Zestien en een half jaar geleden waren we met ons gezin verhuisd naar Overijssel, een behoorlijk eindje van Zeeland vandaan. Mijn man had destijds hier een opvangwerk gestart, maar het huis waarin we woonden was veel te klein. We hadden mensen die in ons huis woonden, maar zelf hadden we 4 kleine kinderen die ook ruimte nodig hadden, zónder dat ze steeds met de opvangmensen rekening moesten houden. Bovendien was het huis op elk terrein te klein en zodoende gingen we op zoek naar iets anders. Om een lang verhaal kort te maken, na een paar zoektochten zijn we uiteindelijk in een plaats in Overijssel terechtgekomen waar we een voormalig hotel gingen bewonen. Een prachtig hotel dat ons door iemand ter beschikking was gesteld om het opvangwerk in te kunnen doen. Ook waren er daar mensen die ons op vrijwillige basis kwamen helpen en zo werd een huiskamerproject ineens tot een grootschalig opvangwerk. Het was er prachtig, zowel het hotel alsook de omgeving, bovendien kregen wij als gezin een eigen optrekje in de tuin van het hotel, waar we een plekje voor onszelf hadden. Dichtbij, maar toch apart. Zoals gezegd waren de kinderen nog maar heel klein, van 1 tot 6 jaar en daarom was ik veel bij de kinderen. Op een middag zat ik daar in ons huisje en ik had al een poosje het gevoel dat het niet goed ging. Ik heb weleens eerder verteld dat er al een keer overspel was geweest, maar dat was eigenlijk helemaal weer in orde en toch voelde ik gewoon dat er weer iets mis was. Ik had er geen aanwijzingen voor, ik kon niets zien of bedenken, maar het was mijn gevoel dat me zei dat het niet in orde was. En mijn gedachten dwarrelden maar door elkaar en ik had angst, onverklaarbare angst, omdat ik totaal niets wist, alleen maar een naar voorgevoel had…..

En ik zat daar met mijn kindertjes en ik ben gaan praten met de Here, ik heb Hem verteld hoe ik mij voelde, dat ik het helemaal niet meer zag zitten. In de jaren die voorbijgegaan waren had ik geleerd dat dát de beste plaats was om naartoe te gaan met al mijn zorgen, verdriet, problemen, kortom met alles. En dikwijls al, had ik terwijl ik met God in gesprek was, mijn gedachten, gevoelens, woorden, op papier gezet, zo ook deze keer en ik heb dat in de vorm van een gedicht gedaan. Eigenlijk doe ik dat altijd, óf in een lied, óf in een gedicht. En ik wil erbij zeggen dat de woorden van dit gedicht, mijn gedachten en gevoelens van dát specifieke moment, exact verwoorden.

Zo koud en leeg voelt het van binnen
geen echte blijdschap in mijn hart,
‘k kan van Uw goedheid niet meer zingen
en mijn gedachten zijn zo verward.
De hele dag moet ik maar denken
aan zoveel dingen telkens weer,
wilt U mij toch Uw vrede schenken
Uw blijdschap en Uw rust o Heer?

De dingen die mij zo benauwen
‘k kan ze niet zien, maar ‘k voel ze wel,
‘k kan niet goed zeggen wat mij dwarszit
maar ik kan niet verder, ‘k zit in de knel.
oh Heer, ik zag altijd weer Uw licht
ook als het nóg zo donker leek,
ik zag Uw lief’lijk aangezicht
wanneer ik, Heer, naar boven keek.

‘k probeer mijn blik op U te richten
vanuit de diepte roep ik Heer,
wilt U deze duisternis verlichten,
neemt U mij in Uw armen weer.
Vertwijfeld strek ik, Heer, mijn handen
uit naar U die er altijd bent,
U laat mijn levensschip niet stranden
omdat U al mijn wegen kent.

Bij U is rust, bij U is warmte
ik voel Uw armen om mij heen
bij U weet ik mij steeds geborgen,
want U Heer, laat mij nooit alleen.
Bij U mag ik gewoon mijzelf zijn
ik weet dat U het diepste in mij kent,
U zegt:Ik heb je lief Mijn kind,
Ik houd van jou zoals je bent.

‘k Wil al mijn zorgen bij U brengen
‘k leg mijn gedachten voor U neer,
ik wil in U mijn vreugde vinden
mijn vrede en mijn rust o Heer.
‘k Wil niet meer zien op de moeilijke dingen
maar alleen op Uw liefde, Uw trouw en Uw kracht,
ik tel alleen mijn zegeningen
en dat geeft mij vreugde, zelfs in de nacht.

Op dat moment, toen ik die woorden heb uitgesproken naar de Here toe, toen ik het over kon geven in Zijn handen, ervoer ik ook weer Zijn rust en vrede in mijn hart. En ik wil zeggen tegen een ieder die het moeilijk heeft, probeer het over te geven in de handen van God, laat het los, hóé ondoenbaar dat ook lijkt, maar áls je het doet, dan brengt het vrede in je hart. Onbegrijpelijke, maar heerlijke vrede. Het is een beslissing die je met je “wil” moet nemen, want je gevoel zegt heel andere dingen, maar ik kan uit ervaring zeggen dat het zéker een juiste beslissing is.

En hoe het verder ging…………? Ik zal er morgen meer over vertellen.