Soms hoor ik weleens dingen die mij opvallen en waardoor ik dan ook in mijn eigen leven ga kijken in hoeverre deze zelfde dingen ook bij mij aanwezig zijn. Één van de dingen die mij vaker opvallen is een bepaalde vorm van spreken over de Here God. Alsof de aanwezigheid van Hen in ons leven wordt gebruikt als een soort van pleister op de wonde, een doekje voor het bloeden, een achterdeurtje, zoiets.

Misschien hoor je het ook weleens, of zég je het ook weleens: nou, er gaat van alles mis in mijn leven, de problemen stapelen zich op, máár… gelukkig heb ik de Here God nog om mij aan vast te houden. Of: ik heb álles al geprobeerd, ben al bij alle instanties, specialisten (of wat ook maar van toepassing is op de situatie) geweest, het énige dat ik nu nog kan doen is… bidden! Herken je dit soort uitspraken? Ik wel hoor, ik zeg ook weleens zulke dingen. Je bedoelt ze ook helemaal niet verkeerd in feite, maar toch zijn het geen goede uitspraken en als zo’n uitspraak een afspiegeling is van je hart, je gedachten, dan is dat inplaats van een kracht in ons leven, juist een zwakke plek in ons leven.

Stel je voor, vanaf het moment dat je kinderen geboren zijn, heb je voor ze gezorgd, je was er altijd voor ze, je hebt ze nooit één dag in de steek gelaten, je hebt ze getroost, bemoedigd, geholpen, en nog, je bént er gewoon áltijd. Je hebt zelf offers gebracht om de kinderen een zo mooi mogelijke jeugd te geven en op een dag zijn ze jong-volwassenen, gaan de deur uit en gaan op zichzelf wonen. Maar dan kan het gebeuren dat het niet gelijk allemaal zo gladjes verloopt. Vanaf een afstand bekijk je de dingen en je ziet dat je kind worstelt en worstelt, dat het dieper en dieper in de problemen raakt, maar hoewel hij/zij aan alle kanten hulp probeert te krijgen, komt het niet in zijn/haar hoofd op om naar jou te komen. Jij, die altijd beschikbaar bent, je wilt meedenken, meehelpen, zoals je dat altijd gedaan hebt, maar je wacht.. en wacht. En dán ineens zegt jouw eigen kind, nou ja, dán moet ik maar naar mijn vader/moeder gaan, misschien dat die dan nog wat kan doen, met andere woorden, mijn laatste hoop… pijnlijk hè? En tóch, dit is wat ik iedere keer hoor, waar ik mijzelf ook op heb betrapt, en waar ik sindsdien op let. Ik ben het mij bewust geworden en heb mij gerealiseerd dat ik De Here daarmee tekort doe. Bovendien is het nou ook geen getuigenis naar de wereld om mij heen. Wat je zegt is: de problemen komen eerst, en als ik ze niet opgelost krijg, dán heb ik óók de Here nog…

David zegt in Psalm 27:1-3 (uit Het Boek): De Here is mijn licht en mijn Redder. Voor wie zou ik dan bang zijn? De Here is mijn levenskracht. Zou ik dan nog angst voor iemand hebben? Toen de misdadigers kwamen om mij te vernietigen – dat waren mijn vijanden en tegenstanders – zijn zij zelf gestruikeld en gevallen. Al komt een heel leger op mij af, ik word niet bang. Al wordt er oorlog tegen mij gevoerd, ik blijf toch vertrouwen!

Dát is kracht, dát is een getuigenis, dát is de manier van leven. Éérst komt de Here, Hij is ons licht en onze kracht, met andere woorden, daar waar wij Hem een plaats géven, moet alle duisternis wijken. Zorgen kunnen een schaduw in ons leven brengen, ze kunnen elke blijdschap overschaduwen, maar door de Here op die plaats te brengen zal die schaduw wijken en het licht met kracht baanbreken in ons hart, in onze gedachten, in ons leven. Inplaats van te zeggen: nou, ik heb de Here ook nog, zeggen we: ik ben sterk omdát de Here God de éérste plaats in mijn leven heeft en al het andere is daaraan ondergeschikt. Hém kan ik vertrouwen, wát er ook gebeurt. Zó wil ik het graag in mijn eigen leven zien en doen.

Als ’s morgens vroeg de zon opgaat
een nieuwe dag begint,
dan hoor ik mijn Vaders verheugde stem
“Zo, ben je daar Mijn kind.
Fijn dat je Mij als eerste zoekt
en hier je kracht komt halen,
Ik zal je helpen en ook vandaag
zal Mijn liefde voor jou, niet falen”.