Elke keer weer verbaas ik mij erover hoe er door de kinderen van God over andere mensen wordt gesproken. Er worden de meest vreselijke scheldnamen gebruikt, er worden hen afschuwelijke dingen toegewenst en elke keer dat ik het lees of hoor raakt het mijn hart.

Even ter verduidelijking, het gaat dan om mensen die ook daadwerkelijk verschrikkelijke en gruwelijke dingen hebben gedaan. Mensen die andere mensen de dood injagen, die in Israël dood en verderf zaaien, die kinderen misbruiken, die vliegtuigen vol passagiers uit de lucht schieten, die dieren walgelijk mishandelen, dingen die echt veel te erg zijn voor woorden vaak. Ik kan dan ook heel goed begrijpen dat harten in opstand komen bij zoveel leed en onrecht, ook mijn hart komt daarbij in opstand, en hoe!! Absoluut!!

Maar… daar staat tegenover dat óók deze mensen door God gemaakt zijn, dat Zijn hart óók naar hen uitgaat. Oh, zeker, Hij  keurt zeker weten hun daden óók af maar toch zou Hij niets liever willen dan dat zij zich tot Hem zouden wenden, hun zonden zouden belijden en het offer van de Here Jezus zouden aannemen. Denk je dat de Here God grijnzend zit te kijken hoe deze terroristen, deze kwelgeesten ten onder gaan? Nee!! Zijn hart huilt om ieder mensenkind dat verloren gaat, wát ze dan ook gedaan hebben! En wie zijn wij dan toch om anderen te veroordelen? Is dat een opdracht die de Here God ons gegeven heeft? Denk je dat Hij er blij van wordt? Nee!!

Kun je je voorstellen dat de Here God net zoveel van hen houdt als van jou en mij? Als ik eerlijk ben kan ik me dat maar moeilijk voorstellen… Zijn wij beter dan? Hebben wij geen fouten? Ja, maar niet zulke gruwelijke zonden, toch? gelukkig niet! Maar ieder klein foutje, iedere kleine zonde zorgde er net zo goed voor dat we niet bij de Here God konden komen, de grootte van de zonde maakt niet uit, zonde is zonde en ieder die gezondigd heeft heeft het offer van de Here Jezus nodig, ook wij hadden en hebben dat nodig en we zijn geen haar beter dan al die mensen die we in ons hart eigenlijk veroordelen. De Here Jezus is ons grote voorbeeld en wat zei Hij toen Hij mishandeld werd, geslagen, gekroond met doornen, bespuugd en bespot, vastgespijkerd aan een kruis en vlak voordat Hij aan Zijn verwondingen die Hem door mensen waren toegebracht bezweek? Hij zei: Vader vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen…

Wat dan? Wat zouden we dan moeten doen? Wel, degene die ten diepste voor alle gruwelijke ellende zorgt is de duivel! Hij is degene die, zoals het ook in de Bijbel staat, rondgaat als een brullende leeuw. Tegen hém zou onze boosheid zich moeten keren, hij is de vijand die mensen misbruikt! Een gebedsfront mogen we vormen, ieder op onze eigen plek, tégen déze moordenaar, deze ellendeling die mensen bij God weg rooft. Een dief die God berooft van Zijn kinderen, ja van de mensen die Hij zelf stuk voor stuk met Zijn eigen handen heeft gemaakt.

Ik besef dat dit best een confronterend blogje is vandaag, maar het is iets wat me al een hele tijd bezig houdt. En niet omdat ik deze mensen kan begrijpen, niet omdat ik zo vroom ben dat ik ze aan mijn hart zou willen drukken, niet omdat ik, met mijn menselijke verstand, vind dat ze genade verdiend hebben, niets van dat alles. Het houdt me bezig omdat ik voel dat het Gods hart raakt, dat ik merk dat Hij er verdriet van heeft en dat ik me realiseer dat het Zijn kostbare mensen zijn die hiermee, aan beide zijden, kapot gaan…

Laten we ons in gebed verenigen tegen die ene grote, ware vijand, eendracht maakt macht, júíst ook in deze strijd!! En laten we biddend om de mensen heen staan die persoonlijk getroffen worden door dit geweld, deze afgrijselijke daden die tegen hen of hun geliefden gepleegd worden, bidden voor de vrede van Jeruzalem, bidden voor hen die vervolgd worden om hun geloof, bidden voor de nabestaanden van slachtoffers, zij hebben het zo nodig dat er mensen biddend om hen heen zijn zodat ze zich daardoor gedragen mogen voelen.