Ik las gisteren over brieven aan God, en je ziet het wel vaker voorbijkomen. Toen ik dat gisteren weer eens las vroeg ik me af wat ik zou schrijven als ik de Here God een brief zou schrijven, heb je daar ook weleens over nagedacht? Ik zou misschien dit ongeveer schrijven:

Lieve Vader,

Een brief aan U schrijven is eigenlijk net als bidden, ik uit mijn gedachten naar U toe, en als ik dit dan hier doe, dan zou ik U in de eerste plaats willen bedanken dat ik Uw kind mag zijn. Dat U Uw dierbare Zoon heeft gegeven, ook voor mij, om Zijn leven te geven en voor mij de prijs van mijn zonde te  betalen. Dat alleen is al reden om voor de rest van mijn leven dankbaar te zijn.

Maar inplaats van dankbaar heb ik nog zo dikwijls vragen aan U, zoals dingen die ik nog wel graag zou willen hebben, dingen die ik niet weet of begrijp, eigenlijk zijn er zóveel vragen in mijn hart waarvan ik U er geregeld een paar stel. Maar ook dat mag, en niet altijd geeft U mij het gewenste antwoord, wél geeft U mij het gepáste antwoord. Het antwoord dat precies bij mij en in mijn situatie past, en ook daarvoor ben ik U mijn dank verschuldigd. Ja, ik heb in de loop der jaren wel geleerd dat U alle dingen het beste weet en dat ik alles met een gerust hart in Uw handen mag leggen en het daar ook mag laten, al kost dat laatste me toch weleens wat moeite hoor. Nog maar al te graag houd ik de touwtjes liever in mijn eigen hand en wil ik als het ware toezicht houden op datgene wat U wilt uitwerken in mijn leven. Alsof ik het beter zou weten… nee, dát weet ik nu wel beter:-)))

Ach, het is allemaal niet zo erg, het belangrijkste is dat de communicatie tussen ons er blijft, dat er over en weer gevoelens en gedachten uitgewisseld kunnen worden. Want U heeft ook Uw gevoelens die U aan mij kwijt wilt, het is niet zo dat dat soort dingen alleen maar van mijn kant zou komen. En eerlijk gezegd vind ik de band die we nu samen, in al de jaren dat ik U ken, hebben opgebouwd, iets heel erg kostbaars. Ik voel me altijd zo thuis bij U, ik koester mij in Uw liefde en ik voel me veilig en warm. Ik voel me gewenst en gewild en aanvaard zónder meer, gewoon zoals ik ben. Dat ik daarbij tóch het verlangen heb om dingen in mezelf te veranderen is mijn eigen vrije keuze, want hoe meer en hoe beter ik U leer kennen, hoe groter ook de liefde in mijn hart voor U wordt, en die zorgt ervoor dat ik U meer en meer wil behagen. Dat houdt in dat ik ook meer van U wil weten en mijn leven graag wil leven zoals U dat het liefste wenst. In Uw woord kan ik daar de richtlijnen voor vinden en die helpen mij, hoewel ik nog maar al te vaak de dingen verkeerd doe. Dat doet me verdriet, maar tegelijk is dat ook een grond tot diepe dankbaarheid over de genade die U mij geeft in het offer van Uw Zoon.

Een brief…. het is eigenlijk éénrichtingverkeer, het is een “menselijk” middel tot communicatie. Ik ben blij met de gesprekken met U, met de momenten dat ik heel dicht bij U mag zijn en Uw nabijheid mag voelen. Ik ben blij dat ik mijzelf bij U altijd mag “uitspreken”, want eigenlijk heeft U mijn woorden niet eens nodig, U weet sowieso wel wat er in mij omgaat, en dát U dan altijd weer rustig de tijd neemt om naar mij te luisteren is voor mij zó veelzeggend, het is zó liefdevol en het maakt mijn hart zó warm.

Mijn lieve Vader, ik hou ontzettend veel van U en ik heb geen woorden genoeg om U te danken voor alles wat U voor mij betekent. DankUwel dat ik Uw kind mag zijn!!

Heel veel liefs van mij voor U,
Ingrid.

Want er is geen woord op mijn tong, of, zie Here, Gij kent het volkomen. Psalm 139:4.