Het loopt weer tegen het einde van het jaar en overal is alweer vuurwerk te koop. En hoewel het nog verboden is om nu al vuurwerk af te steken, gebeurt het wel. Op zich valt het nog wel mee, af en toe knalt het al behoorlijk hier in de buurt. Normaal gesproken heb ik er nooit zo op gelet, ik hoorde andere jaren ook wel dat er alvast wat vuurwerk werd afgestoken maar ik heb er nooit bewust op gelet ofzo. Dit jaar is dat anders, ik heb nu een hond in huis die echt panisch is voor onweer en vuurwerk.
Als ik haar momenteel uitlaat dan kan ik haar niet meer loslaten op een veldje ofzo, want zodra er ook maar het minste vuurwerkknalletje te horen is dan is ze als een pijl uit de boog verdwenen en rent in blinde paniek naar huis. Dat is natuurlijk vreselijk gevaarlijk, ten eerste voor haarzelf want ze kan zo overreden worden als ze de weg oversteekt, maar ten tweede kan het ook gebeuren dat er een fietser over haar valt en dan ben ik daar ook aansprakelijk voor. Dús mag ze alleen nog maar mee aan de lijn.

Overdag gaat het dan nog wel iets beter dan ’s avonds, want in het donker lijkt ze nog wel banger te zijn. Vandeweek ging ik om een uur of half zeven ’s avonds met haar wandelen en we waren nog nauwelijks de straat uit of daar klonk alweer zo’n knal. Het hondje maakte meteen rechtsomkeer en wilde naar huis rennen. Ik had haar gelukkig stevig vast en kon haar tegenhouden, ik heb haar eerst kalmerend toegesproken, maar op zo’n moment is ze niet voor rede vatbaar, dus ben ik met een kalm wandelgangetje verder gaan lopen, waarbij ik de hond zowat voort moest slepen omdat ze niet mee wilde. Doch van lieverlee ging het wat beter en toen ben ik expres een stuk met haar omgelopen. Niet om haar te plagen, maar om haar te leren dat er niets gebeurt, dat ze rustig met me mee kan lopen en niet bang hoeft te zijn en hoe langer we liepen, des te rustiger ze werd, maar bij elke nieuwe knal komt haar angst toch weer naar boven en is het weer opnieuw een strijd om haar mee te krijgen.

Ik moest daar zo aan denken m.b.t. ons eigen leven. Veiligheid is te vinden bij onze Here, Hij is onze toevlucht, onze schuilplaats, bij Hem zijn we te allen tijde veilig. Het zijn dingen die we wel weten maar toch…..Hij (Jezus) stapte in de boot en ging met Zijn discipelen naar de overkant van het meer.Terwijl zij overvoeren, stak er plotseling een hevige storm op. De golven waren zó hoog dat ze over de boot sloegen. Jezus lag te slapen en werd er niet wakker van. De discipelen werden zó bang, dat zij Hem wakker maakten. “Here” schreeuwden ze. “Red ons! Wij vergaan!” Jezus zei:”Waarom zijn jullie zo bang? Hebben jullie zo weinig vertrouwen?” Hij ging staan en zei tegen de wind en de golven dat zij moesten ophouden. Het werd doodstil. Matth.8:23-26 (Het Boek)

In ons leven kan het soms behoorlijk tekeergaan, en dan zijn ook wij geneigd om in paniek te raken. Ons vertrouwen zakt onder het nulpunt en zelfs het wéten dat de Here altijd bij ons is kan dan soms niet eens helpen. In dit bijbelgedeelte is de Here Jezus zó dichtbij en tóch zijn de discipelen bang om in de golven te verdrinken. De Here Jezus geeft hier aan dat het hen ontbreekt aan vertrouwen, en vervolgens is slechts één woord genoeg om de hele storm tot bedaren te brengen. Ik vind dit zo’n mooi bijbelgedeelte, en het is iets om in ons hart te bewaren voor als opnieuw de storm in ons leven opsteekt en de angst en paniek weer wil toeslaan. We mogen ons vertrouwen volkomen op Hem stellen. Vroeger leerden de kinderen in de kinderdienst een liedje en dat zei: “Met Jezus in de boot kan ik lachen in de storm”, en zó is het ook, inplaats van “blinde paniek” mogen wij “blind vertrouwen” op Hem!

Al gaat de stormwind soms tekeer,
raak ik bijna in paniek,
dan herinner ik mij dit woord weer
en dat klinkt mij als muziek.
Als ik Jezus zélf aan boord heb
ben ik veilig en bewaard,
en mag ik blindelings vertrouwen.
dat Hij elke storm bedaart.