Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven. Matth.11:28

Jaren geleden was ik, met mijn toekomstige man, samen met mijn broer en zijn toekomstige vrouw, op een zaterdag met de trein naar Goes geweest om verlovingsringen uit te gaan zoeken. Maar in de loop van de middag was het gaan ijzelen en aangekomen in Arnemuiden moesten we naar huis lopen… Nou, het was een ware martelgang om thuis te komen want het was echt spek-en spekglad, maar uiteindelijk is het toch gelukt.  Toen echter kwamen we bij ons huis en daar hadden we een soort oprit, die héél flauwtjes schuin omhoog liep, en stuk voor stuk probeerden we om naar de deur te lopen, maar iedere keer opnieuw gleden we terug en vielen en geen van ons kon de deur bereiken. En natuurlijk hadden we er wel plezier om, maar uiteindelijk werden we doodmoe en wisten niet hoe we nou binnen moesten komen. Uiteindelijk was er binnen iemand die ons gestumper had gezien en die naar de deur kwam en ons de helpende hand toestak. En één voor één zijn we zo naar binnen gehaald, waar we konden uitrusten van onze inspanningen.

Het was de persoon die binnen was die ons als het ware naar binnen heeft getrokken, met al onze inspanningen konden we daar zelf niet komen, op geen enkele manier, maar toch was er één ding nodig van onszelf en dat was, dat we zélf die uitgestoken hand moesten vastpakken. Maar om iets vast te pakken, moeten je handen wel leeg zijn, want als je handen vol zijn, dan kun je daar niets mee vastpakken dus hebben we eerst onze bagage naar onze redder gegooid en toen zijn hand gepakt.

Soms kunnen onze handen zó vol zijn, vol met al die dingen die ons bezig houden, vol met moeiten en lasten, maar ook soms met verlangens, onvervulde wensen, dingen waaraan we zó krampachtig kunnen vasthouden dat we aan niets anders meer kunnen denken, met niets anders meer bezig kunnen zijn.

En we worden er zo moe van, moe van het zoeken naar oplossingen en antwoorden, moe van het almaar weer proberen, moe van het vallen en opstaan…

God zegt: kom maar naar Mij toe, geef al je pakjes af aan mij, maak je handen maar leeg en pak Mijn uitgestoken hand en dan zal Ik je in Mijn rust binnenhalen. Mijn vrede zal Ik je geven, bij Mij mag je lekker uitrusten en dan zullen we sámen wel gaan bekijken hoe we verder gaan….

Ik kan je verzekeren dat het heerlijk is, als je na al die onvruchtbare en vermoeiende inspanningen eindelijk weer vaste grond onder de voeten hebt en je uit mag rusten en mag voelen hoe een behaaglijke warmte alle kou uit je verdrijft.