6.

Woensdagmorgen, als Jetteke de kinderen naar school heeft gebracht klopt ze aan de achterdeur van buurman Menno. Deze is blij verrast zijn buurvrouwtje te zien, “kom erin Jetje” zegt hij blij, “bakje koffie?” vraagt hij. Jetteke knikt, “lekker buurman, en ik heb ook gelijk een vraagje aan u” zegt ze. Menno gaat eerst de koffie maar maken en als de Senseo zijn werk gedaan heeft kijkt hij Jetteke vragend aan: “Zeg het eens meisje? wat wilde je vragen?” Jetteke kijkt hem aan en zegt: “Het is eigenlijk een gunst buurman, ik moet vanmiddag weg en nu zit ik met de meisjes, ik heb geen oppas voor ze en nu vroeg ik me af of u misschien een paar uurtjes op ze zou kunnen passen? U kunt dan gewoon bij ons thuis komen, daar hebben ze hun eigen spulletjes en dan zouden we het ook gezellig vinden als u dan vanavond blijft eten?” Afwachtend kijkt Jetteke naar Menno’s gezicht, hoe zou hij hier op reageren? Menno kijkt eerst blij verrast, dat geeft een stukje afleiding en invulling aan deze lege dag, maar direct daarop kijkt hij zorgelijk want kan hij dat wel? Kan hij wel voor de meisjes zorgen? Hij spreekt zijn twijfels uit naar Jetteke maar deze weet hem te overtuigen dat hij dit echt wel kan. Dan geeft Menno zijn toestemming en als Jetteke wat later naar huis gaat is er sinds lange tijd een piepklein zonnestraaltje Menno’s hart binnengeslopen. Hij kijkt uit naar de middag.

Tijdens de lunch vertelt Jetteke de kinderen dat buurman Menno vanmiddag op hen komt passen omdat mama weg moet. De kinderen juichen, dat vinden ze wel gezellig. Jetteke had niet anders verwacht, ze kent haar twee bengeltjes. Om klokslag 1 uur staat Menno aan de deur en nadat Jetteke hem nog even wegwijs heeft gemaakt laat ze hem bij de meiden achter en vertrekt. Waarheen? Ach, wat doe het ertoe? Haar doel voor deze dag is bereikt en nadenkend loopt ze richting de bushalte om even later in de bus te stappen die haar naar de stad brengt.