Tussen al die gezellige balkonnetjes, waar de kleurige plantjes vrolijk over de balustrades hangen, de parasols voor wat schaduw zorgen en de fleurige kussens uitnodigen om heerlijk in de loungestoelen te gaan zitten is er dat ene kale balkon. Geen enkel bloemetje, geen loungeset, geen parasol, alleen 1 rechte houten keukenstoel. Als het warm is dan zit hij daar, helemaal alleen, op die houten stoel. Elke dag loopt hij in zijn eentje naar de vijver om de ganzen en de eenden brood te geven en dan praat hij tegen ze. Als ik hem tegenkom begroet hij eerst altijd Simon en praat tegen hem, daarna mij. We maken een praatje, lopen een eindje met elkaar op en dan scheiden onze wegen zich weer. Zijn hele wezen straalt eenzaamheid uit. Vroeger ging hij elke dag naar het verzorgingshuis om daar wat onder de mensen te komen en een bakje koffie te halen. Tegenwoordig kost dat bakje koffie geld en kan het niet meer elke dag. Al enkele jaren, zolang mijn moeder op hetzelfde hofje woont als hij, maakt ze voor hem, en enkele anderen, een mooi pakketje met de kerst dat hij dan verheugd in ontvangst neemt. Inmiddels is het al iets geworden waar hij naar uitkijkt want rond de kerstdagen loopt hij wat vaker voorbij dan anders en kijkt naar binnen en hoewel hij welkom is om bij mijn moeder een bakje koffie te halen is daar de drempel wellicht toch nog een beetje te hoog voor hem.

Niet zo lang geleden kwam ik hem weer tegen, we maakten een praatje en het viel me op dat hij echt oud geworden was en daar waar hij vroeger altijd wel vrolijk was was er nu een soort van triestigheid in zijn blik… een eenling, een eenzame man…

Weet je, vanavond had ik mijn moeder weggebracht en liep ik naar mijn auto waarbij ik langs zijn huis kwam. Ik zag dat kale balkonnetje met die ene houten stoel erop. Stille getuigen van een eenzaam leven. Mijn hart werd erdoor geraakt en ik bad voor hem. Mijn moeder, die momenteel op de wachtlijst staat voor een andere woning waar 24 uur zorg is, heeft laatst gezegd dat ze door wil gaan met de kerstpakketjes voor deze man ook al woont ze dan straks ergens anders. Zij heeft hem de boodschap van het evangelie verteld en dan hoop je, en bid je, dat hij daar iets mee mag doen, dat hij voor God zal kiezen, dat hij dat geschenk dat de Here God ook voor hem heeft gegeven, zal aannemen.

Het is zo’n bijzondere gedachte dat wij het geschenk, die ultieme blijk van Gods liefde, mogen aanbieden, doorgeven, aan andere mensen. Dat dát het grootste geschenk is dat mensen ooit kúnnen krijgen. Een geschenk dat zijn waarde nooit zal verliezen en zijn doel nooit zal missen…