Gistermorgen in de dienst werd er zo terloops gezegd dat als je in een auto rijdt, je je handen aan het stuur moet houden, want dat je anders een bekeuring krijgt. Ik dacht daar zo eens over na, het is natuurlijk logisch dat je daar een bekeuring voor zou  krijgen, stel je voor dat je zomaar rond zou rijden zonder te sturen, er zouden de grootste ongelukken kunnen gebeuren en bovendien zou je nooit op de goede plaats van bestemming komen, want zonder sturen kun je hooguit rechtdoor rijden totdat je ergens tegenaan rijdt en zo tot stilstand komt. Het is dus heel tegennatuurlijk om niet het stuur vast te houden als je de bestuurder bent van een voertuig, en ook heel dom als je ooit aan je doel wilt komen.

En tóch, in de geestelijke wereld is het juist andersom, wij hebben ook een doel, of liever gezegd, God heeft een doel met het leven van een ieder van ons. En Hij wil ons ook leiden om aan dat doel te komen, Hij wil ons aanwijzingen geven, welke richting we mogen gaan, en dan is het maar aan ons om goed te luisteren en op te letten. Maar eigenlijk is het allerbeste dat we zouden kunnen doen, ónze handen van het stuur afhalen en God zélf de richting van ons leven laten bepalen. Maar dát is nou juist zo verschrikkelijk moeilijk voor ons, want we hebben zo onze eigen ideëen over de route die wij zouden moeten volgen.

Ik moet denken aan mijn vader, hij heeft een paar jaar geleden zo’n destinator voor in de auto gekregen, hij moet dan het begin en het einddoel ingeven en dan berekent dat ding de route en dan vertelt Max (zoals we die stem genoemd hebben :-)) precies hoe je moet rijden. Nou, mijn vader ging het eerst in de buurt uitproberen om te zien of dat ding het goed deed. Wij in de auto naar mijn broer die een dorpje verderop woont. De eerste paar kilometer ging over de grote weg en dat was nogal makkelijk, maar toen sprak Max dat we ergens naar links moesten waar we normaal gesproken zelf altijd naar rechts gingen, en mijn pa luisterde niet naar Max en ging tóch rechts. Hij was eigenwijs en Max zei eerst “maak rechtsomkeer” maar omdat  we gewoon doorreden zei hij “bereken opnieuw de route” en pastte zich aan. Een klein stukje verder gaf Max weer een richting aan die afweek van de normale route en opnieuw was mijn pa eigenwijs en ging de andere kant op en weer moesten we eigenlijk rechtsomkeer maken en opnieuw moest Max de route aanpassen. Terwijl we best wel op de goede plaats gekomen zouden kunnen zijn als we wél de door Max aangegeven route hadden genomen, en waarschijnlijk nog sneller ook.

Ik vind dit wel herkenbaar, in ons leven gaat het dikwijls ook zo, we willen aan de ene kant dat God ons zal leiden, maar aan de andere kant zijn we vaak veel te eigenwijs en gaan tóch onze eigen richting uit. We willen persé zelf onze handen aan het stuur houden en zó rijden zoals wij denken dat het voor ons het beste is. Pas als het te laat is en we ergens gekomen zijn waar we zelf geen uitweg meer weten, dán pas gaan we vragen of God ons er weer uithaalt en ons de juiste richting wijst. Eigenlijk is dat een gebrek aan vertrouwen, mijn vader vertrouwde er niet op dat Max de goede richting aangaf, en wij hebben vaak té weinig vertrouwen om blindelings te gehoorzamen aan wat God van ons vraagt. Zo hebben we soms meer tijd nodig om daar te komen waar God ons wil hebben en zélfs gebeurt het dat we kansen missen omdát we zo eigenwijs zijn. Maar tóch is daar dan weer die grote liefde van God, Hij gaat niet op ons mopperen, maar Hij helpt ons om er weer uit te komen. Een heel mooi vers vind ik Psalm 68:20-21a : Geprezen zij de Here. Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil. Die God is een God van uitreddingen.

Een God van uitreddingen, als wij onszelf in de nesten hebben gewerkt dan is Hij daar om ons opnieuw in de goede richting te brengen, Hij geeft uitredding. Ik moest denken aan dat verhaal van die voetstappen in het zand, hoe daar die twee paar voetstappen in één paar overgaan en hoe het dan de Here is die ons op de moeilijke stukjes draagt. Maar ik zou het ook anders willen zien, toen mijn oudste dochter nog maar 11 maanden oud was, kon ze al zelfstandig lopen, en dan mocht ze weleens lopend mee naar de winkel die dichtbij ons huis was. Maar zodra je haar los liet, ging ze zomaar een kant op en meestal de verkeerde. Dan pakte ik haar vaak op en droeg haar naar de winkel. Zij vond dat prima en stribbelde niet tegen, zij had een onbegrensd vertrouwen, zij sloeg dan haar armpjes om mijn nek en liet zich daar brengen waar ik haar hebben wilde.

God heeft een plan met ons leven, Hij weet de weg waarlangs wij het beste kunnen gaan en wij mogen het stuur van ons leven loslaten en het in Zijn handen geven, zomaar blindelings vertrouwen dat Hij ons dáár brengt waar Hij ons hebben wil. Is dat moeilijk? Ja, ik denk het wel, maar Hij is ons vertrouwen meer dan waard en we mogen weten dat Hij ons vertrouwen nóóit zal beschamen!

De Here wijst mij steeds de weg
ik richt mijn blik op Hem,
Hij zegt mij waar ik heen moet gaan
ik luister naar Zijn stem.
Maar als ik niet meer verder kan
en Hij draagt mij liefdevol en trouw,
dan hoor ik geen verwijt, geen klacht,
alleen maar “kind, Ik hou van jou!”