7.

“Buurman, buurman….” klinkt het, Menno kijkt op “ja Joy?” vraagt hij. Joy komt naar hem toe en kijkt hem verwachtingsvol aan “nou buurman, ehh Mandy en ik zaten te denken, mogen we u niet gewoon “opa”  noemen? U bent net zo oud als onze opa en dat klinkt toch veel gezelliger? Wij vinden u ook net zo lief als onze opa”. Menno kijkt recht in de lieve ogen van Joy die haar hoofdje naar hem heeft opgeheven, hij wordt ontroerd door de liefde die hij op dat kindergezichtje ziet. “Maar natuurlijk mogen jullie mij opa noemen lieverd, ik wil heel graag jullie opa zijn”, zegt hij met tranen in zijn stem. Blij huppelt Joy naar haar zusje om haar het goede nieuws te vertellen. Als Jetteke wat later in de middag thuis komt zit daar opa Menno met op iedere knie een meisje dat aandachtig luistert naar het verhaal dat opa vertelt. Jettekes hart wordt er warm van, hier had ze zó op gehoopt. Ze loopt snel door naar de keuken en gaat koffie zetten. Als ze even later de kamer binnenkomt met koffie voor henzelf en limonade voor de kinderen is het verhaal net uit. “Opa kan zó mooi vertellen mama” zegt Joy. Menno kleurt bij die woorden, “eh ja buurvrouw, ze vroegen of ze mij opa mogen noemen en ik heb gezegd dat dat goed was… eh, tenminste als jullie er niets op tegen hebben?” vraagt hij verlegen. Jetteke vindt het geweldig van haar meiden dat ze zich zo aan Menno hebben toevertrouwd en dat zegt ze ook tegen hem. “Ik vind het alleen maar heel fijn buurman” zegt ze, “hun eigen opa’s wonen niet bepaald in de buurt en hoe heerlijk is het voor kinderen om een opa vlak bij huis te hebben”. En een beetje schuchter voegt ze eraan toe: “Enne, ikzelf vind dat ook fijn”. Menno glundert, hij zegt dat Jetteke hem dan voortaan geen buurman en u meer moet noemen maar gewoon Menno en jij. Jetteke belooft hem dat en dan verdwijnt ze naar de keuken om het eten klaar te gaan maken. Het duurt niet lang of heerlijke geuren vullen het huis, Menno zucht er zomaar van, dit gevoel heeft hij al veel te lang niet meer gehad.

Eten met de buren en hun kinderen, het is een hele belevenis voor Menno, eentje die hij met volle teugen geniet. Niet alleen het eten is voortreffelijk maar ook het heerlijke gebabbel van de meisjes, de gesprekken van- en met Freddy en Jetteke, och wat warmt Menno zich hieraan. Hij blijft nog even voor een bakje koffie en als de meisjes gaan slapen krijgt ook hij een knuffel. Spontaan geeft hij ze een dikke knuffel terug, die meiskes toch, wat zijn ze lief!

Het is een Menno die diep in gedachten is als hij naar zijn eigen huisje terug loopt. De middag en avond die achter hem liggen waren zo anders, zo bijzonder, zo.. zo.. hij weet er geen woorden voor te vinden maar diep in zijn hart is een stukje warmte gekomen die de kilte die zich diep vanbinnen heeft genesteld een klein beetje weet te verdrijven. Voor het eerst in lange tijd valt Menno die avond meteen in een diepe slaap. Hij heeft nog even teruggedacht aan alles wat er vanmiddag gebeurd was en naast al zijn verdriet en pijn is er vanavond een sprankje nieuwe hoop en dankbaarheid, want hij die nooit vader had mogen worden mag nu opa zijn, opa van twee lieve kleine meisjes, wat een rijkdom. De nacht sluit zich om hem heen en als hij de andere morgen wakker wordt voelt hij zich rustig en blijft hij nog heel even liggen onder de koesterende warme deken.