Als het gaat om de dingen van God, dan is het vaak “handelen en wandelen”. De daad bij het woord voegen en in beweging komen. Als je ziet hoe de Here Jezus dat bijv. deed, heel vaak zegt Hij tegen iemand die ziek is “sta op” soms moeten ze zelfs hun bed meenemen en wandelen. In het oude testament kunnen we lezen over Naäman, hij was melaats en hij kreeg de opdracht om zich zeven keer te baden in de Jordaan, hij deed dat en werd gezond. Toen het volk van Israël Jericho wilde innemen, moesten ze er dagenlang omheen lopen en op de laatste dag vielen de muren. Elia gooide water over het door hem gebouwde altaar en God antwoordde met vuur uit de hemel.

Dit zijn zomaar een paar voorbeelden, want natuurlijk zijn er veel meer voorbeelden in de bijbel te vinden. Maar al deze keren is het zo dat degenen over wie het hier gaat, vanúít een uitzichtloze situatie moesten gaan handelen, in gelóóf dat er iets zou gaan gebeuren. Bijv. zo’n zieke lag daar op zijn matras, misschien al jarenlang en dan komt er iemand die zegt: “sta op”. Nou, ik denk als je al jarenlang daar ligt, je misschien zou zeggen, “neem me niet kwalijk hoor, maar ik kán niet staan”, en dan stiekem erachteraan denken (dat zie je toch?). Maar zo iemand dééd wat hij eigenlijk niet kón, hij ging staan en was gezond. Naäman moest in de Jordaan gaan baden, terwijl hij gedacht had dat de profeet, naar wie hij gekomen was, hem zou genezen. Eigenlijk wilde hij in eerste instantie niet luisteren en maar weer naar huis gaan, maar zijn dienaren haalden hem over om tóch te gaan baden, en na de zevende keer was hij gezond. Hij dééd iets, hij handelde. Elia had dat altaar gebouwd en die Baälpriesters stonden daar tot hun god te roepen en te bidden, maar er gebeurde niets. Elia hándelde vast in het geloof en maakte het wonder nog groter door water over dat altaar uit te gieten, en God antwoordde met vuur.

Paulus schrijft in II Kor.5:6-7 : Daarom zijn wij te allen tijde vol goede moed, ook al weten wij, dat wij, zolang wij in het lichaam ons verblijf hebben, ver van de Here in de vreemde zijn. Want wij wandelen in geloof, niet in aanschouwen.

Tegenwoordig is het eerder zo dat wij éérst het wonder willen zien, en daarná willen we daar dan wel in wandelen. “Heer, als U mij dit of dat geeft, dán zal ik…..Áls U mij gezond maakt, dán zal ik U dienen…. Als U zorgt dat ik meer ga verdienen, dán zal ik mijn tienden gaan betalen…. als, als, als.

Wandelen en handelen, we hoeven niet eerst een wonder te zien om God te kunnen dienen, om Hem te behagen, om Hem te geven wat Hem toekomt. Het is zo dat we heus wel toekomstdromen mogen hebben en dat we best mogen denken, nou als de Here hier of daarvoor zorgt, dan kan ik nóg veel meer voor Hem doen. Maar het is daarnaast zo dat we, zoals de bijbel zegt: “moeten doen wat onze hand vindt om te doen”. Gewoon aan de slag gaan met datgene dat we nú hebben. Toen de Here Jezus die schare te eten gaf en dat brood vermenigvuldigde, begón hij met die paar broodjes en die paar vissen. Het maakte niet uit dat het maar weinig was, want Hij maakte er meer van. De gelijkenis over de talenten leert ons dat het helemaal niet uitmaakte dat die ene knecht er maar één had, zijn fout was dat hij er niets mee gedáán had. Wij hebben allemaal mogelijkheden en talenten van God gekregen waarmee we Hem kunnen dienen, en al is het ook nóg zo klein, dat maakt niks uit want zodra we het gaan inzetten in Gods Koninkrijk zal Hij het vermenigvuldigen en er veel van maken.