16.

Door de dorpsstraat loopt Menno, uit de grijze lucht dwarrelt nieuwe verse sneeuw en bedekt de straten met een mooi wit kleed. Menno gaat naar de begraafplaats, voordat het kerstavond is wil hij nog een keertje bij het graf van Desi zijn geweest. Ach, hij weet wel dat daar alleen haar lichaam ligt en dat ze zelf bij de Here God mag zijn maar op de één of andere manier geeft het hem toch een beetje troost om naar haar graf te gaan. In zijn hand heeft hij een paar verse hulsttakken, die vond ze altijd zo mooi. Als hij bij het graf is legt hij de takken er op en doet een stapje naar achteren. Heel stil staat hij daar, hij zegt niets, om hem heen is ook alles stil en Menno ervaart het bijna als een heilig moment. Nee, zijn Desi ligt niet in die koude grond, zij is in het warme Vaderhuis. Deze gedachte vertroost Menno, ooit zal ook hij daar zijn intrede mogen doen en zijn geliefde Desi terugvinden, maar voorlopig leeft hij hier en nu. Menno hoort een klein geluidje en ziet nog net een konijntje wegschieten. Hij glimlacht eens en draait zich om, terug naar huis waar de kachel brandt en waar het warm is.

“Opa, opa!!” Twee kinderstemmen klinken buiten en als hij de deur opent rollen Mandy en Joy zowat naar binnen. “Opa, wil jij met ons het kerstfeest vieren? Mama en papa willen dat graag en wij ook”. Menno kijkt vertederd naar de meisjes en zegt dat hij dat heel gezellig zal vinden. “Eerst gaan we dan naar de kerk, ga jij dan mee? En daarna is het bij ons thuis feest!” Menno zegt dat hij mee zal gaan, het is al veel te lang geleden dat hij in de kerk kwam, het laatste jaar is er zoveel gebeurd en had hij niet de behoefte om te gaan maar nu hij daar de beide meisjes zo verwachtingsvol naar hem ziet kijken kan hij niet anders dan toestemmen. “Het lijkt me heerlijk om met jullie samen naar de kerk te gaan en het kerstfeest te vieren” zegt hij en blij rennen de dames naar huis om het goede nieuws te gaan vertellen. Menno kijkt ze glimlachend na en bedenkt zich dat hij ze niet eens een snoepje gegeven heeft.