Ik heb ooit eens een klein boekje gekocht waarin zo’n prachtig verhaal stond, ik meen een waargebeurd verhaal, dat me heel diep heeft geraakt:

Er was een echtpaar uit Engeland dat op vakantie ging naar Israël. Ze hadden nog niet zo heel lang geleden hun kleine meisje verloren en het verdriet was nog levensgroot in hun hart aanwezig. Wel was het zo dat ze na het overlijden van hun dochtertje de vraag hadden gehad: waar is ons kleine meisje nu? Ze konden zich niet verenigen met de gedachte dat ze zomaar weg was, verdwenen voor altijd en daarom gingen ze op zoek naar een antwoord op deze vraag. Na veel omzwervingen waren ze tenslotte uitgekomen bij de Here God en ze hadden gehoord hoe ook Hij Zijn Zoon had verloren. Ze hadden begrepen dat de Here Jezus Zijn leven had gegeven voor hen en dat Hij de prijs voor hun zonden betaald had. Ze hadden ook begrepen dat hun kleine meid óók bij de Here God was en natuurlijk wilden deze mensen ooit hun dochter terugzien en zij kwamen door al deze dingen tot bekering. Dat was een stap die een stukje vrede in hun leven en hun hart gebracht had. Het grote verdriet echter was niet zomaar weg en om een beetje tot rust te kunnen komen hadden ze tot deze vakantie besloten.

Het echtpaar was al een week in Israël toen ze op een morgen een lange wandeling gingen maken. Ze kwamen langs allerlei mooie stukjes natuur en op een gegeven moment zagen ze een herder lopen die een kudde schapen leidde. Het echtpaar vond het wel leuk om naar te kijken en zo kwam het dat ze een poosje bleven staan en de verrichtingen van de herder gadesloegen. Ze zagen hoe hij de schapen door een ondiep riviertje wilde doen waden om naar de andere kant te komen waar nog veel gras was en de weiden er veel beter uitzagen. De schapen echter weigerden pertinent om ook maar één pootje in het water te zetten en de herder kon ze er maar niet toe brengen. Het echtpaar was wel een beetje benieuwd hoe de herder dit zou oplossen en bleef nieuwsgierig toekijken.

De herder bukte zich en pakte vanuit de kudde het kleinste lammetje dat hij kon vinden. Hij nam het in zijn armen en begon ermee de rivier te doorwaden. De schapen zagen het en al gauw stapte het eerste schaap achter de herder aan. Dát was voor de anderen het sein om óók mee te gaan en in no time waren alle schapen naar de overkant gegaan waar ze verheugd in de mooie groene weide terecht kwamen.

Het echtpaar keek met tranen in de ogen toe en op dát moment beseften ze dat dit, voor hun gevoel, in hun leven óók gebeurd was. Zij hadden nooit iets van het geloof willen weten, ze hadden hardnekkig alles wat met geloof te maken had geweigerd, maar na het verlies van hun dochtertje waren ze, na een zoektocht, tot geloof gekomen. De Here God had hun meisje in Zijn armen weggedragen en de ouders waren erachteraan gekomen. Hun hart werd blij bij die gedachte en voor het eerst konden ze een stukje aanvaarding en rust bemerken in hun denken en voelen. Het verdriet was niet zomaar verdwenen maar het leek anders, er was een stukje vrede hun hart binnengekomen en dát voelden ze. Het was een vakantie die ze nooit zouden vergeten, hóé oud ze ook zouden worden. Maar de herder met zijn schaapjes zouden ze óók nooit meer vergeten.

Jesaja 40:11: Hij zal als een herder zijn kudde weiden, in Zijn arm de lammeren vergaderen en ze in Zijn schoot dragen; de zogenden zal Hij zachtkens leiden.