Gisteren schreef ik over de donkere periodes die ik in mijn leven meegemaakt heb en ik schreef onder andere dit: “Ik voelde me gevangen in een donkerte die mij totaal omspande, nergens leek meer een lichtpuntje te zijn, mijn wereld was bezig rondom mij in te storten…” Het is slechts één facet van het scala aan gevoelens dat je in zulke periodes kunt hebben. Ik heb het gedicht, dat ik op dat moment maakte, gisteren in mijn blogje opgeschreven. Maar nadat ik destijds dat gedicht heb gemaakt heb ik ook nog een lied erachteraan geschreven en eigenlijk horen die twee bij elkaar. Vandaar dat ik dat lied vandaag hier opschrijf.

Dit vertolkt exact de gevoelens die ik op dat moment had, de ervaring van die intense nabijheid van de Here God, Zijn liefde en medeleven, Zijn aanraking en Zijn warmte, het heeft een diepe en onuitwisbare indruk op mij gemaakt, zo bijzonder. Ik smeekte Hem mij te horen en Hij hoorde…

Ik voel dat U heel dicht bij mij bent,
mijn Vader en God, die mij goed kent,
U kent mijn pijn en mijn verdriet
mijn hart roept uit naar U, verlaat mij niet.

‘k Ervaar Uw liefde als een licht
dat schijnt in mijn hart, op mijn gezicht,
Uw liefde zó kostbaar en zó goed,
vervult mijn hele hart met warme gloed.

Ik kijk in Uw ogen, zo dichtbij,
Uw blik die mij zegt, je bent van Mij,
‘k zie een liefde zó groot dat ‘t mij verblindt
dan hoor ik nog Uw stem die zegt “Mijn kind”.

Ik voel Uw tranen, zacht en warm,
ze druppelen zachtjes op mijn arm,
dat is wat niemand anders ziet,
vaak zijn we samen blij, maar soms is er verdriet.

En dan in Uw armen is het stil
en er is niets wat ik nog zeggen wil,
maar in mijn hart weerklinkt een lied,
want U bracht daar Uw rust, inplaats van verdriet.