Vorige week gingen mijn moeder en ik samen naar een vrouw die vroeger bij ons in de gemeente kwam. We kennen haar nu zo’n 30 jaar en ikzelf heb haar jarenlang gehaald voor de samenkomst en daarna ook weer thuisgebracht. In het begin twee keer per week, op de donderdagavond en op de zondagmorgen, later werd het alleen nog de zondagmorgen. We hadden zo onze gesprekjes en bekeken de veranderingen van de natuur als de seizoenen wisselden. Ieder jaar ging ik ook naar haar verjaardag, en dat vond ze altijd fijn. Dan had ze van alles in huis laten halen door haar hulpje en dan zat ze al op de uitkijk om op ons te wachten. Ik weet nog goed dat ik kwam en dat ze trots vertelde haar feestkleren aangedaan te hebben, een mooi gekleurd hesje waar allerlei flonkertjes opzaten wat ze prachtig vond, speciaal gekocht voor de verjaardag en zuinig bewaard tot ze het op de dag zelf aan kon trekken…………………Een paar maanden geleden is ze verhuisd naar een verzorgingshuis want ze kon het alleen niet meer redden. Dus toen ze vorige week jarig was zijn we haar daar gaan bezoeken. Ze werd 80 jaar.

Toen we bij haar boven kwamen lag ze dwars op haar bed, de benen wat opgetrokken maar nog half over de rand bungelend, het zag er ongelukkig en naar uit.Ze kwam overeind toen we binnenkwamen en ze vond het fijn dat we gekomen waren. Ze bleef op de bedrand zitten en het blijkt dat ze daar haar dagen vol maakt. Half steunend op één elleboog zit ze half op die bedrand. Ze heeft wel een stoel en een klein bankje op haar piepkleine kamertje staan, maar daar kan ze niet op zitten omdat haar rug zo krom geworden is in korte tijd. Ze heeft maanden geleden al een aangepaste stoel aangevraagd en die is haar ook toegewezen, maar ach, ze hadden een foutje gemaakt en toen moest de stoel opnieuw aangemeten worden en nu is er nog steeds geen stoel te bekennen en zit ze daar hele dagen op de rand van haar bed, ze zou ook een ander bed krijgen want op dit bed kan ze niet slapen………… maar ook dat was er nog niet, de instantie die deze dingen verstrekt had er duidelijk geen haast mee……………….

Halverwege ons bezoek komt er een zuster binnen, “wilt u koffie mevrouw?” nee hoor dankjewel ik heb hier nog drinken staan, promt wordt er een kopje uit de kast gepakt en volgeschonken met koffie………….men luistert niet eens naar wat je zegt……even later komt er een andere zuster binnen die achter de rug van deze vrouw bij het aanrechtblokje gaat staan en mededeelt dat ze vast brood komt smeren, om een uur of half 4 in de middag! “wat wilt u erop, kaas of pindakaas?” nou, doe maar pindakaas. Het brood wordt vliegensvlug en zonder aandacht of zorg gesmeerd, dubbelgeplakt en in de koelkast gezet tussen 2 bordjes, waar het fijn staat uit te drogen tot het gegeten zal worden. De zuster heeft niet eens de moeite genomen om een stapje naar voren te doen en deze vrouw aan te kijken tijdens het praten, ze bleef achter haar rug staan, terwijl deze vrouw haar hoofd niet meer kan omdraaien… …………….

Ze vertelde dat er een vrijwilliger is die haar parkietje komt schoonmaken en klaarblijkelijk was het al een poos geleden dat hij geweest was, want de veren en het voer lagen overal verspreid in het kleine kamertje, en dat op haar verjaardag….. Ze vertelde ook dat ze laatst zo’n verschrikkelijk trek had in een portie patat met een kroketje. Zelf kan ze geen kant op maar ze zou de vrijwilliger vragen of hij het voor haar wilde halen en dan zou ze hem zeggen dat hij voor zichzelf ook iets lekkers mocht halen op haar kosten. De patatzaak is recht tegenover het huis waar ze woont, maar de vrijwilliger had al van alles gedaan in het verzorgingshuis en geen zin om nog patat te halen………………….en ’t was maar zó’n kleinigheid.

Onverschilligheid, zoveel onverschilligheid…….Ach, er zal ook best veel zijn wat wél goed gaat, maar dit soort ervaringen, tezamen met de trieste invulling van haar dagen, maakt het leven somber. Ze heeft geen plezier meer in het leven. ze hoopt dat ze snel naar de Here toe mag………………..Ze heeft nog twee nichtjes en die hebben samen met hun mannen enorm geholpen om haar te verhuizen, maar ze wonen té ver weg om vaak langs te komen. Uit de gemeente, waar ze niet meer naartoe kan maar waar ze wel deel van uitmaakt, komt er ook iemand die haar veel helpt met allerlei dingen en er zijn ook anderen van daar die haar weleens opzoeken en dat is erg fijn. De nichtjes en die vrouw uit de gemeente zouden ook de volgende dag komen, ze mocht dan haar verjaardag in een zaaltje van het huis vieren en ze zouden dan samen voor de visite zorgen, erg lief! Sinds de gemeente, waar deze zuster en ik samen deel van uitmaakten, is opgehouden te bestaan en we een nieuw plekje hebben moeten zoeken, ben ik haar wat uit het oog verloren. Ik kwam nog wel op haar verjaardag maar verder kwam ik er niet meer terwijl we toch zóveel jaren met elkaar opgetrokken zijn. Onverschilligheid!! Mijn onverschilligheid!! Ik kom elke tweede zaterdag van de maand op een vrouwenochtend die dicht bij haar in de buurt gehouden wordt, ik heb me voorgenomen om op die zaterdagen bij haar langs te gaan, te vragen of ze zin heeft in een patatje, of dat ze misschien een stukje weg wil met de rolstoel, ’t is toch maar zo’n kleine moeite.  Misschien geeft het haar iets om naar uit te zien, wellicht toch een stukje vreugde. Weet je, “onverschilligheid” komt in het woordenboek van de Here God niet voor, en bij ons zou dat ook niet voor mogen komen. Ik bid dat de Here elke onverschilligheid in mijn leven wil aanwijzen, zodat ik daar mee af kan rekenen!  

Wij zongen vroeger vaak uit de bundel van Joh. de Heer en één van die liederen zegt het zo mooi:
Grijp toch de kansen, door God u gegeven
            kort is uw zijn hier, de tijd snelt daarheen.
Wat toch blijft over, o zeg, van dit leven?
‘D arbeid der liefde, gedaan om u heen.

Als we goed kijken dan zijn er zoveel kansen om te grijpen, dan is er zóveel arbeid die wij uit een liefdevol hart voor de Here Jezus, kunnen doen………….ja toch?