Ooit weleens een stratenmaker gezien die vanuit het bouwkeetje een straatje kon leggen? Een schema op zijn knieën en dan almaar zeggen: ja hoor, ik weet precíés hoe ik de tegels moet leggen om er een mooi straatje van te krijgen. Maar ondertussen komt hij geen centimeter van zijn stoel, denk je dat er ’s avonds een mooi straatje ligt? Of een kok dan, hij werkt in een hotel in een prachtige keuken, hij heeft een hele koelkast vol met de lekkerste ingrediënten, een prachtig kookboek, vol met de heerlijkste recepten en het water loopt hem al in de mond door er alleen maar naar te kijken. Hij zegt desgevraagd: zie, wanneer ik precies de hoeveelheden en aanwijzingen van het kookboek aanhoud, dan weet ik zéker dat er een heerlijk gerecht ontstaat. De gasten hebben honger maar de kok verroert zich niet en blijft aan de keukentafel zitten. Of de vrachtwagenchauffeur, ’s morgens stapt hij zijn cabine in en stippelt de route uit die hij wil rijden. Aan zijn bijrijder legt hij uit hoeveel kilometer ze moeten rijden en langs welke wegen ze te gaan hebben, maar hij zorgt er nooit voor dat er brandstof in zijn tank zit, waardoor de wagen niet start en ze geen meter vooruit komen.

Misschien zou het dan anders moeten? Ja, ik denk het wel, de stratenmaker moet vanuit zijn bouwkeet bellen naar zijn baas en hem vragen meteen naar het nog te leggen straatje te komen. Wanneer de baas er dan eenmaal is kan hij zo vanuit de keet het schema laten zien en de baas vertellen hoe hij het graag gehad had. Dan kan de baas het werk doen en ervoor zorgen dat er een mooi straatje komt te liggen. Top!!

De kok vindt dat hij het meest gebaat is wanneer zijn baas, de hoteleigenaar, een paar knechtjes stuurt die dan voor hem de gerechten volgens het boek kunnen maken zodat hijzelf er lekker van kan eten, inplaats van zelf zijn plaats achter het fornuis in te nemen en voor de gásten te koken.

De vrachtwagenchauffeur is er natuurlijk om te zorgen dat de wagen langs de juiste route op de juiste plaats van bestemming komt, maar ja, als je dan in zo’n cabine zit heb je er niets aan wanneer de wagen stilstaat en je niet vooruit komt. Daarom vraagt de chauffeur elke dag aan zijn baas of hij toch maar eens even achter de wagen wil gaan duwen zodat hij vooruit komt en de chauffeur zijn stuurmanskunsten kan vertonen en dát kan doen waarvan hij vindt dat hij er goed in is.

Vreemd??? welnee, het is heel erg herkenbaar? toch…?

De moraal van dit verhaal? Die laat ik vandaag helemaal over aan de lezer, die mag je zelf invullen.

Ik vind het zo vermoeiend
om steeds maar weer te merken
dat ik dag aan dag
aan mezelf moet werken.
Het doel heb ik in ’t zicht,
het plan kan ik wel dromen,
en God moet dan maar zorgen
dat ik er zal komen…toch?