Gefluister onderweg, gefluister in de keuken, gefluister in bed…

Boaz en Noa wilden heel graag een verrassingstoetje maken vrijdagavond en daar waren ze al dagen over aan het fluisteren. ” Jij mag het niet horen oma en als we het klaarmaken mag je ook niet komen kijken”. Ook de boodschappen wilden ze zelf doen én van hun eigen spaarcentjes. Ik had gezegd dat dat niet nodig was, dat ze van mij geld konden krijgen voor de boodschappen maar nee, dat wilden ze niet want dan was het niet echt van henzelf. Oké dan van hun eigen geld. Heel geheimzinnig allemaal… nou ja… niet helemaal want al snel zei de ene:” één ding mag je alvast weten, er is ook vla bij”. ” Ja én er komt een Magnum bovenop te liggen” zei de ander. Weer iets later vroegen ze of ik toch wel slagroom lustte… pfff het zal me nogal een toetje worden dacht ik Uit voorzorg heb ik vooraf weinig gegeten en vooral geen koolhydraten want die verwachtte ik bij bosjes in het toetje en vanwege de diabetes moet ik daar natuurlijk mee uitkijken. Dus ik was erop voorbereid en kon het toetje alle eer aandoen… dacht ik…

Weet je, Boaz en Noa wilden persé hun eigen geld gebruiken voor het toetje terwijl ze het voor niets van mij konden krijgen maar dat voelde niet goed genoeg… Misschien herken je het ook wel dat je het gevoel kunt hebben dat je gebed niet ge- of verhoord kan worden als je gezondigd hebt? Dat het voelt alsof het niet genoeg is voor God? Dat je nu wel té vaak dezelfde fouten hebt gemaakt? Uiteraard is het altijd goed om aan onszelf te blijven werken maar wel met de wetenschap dat Gods genade niet te verdienen is, dat het een enorm geschenk is, gegeven aan jou en aan mij!

Want door genade zijt gij behouden, door het geloof, en dat niet uit uzelf: het is een gave van God, niet uit werken, opdat niemand roeme. Efeze 2:8-9.

En het toetje? Na een heleboel gegiechel in de keuken kwamen ze stralend en apetrots met het eindresultaat tevoorschijn (wat we uiteindelijk geen van allen opkregen Kijk maar eens.