Wereldwijd heerst er een enorme koude, dat is de verkilling die optreedt in de maatschappij en in de harten der mensen. Deze koude kun je niet verdrijven met warme kleding of met een electrische deken in je bed. Het is een koude die meer en meer plaatsen in bezit neemt, het verspreidt zich razendsnel en ook over alle lagen der bevolking. En er is maar één manier om weer warm te worden, er is maar één plek waar je warmte kunt vinden en dat is bij de Here God.

Vroeger, toen wij thuis nog geen centrale verwarming hadden, had ik op mijn kamer een klein electrisch kacheltje, het was een redelijk veilig kacheltje dat alleen maar warmte uitblies en waar geen gloeiende buizen of wat ook, bij te pas kwamen. Als ik dan in de winter ’s morgens uit bed kwam, deed ik als eerste dat kacheltje aan en dan legde ik daar mijn kleding op die ik aan wilde trekken. Als ik mij dan gewassen had was die kleding lekker warm en het was heerlijk om zo’n warm kledingstuk aan te trekken. Dat voelde zo behaaglijk. De kachel was de warmtebron en de kleding was het middel om mij warm te maken.

Weet je, als ik dan denk aan al die koude en versteende mensenharten, dan denk ik dat wij het middel mogen zijn waardoor God deze harten aan kan raken. Als wij de warmte bij Hem op gaan halen en we geven ze dan door aan de mensen om ons heen, zodat men zich aan ons kan warmen, dat zou toch heerlijk zijn?

Stel je voor dat je het heel erg koud zou hebben en iemand nodigt je uit om bij hem of haar binnen te komen en deze persoon laat dan zijn geweldige verwarmingssysteem zien en vertelt erover, hoe goed het werkt en hoe behaaglijk het is als het in werking is, maar er is niets van te merken omdat het niet aan staat, dan heb ik er toch niets aan? Het is belangrijk om inplaats van veel woorden te gebruiken, wij de mensen kunnen tónen wie God is, het is nodig dat wij warm zijn en in staat zijn om zelfs zonder woorden die warmte die we bij de bron, de Here God, hebben opgehaald, te verspreiden. Mensen die koud zijn trekken altijd naar de warmte en als men in ons die warmte ontdekt en voelt en zich eraan warmt, dán kunnen wij verwijzen naar de bron waar we die warmte vandaan halen.

Ik denk ineens aan een poes die we hadden, soms kreeg ze weleens iets van wat wij aten en als ze bijvoorbeeld een klein stukje frikandel kreeg dan voelde ze eerst met haar pootje, en omdat het dan nog warm was bleef ze er met haar pootje tegenaan slaan en liet die frikandel overal naartoe rollen omdat ze dacht dat het nog leefde. Pas als het afgekoeld was at ze het op. Dieren zijn instinctieve beesten en in de natuur is het zo dat alles wat warm is, leeft… interessant eigenlijk hè?

David zegt in de Psalmen dat bij God de bron des levens is, en een stukje verder in Jeremia zegt God over Zichzelf dat Hij die bron is. Dat leven, die warmte, en wij mogen het bij Hem ophalen en uitdelen.