Ik kijk naar je terwijl je heel zachtjes afscheid neemt van je kleine nichtje, dat ligt te slapen, heel voorzichtig geef je nog een aai over haar handje, nog een laatste blik….Ik kijk naar je als je opa en oma gedag zegt, een dikke knuffel voor alletwee…… Ik kijk naar je als ik achter je zit in de auto op weg naar Schiphol, om je na die paar daagjes weer terug te rijden naar het vliegtuig dat jou naar Engeland zal brengen. En ik weet, opnieuw zal ik je missen. Je bent zo’n mooie meid, van binnen en van buiten, een hart dat de Here toebehoort en waar Zijn liefde de boventoon voert. Ik ben trots op wie jij geworden bent!! Ik houd ontzettend veel van je!

Ik kijk naar je terwijl we nog eventjes wat eten voordat je op het vliegtuig moet, en als je, na een dikke kus en een knuffel door het poortje gaat, dan zwaai ik nog zolang ik je kan zien……..

Ik kijk in je kamertje als ik thuiskom, je bed waarin je hebt geslapen, een beetje nonchalant opgemaakt, maar dat geeft niet, daaraan kan ik zien dat je geweest bent. Er ligt nog wat rommel, maar ook dat hoort zo bij jou, en als ik erover nadenk dan constateer ik dat je “gegroeid” bent in de afgelopen tijd, mooi om te zien.

Ach, ik weet het wel, ver weg is Engeland tegenwoordig niet meer, in een uurtje ben je aan de overkant, maar hoewel het niet ver is, ben je tóch niet dichtbij. Inplaats van met je te spreken, moeten we het weer met geschreven woorden doen. Dat is ook goed, ook daar kunnen we onszelf uiten, maar toch…………….

20 Jaar geleden ben je uit mij geboren, ik ben je moeder en moeders willen nou eenmaal graag hun kindertjes dichtbij zich houden, toch? Zo warm en veilig, zo fijn en goed. Hoewel het aan de andere kant óók van liefde getuigt om los te laten……. Ik heb je losgelaten, jou je eigen verantwoording gegeven, en jij weet er mee om te gaan en dat vind ik geweldig, en de weg naar huis ben je niet vergeten, nog maar al te graag kom je zodra je de gelegenheid hebt, thuis. Thuis, waar je altijd welkom bent, waar ik op je wacht, waar je gewoon hoort…………..

En dan ineens denk ik, hoe zal mijn Vader naar mij kijken? Ik ben Zijn kind, en ik weet dat Hij ontzettend veel van mij houdt. Ik weet ook dat Hij met een verlangend hart naar mij uitkijkt. Ik geniet van de momenten dat ik zó dichtbij ben dat ik Zijn armen om mij heen voel en ik Hem mag knuffelen. Maar soms is het ook weleens zo dat ik het met het geschreven woord moet doen, dan ben ik toch ietsje verder bij mijn Vader vandaan. Maar Zijn ogen laten mij nooit los, waar ik ook ga en wat ik ook doe. Ik weet het, ik ben Zijn geliefd kind, Hij laat mij voelen dat Hij van mij houdt, dat Hij trots op mij is, en óók ik ben door Hem losgelaten, ik heb mijn eigen verantwoording gekregen en ik hoop dat ik er, in Zijn ogen, goed mee omga. In de jaren die achter mij liggen ben ik ook gegroeid, dat weet ik, dat merk ik, en dat is goed.

Weet je, Zijn handen hebben mij gemaakt, en het is nou eenmaal mijn Vader eigen dat Hij Zijn kinderen dichtbij Zich wil hebben, daar waar het goed en warm en veilig is………….Maar ik ga de weg naar huis graag, elke keer opnieuw, elke dag opnieuw, en dan staat Hij daar, hij zwaait al naar me van verre, ik ben welkom, ik hoor bij Hem, ik heb er mijn eigen plekje, en als ik er niet ben dan word ik gemist. Vader wacht op mij, bij Hem voel ik mij, en ben ik, “thuis”. Thuis, dat plekje waar Hij wacht, elke dag weer, op jou, op mij, op ál Zijn kinderen,  want Hij houdt van al Zijn kinderen evenveel ……..mooi………..!

Uw ogen zien mij overal
bij al mijn doen en laten,
Uw blik blijft steeds op mij gericht
en ik mag met U praten.
Ik werd Uw kind, Uw eigendom
door Jezus’ dood aan ’t kruis,
er is een plek, speciaal voor mij,
bij U mijn Vader, thuis!