desalniettemin ging ik er wel meteen uit. Ik zou mijn zus weg gaan brengen naar Schiphol omdat ze voor drie maanden naar Zuid-Afrika ging. In eerste instantie zouden we beiden met de trein gaan maar op de avond voor vertrek bood mijn broer aan om ons te brengen. Superlief en veel gemakkelijker natuurlijk Maar te laat komen is er niet bij, het vliegtuig wacht niet dus móést ik wel op tijd op zijn. Tja, ik had er natuurlijk al rekening mee gehouden, ik was de avond ervoor wel eerder naar bed gegaan…. wel een half uur eerder dan normaal, hahaha. In ieder geval is het helemaal goed gekomen. Ik was op tijd, mijn broer en zijn vrouw hebben ons gebracht en afgezet waarna zij weer huiswaarts keerden en ik ben met mijn zus meegegaan totdat ik niet verder mee mocht. Rond negen uur namen we afscheid en heb ik haar nog zo lang mogelijk na gezwaaid.

Van te voren had ik bedacht dat ik een paar uurtjes op het vliegveld zou blijven want mijn zoon en zijn vriend zouden rond kwart voor 12 landen vanuit Miami waar ze op vakantie geweest waren. Het was een verrassing voor hen want ik had het hen niet gezegd. Overigens wel een hele belevenis want de laatste keer dat ik op Schiphol was geweest om iemand weg te brengen of op te halen was zo’n 14 jaar geleden en er is sindsdien wel heel veel veranderd. Ach, ik heb eens lekker rondgeslenterd daar, koffie’tje gedronken met een stukje heerlijke aardbeientaart (tja ik had tenslotte midden in de nacht ontbeten :-), ik ben wat winkels in en uit gelopen en het laatste uurtje heb ik bij Starbucks, met nog maar een heerlijke cappuccino, doorgebracht. Je kon daar lekker zitten en ik heb daar gezellig “mensen gekeken”. Je ziet en hoort van alles en daar geniet ik van. Zo zat er een gezinnetje achter mij, een vader, moeder, zoon en dochter. Uit hun gesprekken kon ik opmaken dat ze op opa en oma aan het wachten waren en de kinderen, die rond de 5 á 6 jaar oud waren, hadden niet echt veel geduld. “Mama, hoelang komt opa?” een heerlijke kindervraag die ik heel wat keren gehoord heb. Ik moest er om glimlachen. De moeder zei dan dat ze nu wel élk moment door de deur konden komen… maar ruim een half uur later stonden ze nóg te wachten, en keer op keer  klonk de vraag “hoelang komt opa, hoelang komt oma?”. Uiteindelijk, na heeeeel lang wachten, kwamen opa en oma dan toch echt door de deur naar buiten en de kinderen stormden op hen af, echt leuk en lief.

Ik vraag me af in hoeverre wij gefocust zijn op de wederkomst van de Here Jezus? Als het goed is verwachten wij Hem en zijn we er van doordrongen dat we in een tijd leven waar we Hem eigenlijk elke dag kunnen verwachten. En toch… hoevelen van ons zijn daar elke dag écht bewust mee bezig? Als ik naar mezelf kijk dan is het zeer zeker in mijn gedachten maar toch is het meer op de achtergrond aanwezig dan op de voorgrond. Ik ben nog niet gefocust op de “deuren”, mijn blik strak gericht en verwachtend Hem daar elk moment doorheen te zien komen. En toch is het realiteit dat we de Here Jezus kunnen verwachten, zijn we daar klaar voor? Leven we daarnaar? Of zijn we veel meer met allerlei andere dingen bezig? Een indringende vraag die we alleen ieder voor onszelf kunnen beantwoorden maar wel een vraag die we mogen overdenken, een vraag die een antwoord behoeft…

Om met de kindertjes te spreken: “Hoelang komt de Here Jezus?” en het antwoord van de moeder is ook het antwoord dat op deze vraag gegeven wordt: “Hij kan nu élk moment komen”.

Ik verwacht de HERE,
mijn ziel verwacht en ik hoop op Zijn woord;
mijn ziel wacht op de Here,
meer dan wachters op de morgen,
wachters op de morgen.

Psalm 130: 5-6.