Mijn ouders zijn enkele weken geleden verhuisd naar een gloednieuw gebouwd complex, een aantal kilometertjes verderop. Het is een 55plus complex met allemaal gelijkvloerse woningen. Het is allemaal even mooi en goedverzorgd en de woningen zijn behoorlijk groot. Omdat het een nieuwbouwcomplex is, zijn de meeste mensen gelijktijdig daar komen wonen toen de woningen opgeleverd werden. Maar er was één huis waar de mensen wat later zijn gekomen en daardoor automatisch wat in de belangstelling stonden van de andere bewoners. Temeer daar de dochter van de bewoners herhaaldelijk uitriep dat ze gek werd van alle rommel die haar ouders hadden meeverhuisd. Het moet gezegd worden, ik heb ook de stapel dozen gezien die er voor de deur lag, een stapel (opgevouwen verhuisdozen) zo hoog dat je er bijna niet overheen kon kijken. In dat complex is ook een ruimte voor mensen die daar hun scootmobiel neer willen zetten en een aparte stalling voor de fietsen. Deze mensen hadden niet alleen voor hun deur al die dozen opgestapeld staan, maar ook in het scootmobielenhok, stonden een heel aantal van hun spullen. Een stapel koffers, een eethoek met stoelen en een garderobekast, waarvan ik mij afvroeg of  het er nou stond om weggegooid te worden, óf dat het wachtte op een plekje binnen..

Ik moet even lachen terwijl ik dit schrijf, want wat is de mens van nature toch nieuwsgierig hè? Ik was bij mijn ouders en moest een grote doos in de container gooien, die in een ruimte naast het scootmobielenhok staat. En toen ik terug kwam lopen kón ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en probeerde die kast eventjes open te doen. Gewoon om te zien of daar nou óók nog spullen inzaten. Maar de kast was op slot. Ik ging naar mijn ouders en vertelde dat ik geprobeerd had of de kast te openen was, maar dat het niet ging, waarop mijn vader zei dat hij dat óók al geprobeerd had. (ik hoop trouwens dat die mensen geen computer hebben en dit lezen Ik denk dat er heel wat mensen zijn langsgelopen die het eventjes geprobeerd hebben. Inmiddels zijn we weken verder en staan al die spullen nog stééds in dat hok. En de dochter maar mopperen

Onze vroegere voorganger was iemand die altijd met heel veel voorbeelden werkte, hij had altijd een tas bij zich waar de vreemdste voorwerpen uitkwamen. Zo had hij een keer een ouderwetse deurknop bij zich. Hij zei, de Here Jezus is geen inbreker, hij komt niet zomaar bij je binnen, je moet eerst zelf de deur opendoen, maar de deurknop zit alleen vanbinnen. Iets wat ook bevestigd wordt door een vers uitOpenb.3:20 : Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar Mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij.

De Here klopt dus en er staat dat wij dan voor Hem open moeten doen en dán zal Hij bij ons binnenkomen en maaltijd met ons houden. Zoals de eigenaar van die garderobekast de énige is die de kast kan openen, zo zijn wij de enigen die de deur van ons leven open kunnen zetten voor de Here. Ieder mens heeft zijn eigen sleutel en er is niemand anders die daar een kopie van heeft. Soms is dat jammer, want vooral als je familie hebt die nog onbekeerd is, dan zou jij wel voor hen die deur open willen zetten zodat ze zelf de liefde van de Here zullen ervaren in hun leven.

Wanneer wij met onbekeerden in aanraking komen, of het nou familie is, of dat het geliefden zijn, of gewoon vreemden, wij kunnen wel dégelijk invloed hebben in hun levens. Niet door te gaan drammen, dus de deur zowat proberen open te dúwen (wat christenen af en toe wel eigen is) maar door voorzichtig en liefdevol de weg voor te bereiden. Niet door mensen dood te gooien met bijbelteksten, maar door ze behoedzaam te helpen. Misschien ook alleen maar door voor ze te bidden, maar dan wel met een getrouwheid en met een ontfermend hart. Ik hoorde laatst een mooi verhaal, er was een vrouw waarvan de zoon ergens in een ander land woont, ik weet niet meer precies waar. Maar deze zoon en schoondochter hebben een klein kindje. Dit kindje had oma nog nooit gezien, maar de zoon en schoondochter lieten het kind foto’s van oma zien en vertelden over haar. Toen ze utieindelijk naar Nederland kwamen en het kindje voor de allereerste keer haar oma zag, strekte het gelijk de armpjes uit, riep verheugd: “oma” en oma mocht haar zo pakken.

‘k Heb gisteren verteld hoe wij een “leesbare” brief van Christus mogen zijn, en dit is eigenlijk een stukje aanvulling daarop. We mogen de mensen laten zien wie Hij is, we mogen over Hem spreken en we mogen de mensen tot aan de deur brengen, op een dusdanige manier, dat ze met een verwachtingsvol hart zelf die deur met hun eigen sleutel voor Hem open zullen maken, opdat Christus ook in hun harten Zijn woning mag maken.

Ja, als het gaat om mensen
met ’t hart nog dik op slot,
dan mag ik hen vertellen
over de liefde van Vader God.
Ik mag ze begeleiden
met gebed, en met de daad,
en bidden dat ze opendoen
als de Heer daar buiten staat.