Gisteren schreef ik iets over het zoeken van het hart van de Vader, en hoe je daar je kracht kunt halen waardoor je sterk kunt worden. Iets wat we heel hard nodig hebben omdat we regelmatig met de tegenslagen te maken krijgen die op onze weg komen. Voor mij is het de laatste maanden ook best een roerige tijd geweest en nog.

Zoals je misschien weet is er eind Oktober vorig jaar bij mij diabetes ontdekt die er achteraf al vele jaren moet hebben gezeten. Deze conclusie hebben de artsen getrokken omdat er al zoveel beschadigd is door de te hoge bloedsuikers. Onder andere zijn mijn ogen aangetast. Ik heb er een poosje terug al eens iets over verteld, maar voor de duidelijkheid van dit verhaal nog even in het kort. Ik ben dus al voor beide ogen geweest voor een laserbehandeling. Iets wat in mijn geval niet gedaan wordt om ze beter te maken maar om het proces te vertragen of, indien mogelijk, te stoppen. Nu moest ik laatst terug komen bij de oogarts voor controle na dat laseren. Ik kwam bij hem binnen en hij keek in mijn ogen, nam me mee naar een andere kamer met een ander apparaat, nam me weer mee terug, druppelde mijn ogen en stuurde me voor 20 minuten terug naar de wachtkamer, riep me terug binnen en keek opnieuw met zo’n grote lamp in mijn ogen. Hij werd heel erg kwaad en zei, “wie is je huisarts, dan ga ik hem bellen”. Vervolgens nam hij me mee naar de assistente en zei haar dat ik zo snel mogelijk ingevoegd moest worden voor nieuwe foto’s en dat kon op de maandagavond om half zeven. (dit alles gebeurde op de donderdag). Verder legde hij niets uit en ja, ik was er best wel beduusd van en dacht: wat is er nú dan toch aan de hand?. Ik belde de andere dag mijn huisarts om te vragen of hij er meer van wist en hij was inmiddels inderdaad al door de oogarts gebeld maar kon mij ook niet wijzer maken. Toen ben ik dus op maandag voor die foto’s geweest maar ook daar gaf de arts geen uitleg, en omdat het nogal een gehaast en kortaangebonden man is, dufrde ik ook niets te vragen. Ik moest vorige week dinsdag dan weer naar het ziekenhuis en daar trof ik een andere oogarts die wel de tijd nam om de dingen aan me uit te leggen. Hij zei dat ze geschrokken waren van de foto’s, dat er nog veel meer gelaserd zou  moeten worden en dat er veel beschadigingen op de ogen zaten, ook op het gedeelte waar je scherp mee ziet, en dát kunnen ze niet laseren, want, zo zei de dokter, als we dat gaan doen ben je meteen blind. Ze kunnen er rondomheen laseren, maar niet op die plek zelf. Verder zat er veel vocht en daar heb ik nu fruppels voor gekregen, het ene is een prednison preparaat en daarnaast heb ik ook nog andere druppels die ik 3 keer per dag moet druppelen en misschien dat het vocht daar wat van weg zou gaan. Verder zei de oogarts dat het zeer ernstig was en dat hij geen garantie voor de toekomst kan geven. Binnenkort moet ik weer terug.

Nou, daar sta je dan, dat is geen prettige boodschap om te horen en je schrikt er wel heel erg van hoor. Ik had ook echt wel een paar dagen nodig om het een beetje te verwerken. Maar dan toch is daar altijd weer dat plekje wat zo vertrouwd is geworden, dat plekje waar ik mijn kracht mag halen, waar ik troost en moed kan vinden en waar mijn hart zich kan vullen met vrede, het hart van mijn hemelse Vader. Dáár ben ik geweest en dáár heb ik mijn zorgen gebracht. Dáár ook mag ik altijd weer ervaren dat er een vrede bestaat die, zoals de bijbel zegt, álle verstand te boven gaat. Wat is God goed en groot!!!!! Ik ben zo blij dat ik Zijn kind mag zijn. En ik wéét dat Hij alle dingen in Zijn handen houdt, dat Hij het laatste woord heeft en niet de dokter en wát er ook gebeurt, ik toch mijn volle vertrouwen aan Hem mag en kan schenken omdat ik in mijn leven heb gezien en ervaren dat Hij mij nog nóóit beschaamd heeft doen uitkomen!!!

En weet je, ik moest een aantal dagen later bij die mevrouw van het reïntegratiebureau komen en ik had de afspraak met haar verzet omdat ik naar de oogarts moest, dus zij vroeg meteen hoe het gegaan was. Ik heb haar verteld hoe het was, maar ik heb haar óók verteld van mijn hemelse Vader en ik was echt zó blij, en deze mevrouw was in tranen. God gebruikt situaties, en Hij gebruikt ook ons soms om de dingen die gebeuren tot zegen te laten zijn, soms voor onszelf, soms voor anderen, maar Hij doet er wat mee, en dat vind ik ook zoiets moois. Ja, ik ben dankbaar en gelukkig dat ik Gods kind ben, en daarom nogmaals, zoek het Vaderhart van God op en haal er wat je nodig hebt, het is zo waardevol en zo nodig.

God maakt mij niet beschaamd
Hij is zo groot en goed,
Hij is’t die in mijn leven
Zijn wonderwerken doet.
Ik heb Hem zo oneindig lief
en geef Hem mijn vertrouwen,
Hij is het alles meer dan waard
ja, op Hem kan ik áltijd bouwen!