Gisteren liep ik van het werk naar mijn auto en toen kwam ik daar in een hoekje nog een behoorlijk bergje sneeuw tegen, waarschijnlijk de restanten van een sneeuwpop die dan nu toch wel bezig was om te smelten, te verdwijnen. Het was een hoekje waar geen zon komt en dat is de reden geweest dat de sneeuwrestanten er nog lagen. Terwijl ik daar zo langsliep moest ik aan een tekst uit de bijbel denken die staat InRichteren 5:31: Maar die Hem liefhebben zijn als de opgaande zon in haar kracht.

En toen ik daarover nadacht, drong het opnieuw zo tot me door dat wij deze wereld zoveel te bieden hebben, we leven in een tijd waar, als je goed rond kijkt, ook overal een laagje ijs op gekomen is, op de hele samenleving, en waar vele mensenharten  verwond  en beschadigd zijn en waar mensen bang zijn geworden om hun vertrouwen nog aan anderen te dúrven schenken omdat ze té vaak in dat vertrouwen zijn beschaamd. Bevroren mensenharten, en dan lees ik deze tekst en besef dat ik mag zijn als “de opgaande zon in haar kracht”, dat ik warmte mag verspreiden en daardoor ook de mogelijkheid in me heb, om bevroren harten te doen smelten……………als je dat beseft, wat is dat dan toch mooi hè?.Eenieder die de Here God liefheeft heeft die mogelijkheid om die kilte te verwarmen.

We hoeven helemaal niets moeilijks te doen, het enige wat we mogen doen is, die
liefde, die God zelf in onze harten, uitdragen naar die ander, en dan niet met ons verstand, maar juist met ons hárt het hart van die ander zoeken en daar Gods warmte brengen, zodat het ijs in de harten van mensen mag gaan smelten.

          Wat is het kil in deze wereld
wat zijn veel harten toch versteend,
wat kan er in een mens kapot gaan                                .
door valse liefde, niet gemeend.
Oh ik heb, Heer, iets échts te brengen
alleen doordat ik van U houd,
‘k mag een kanaal zijn van Uw zegen,
Uw warmte laat geen mens meer koud.